German Study Finds Radicalized Muslims Have Little Actual Knowledge Of Islam

Extremists and Islamophobes alike have attempted to paint violent factions within Islam as the true expression of the faith. But a new study gives credence to what countless Muslim leaders, activists and scholars have argued: that groups like the self-proclaimed Islamic State are Muslim in name alone.

A group of German scholars at the Universities of Bielefeld and Osnabrück analyzed 5,757 WhatsApp messages found on a phone seized by police following a terrorist attack in the spring of 2016. The messages were exchanged among 12 young men involved in the attack. The attack itself was not identified in the report. 

Deutsche Welle noted that the timeframe suggested it may have been a bombing at a Sikh temple in Essen carried out in April of that year by a group of German teens with reported links to Islamic extremism.

Researchers conducting the study said the young men’s conversations demonstrated little understanding of their professed faith and that the group constructed a “Lego Islam” to suit their purposes.

Bacem Dziri, a researcher at the University of Osnabrück and co-author on the report, examined the messages from an Islamic studies perspective and concluded: “The group had no basic knowledge about Islam.”

The scholars published their study as a book exploring the “violent Salafist youth scene in Germany,” according to the Amazon blurb, referencing an ultraconservative strain of Islam with which the young men were allegedly affiliated.

The Brookings Institute defines Salafism as “the idea that the most authentic and true Islam is found in the lived example of the early, righteous generations of Muslims, known as the Salaf, who were closest in both time and proximity to the Prophet Muhammad.” The movement has historically been apolitical and nonviolent, wrote researcher Mohammed Alyahya in a column on The New York Times. But Brookings notes that a smaller offshoot faction, called Salafi-jihadists, do promote violence as a “divine imperative” and include groups like ISIS and al-Qaeda.

As one case study, the Amazon blurb highlights, the WhatsApp chats offer “insight into the group-internal dynamics of young Salafists” and their “radicalization processes.”

One thing that stood out, Dziri said in an email to HuffPost, was the extent to which the men had distanced themselves from local mosques and seemed confused about things as simple as how to go about conducting Friday prayers.

At one point in the exchange a young man asked if the faith permits cheating in school, the researcher said. “The answer was, that it is allowed to do everything with the unbelievers. And since nearly all other people are unbelievers, you can do everything with everyone,” Dziri said.

Another man admitted in the messages he didn’t have a copy of the Quran, Islam’s holy text. And the others agreed that they needed to purchase one. Dr. Rauf Ceylan, a professor at the University of Osnabrück and one of the study’s co-authors, said it was “striking” that the discussion about obtaining a Quran occurred well after the group had been established. 

“All religious conversations conducted up to this time were only content that has been learned from hearsay and rumors,” Ceylan told HuffPost.

When the group’s self-appointed leader called for a meeting, one participant fretted that he didn’t have any Islamic clothing. The leader responded: “You can also wear sweatpants or something like that. If you want I can loan you something for the day.”

The report is just a case study from one group of individuals, and its conclusions might not apply in all circumstances. But it echoes the conclusions of many Muslim scholars and activists who see little resemblance to their religion in such militant groups.

Ceylan and Dziri also noted that the 12 men involved in the WhatsApp chat appeared to have received little “religious socialization” and isolated themselves from other Muslims in their community.

“One of the main points for us is that these young radicalized people come mostly from a family which is remote from religion and they do not radicalize themselves in mosques,” Dziri said. “With a profound knowledge of faith, it would be impossible, or at least considerably more difficult to radicalize in that way.”

Why Many Japanese People Like Insects

Insects have been celebrated in Japanese culture for centuries. ‘The Lady Who Loved Insects’ is a classic story of a caterpillar-collecting lady of the 12th century court; the Tamamushi, or ‘Jewel Beetle’ Shrine, is a seventh century miniature temple, once shingled with 9,000 iridescent beetle forewings.

Insects continue to rear their antennae in modern Japan. Consider ‘Mothra’, the giant caterpillar-moth monster who is second only to Godzilla in film appearances; the many bug-inspired characters of ‘Pokémon’, and any number of manga (including an insect-themed detective series named after Fabre). Travel agencies advertise firefly-watching tours, there are televised beetle-wrestling competitions and beetle petting zoos. Department stores and even vending machines sell live insects.

Nor do the Japanese merely admire insects: they eat them too. In the Chūbu region, in central Japan, villagers rear wasps at home for food, and forage for giant hornets that are eaten at all life stages, while fried grasshoppers or inago are a luxury foodstuff. Entomophagy once had a place in Western culture too: the ancient Greeks ate cicadas, the Romans ate grubs. But while modern Westerners blithely eat aquatic arthropods – lobster, shrimp, crab, crayfish – we’ve lost our taste for the terrestrial kind.

**

Some historians say that Westerners stopped eating insects because they had easier sources of protein: most of the world’s domesticated mammals are native to Eurasia. Unable to pull a plough or provide leather and milk, even the tastiest grub was not worth the effort. Others say that modern Europeans stopped eating bugs to distinguish themselves from ‘primitive’ societies. Whatever the reason, the Western disgust for insects goes well beyond our plates.

**

In traditional haiku, by contrast, insects tend to symbolise the change of season. As the 18th century poet Kobayashi Issa writes:

Autumn cicada –

flat on his back,

chirps his last song.

‘In old Japanese literature, poems upon insects are to be found by thousands,’ wrote Lafcadio Hearn, a 19th century European-American writer who became a Japanese citizen. ‘What is the signification of the great modern silence in Western countries upon this delightful topic?’

Not all Japanese, perhaps not even the majority, admire insects. But while Western culture amplifies our perhaps innately human suspicion of insects into distaste and fear, Japanese culture encourages affection, even reverence, for the six-legged. Why?

Daisaburo Okumoto is director of the Fabre Insect Museum. An avid insect‑collector and a scholar of French literature, he has translated many of Fabre’s works. He ascribes the popularity of insects in Japan to national character. ‘It seems like Japanese eyes are like macro lenses and Western eyes are wide-angle,’ he says. ‘A garden in Versailles, it’s very wide and symmetrical. But Japanese gardens are continuous from the room and also very small. We feel calm when we look at small things.’

Traditional Japanese pursuits such as origami, bonsai and painting do often exhibit an appreciation for the small and exquisitely detailed. But Japan’s love of insects might simply be an offshoot of a wider veneration for nature as a whole. Nature and the seasons have had an ‘enormous impact across more than 1,000 years of Japanese cultural history, not only in poetry, painting and the traditional arts but also in a wide range of media, from architecture to fashion,’ writes Haruo Shirane, professor of Japanese literature and culture at Columbia University in New York. Despite urbanisation and industrialisation, this devotion to nature and natural symbols persists in modern Japan, in the design of everything from manhole covers to baked goods.

Ask one of Japan’s many insect collectors why the hobby is so popular, and he (it’s almost always a he) will likely bring up this cultural affinity for nature and its historical roots in Japanese spirituality.

‘Japan’s original religion is Shintoism, and Shinto is a kind of animism, a worship of nature,’ says Kenta Takada, a businessman and longhorn beetle collector who writes articles on Japanese insect culture for entomology journals. ‘Our sense of beauty comes from that.’ Shintoism emphasises that everything in nature, including human beings, is the creation of the spiritual dimension and thus worthy of reverence. Takada also cites Mono no aware, a concept with roots in Zen Buddhism. The phrase refers to a poignant awareness of the transience of all things.

‘There are many more people advocating for mammals or birds or fish than there are for beetles or grasshoppers’

The medieval Japanese monk Yoshida Kenkō put it this way: ‘If man were never to fade away like the dews of Adashino, never to vanish like the smoke over Toribeyama, how things would lose their power to move us! The most precious thing in life is its uncertainty.’

You can hardly get more transient than an insect; some adult mayflies live for just half an hour.

**

It’s hard to say whether a greater affection for insects in Japan has led to more robust conservation. Though Japan is smaller than California, entomologists estimate that it has nearly as many insect species as the US as a whole. Many of those species are in decline, however, as in other parts of the world, and only the most well-known are targeted for protection. Still, public appreciation of insects is quite visible. Some of the few dragonfly nature reserves in the world are in Japan, and firefly and butterfly appreciation clubs have spearheaded the protection of habitat all over the country.

Andrea Appleton,  https://aeon.co/essays/japanese-culture-conquered-the-human-fear-of-creepy-crawlies 

Diktatörler ve Yardımcı Kulları

Adolf Hitler’in dostlarının hafızaları çok zayıf, ama onlardan aldığı yardım olmasaydı Nazi macerasının gerçekleşmesi pek mümkün olamazdı.

Meslektaşları Mussolini ve Franco gibi Hitler de Katolik Kilisesi’nin çok çabuk gelen rızasına güvendi.

Hugo Boss ordusunu giydirdi.

Bertelsmann subaylarını eğiten eserleri bastı.

Uçakları Standard Oil’in verdiği yakıtla uçuyordu ve askerleri Ford marka kamyon ve ciplerde yolculuk ediyorlardı.

Bu araçların yaratıcısı ve Uluslararası Yahudi adlı kitabın yazarı Henry Ford onun ilham perisi oldu. Hitler ona madalya takarken teşekkür etmeyi de unutmadı.

Ayrıca Yahudileri belirlemeyi mümkün kılan şirket IBM’in başkanına da madalya taktı.

Rockefeller Foundation, Nazi Tıbbının ırksal ve ırkçı araştırmalarını finanse etti.

Başkanın babası Joe Kennedy o dönemde Birleşik Devletler’in Londra Büyükelçisiydi, ama daha çok Almanya’nın büyükelçisiymiş gibi davranıyordu. Başkanların babası ve dedesi Prescott Bush ise servetini Hitler’in hizmetine sunan Fritz Thyssen’le işbirliği yaptı. Deutsche Bank, Auschwitz toplama kampının inşasını finanse etti.

Daha sonraları Bayer, Basf ya da Hoechst olarak anılacak olan Alman kimya sanayisi devi IGFarben Konsorsiyumu, kamplardaki mahkûmları kobay olarak ya da işgücü olarak kullanıyordu. Bu köle işçiler her şeyi üretiyorlardı, hatta kendilerini öldürecek olan gazı bile.


Mahkûmlar ayrıca, Krupp, Tyhssen, Siemens, Varta, Bosch, Daimler Benz, Volkswagen ve BMW gibi Nazi çılgınlıklarının ekonomik temelini teşkil eden başka şirketler için de çalışıyorlardı.

İsviçre bankaları mahkûmların altınlarını (mücevherlerini ve dişlerini) Hitler’den satın alarak dünyanın parasını kazandılar. Altınlar, sınırın kanlı canlı kaçaklara karşı sıkı sıkıya kapalı olduğu İsviçre’ye, şaşılacak kadar kolay giriyordu.

Coca-Cola firması Fanta’yı savaşın ortasında Almanya pazarı için üretti. Aynı dönemde Unilever, Westinghouse ve General Electric firmaları da Almanya’daki yatırımlarını ve kazançlarını katladılar.

Savaş bitince ITT firması, müttefiklerin bombardımanının Almanya’daki fabrikalarına verdiği zararı gerekçe gösterip milyonluk bir tazminat kazandı.  

Evet, Kovboylar ve Vahşi Batı Tamamen Hollywood Efsaneleri

Her tabancanın bir makineli tüfekten fazla mermi sıktığı Vahşi Batı filmlerinin setleri küçük köy bozuntularıydı ve oralarda duyulan yegâne ses esnemeler olurdu ve bu esnemeler eğlencelerden çok daha uzun sürerdi.

Cowboys' lar denilen ve sözde hayatları genç kızları kurtararak geçen o asık suratlı, gururlu süvariler aslında açlıktan nefesi kokan yayalardı ve çöl boyunca sefil bir ücret karşılığında hayatlarını riske atarak güttükleri ineklerin dışında herhangi bir dişi olmazdı etraflarında. Ve ne Gary Cooper’a, ne John Wayne’e, ne de Alan Ladd’e birazcık olsun benzemezlerdi, çünkü ya zenciydiler, ya Meksikalı, ya da bir makyajcının elinin asla değmediği dişleri dökük beyazlar.

Ve kötülerin kötüsü rolünde fazla mesaiye mahkûm yerlilerinse, konuşmayı beceremeyip oklarla delik deşik olmuş posta arabasının çevresinde çığlıklar atan o kıt akıllı, tüylerle süslü ve bedenleri boyalılarla hiçbir alakaları yoktu.

Far West destanı Doğu Avrupa kökenli bir avuç işadamının uydurmasıydı. Hollywood stüdyolarında yirminci yüzyılın en başarılı evrensel mitini üreten Laemmle, Fox, Warner, Mayer ve Zukor adındaki bu göçmenlerin müthiş bir ticari zekâları vardı.

O Erkekler Aslında Kadındır!

1847 yılında yayınlanan üç roman İngiliz okurlarını derinden etkiledi.

Ellis Bell’in “Uğultulu Tepeler” adlı romanı tutkulu bir aşk ve intikam romanıdır. Acton Bell ’in “Agnes Grey” adlı romanı aile kurumunun ikiyüzlülüğünü gözler önüne serer. Currer Bell’in “Jane Eyre”adlı romanıysa, bağımsız bir kadının cesaretini göklere çıkarır.

Bu yazarların aslında kadın olduklarını hiç kimse bilmez. Bell erkek kardeşler, aslında Bronte kız kardeşlerdir.

Emily, Anne, Charlotte adındaki bu kırılgan bakireler yalnızlıklarını, Yorkshire bozkırlarındaki yitik bir köyde şiirler ve romanlar yazarak hafifletmektedirler. Edebiyatın erkek egemen hükümdarlığına izinsiz giren bu kız kardeşler, eleştirmenler cüretlerini affetsinler diye erkek maskesi takmışlardı, ancak eleştirmenler onların kaba, ham, terbiyesiz, vahşi, hayvani, ahlaksız eserlerini yerden yere vurdular... 

Coğrafi Keşif Adı Altındaki Sömürüler Nasıl Bugünkü Medeniyeti Doğurdu?

Amerika’daki yerlilerin zorla çalıştırılmasıyla elde edilen gümüş İspanyol toprağından sıçrayıp gidiyordu. Sevilla gümüşün geçiş noktasıydı. Son durağıysa, İspanyol kraliyetinin ve onun bütün gelirlerinin üzerine ipotek koymuş olan Flaman, Alman ve Cenovalı bankerlerle, Floransalı, İngiliz ve Fransız tüccarların mideleri oluyordu.

Bolivya ve Meksika’nın gümüşü ve okyanusu geçen gümüş köprüsü olmasaydı, Avrupa bugünkü Avrupa olabilir miydi acaba?

Brezilya’daki kölelerin çalışmasıyla elde edilen altın Portekiz toprağından sıçrayıp gidiyordu. Lizbon altının geçiş noktasıydı. Son durağıysa, Portekiz kraliyetinin ve onun bütün gelirlerinin üzerine ipotek koymuş olan krallığın borç vereni konumundaki Britanyalı banker ve tüccarların midesi oluyordu.
Brezilya’nın altını ve okyanusu geçen altın köprüsü olmasaydı, İngiltere’deki Sanayi Devrimi mümkün olabilir miydi?

Peki, zencilerin alım satımı olmasaydı, Liverpool dünyanın en büyük limanı ve Lloyd’s firması da sigorta acentelerinin en önde geleni olabilir miydi?

Zenci ticaretiyle elde edilen sermayeler olmasaydı, James Watt’ın buhar makinesini kim finanse edecekti? Bu durumda, George Washington’un topları hangi fırınlarda imal edilecekti?

**

Günün birinde Avrupa, İngiltere’nin adımlarını izleyerek, köleliğin Tanrı katında iyi gözle bakılan bir şey olmadığını keşfetti.

Bunun üzerine Avrupa, Afrika’nın içlerine doğru sömürgeci istilayı başlattı. Soğuk toprakların insanları daha önceleri zencileri satın aldıkları limanların ötesine geçmemişlerdi, ama o yıllarda kâşifler sıcak topraklarda yol açtılar; onların açtıkları yoldan savaşçılar topçu bataryalarıyla birlikte geldiler; onların ardından haçlarıyla silahlanmış misyonerler geldiler; onların ardından da tüccarlar. En olağanüstü çağlayanlar ve Afrika’nın en büyük gölü, pek de Afrikalı olmayan bir kraliçenin şerefine, Victoria diye adlandırıldı. Ve istilacılar, gördükleri her şeyi ilk kez kendilerinin keşfettiğini sanarak ırmaklara ve dağlara isimler verdiler. Ve köle gibi çalıştırdıkları zencileri artık köle diye adlandırmadılar.

İstilacılar bir yıl süren sert tartışmaların ardından 1885 yılında Berlin ’de bölüşüm konusunda anlaşabildiler.

Bundan otuz yıl sonra Almanya Birinci Dünya Savaşı’nın yanı sıra bu bölüşümde kendisine düşen Afrikalı sömürgelerini de kaybetti: Britanyalılar ve Fransızlar Togo’yla Kamerun’u paylaştılar, bugünkü Tanzanya Britanyalıların eline geçti ve Belçika’da Ruanda ve Burundi’yi aldı.

“O günlere gelmeden çok önce Friedrich Hegel Afrika’nın bir tarihinin olmadığını ve sadece barbarlık ve vahşilik üzerine yapılacak bir araştırmanın ilgi alanına gireceğini açıklamıştı. Diğer bir düşünür, Herbert Spencer ise, Medeniyet’in daha aşağı ırkları haritadan silmesi gerektiği yönünde hüküm vermişti, zira insan ya da hayvan, bütün engellerin ortadan kaldırılması gerekiyordu.
1914’ te başlayan savaşla noktalanacak otuz yıllık dönemi dünya barışı çağı diye adlandırdılar. Bu tatlı yıllarda gezegenin dörtte biri, yarım düzine ulusun midesini boyladı.”

The Disapperance of Self

You're drifting in a rowboat on a quiet pond. Another boat bumps against your own and jolts you out of your self-forgetfulness.

You stand up in a rage, and start berating the negligent rower in the other boat. Then you notice that it's empty. There's no one to blame (save circumstance or the current or the boat itself), so there's no one to be angry with. You sit down again and realize that, if there's no target for your tirade (except yourself), there might as well be no tirade.

You wonder, perhaps, why exactly the same event can trigger such different responses in you if there's a human in the boat or none at all. The bump on your vessel and the shock and the possible injuries -- they're all the same. But your response is as different as a stormy day is from a mild one.

http://www.huffingtonpost.com/pico-iyer/disappearance-self-japan_b_8258678.html

Güney Amerika Kökenli Sebzeler

Mayaların kutsal bitkisi mısıra Avrupa’da değişik isimler verildi. Bu isimler değişik coğrafyalar icat ediyordu: Türk tanesi diyenler de oldu, Arap tanesi, Mısır tanesi ya da Hindistan tanesi diyenler de. Bu yanlış isimlendirmeler de ona karşı duyulan güvensizliğin ve küçümsemenin giderilmesine hiçbir katkı sağlamadı. 

Aslında nereden geldiği öğrenilince de hiç hoş karşılanmadı. Onu hemen domuzların yemeği yaptılar. Mısır buğdaya nazaran daha çok ürün veriyordu, daha çabuk büyüyordu, kuraklığa dayanıyordu ve besin değeri yüksekti; ancak Hıristiyan ağızlara layık değildi.

Patates de Avrupa’da bir dönem yasak meyve oldu. Onu mahkûm ettiren, mısırda olduğu gibi, Amerikan kökeniydi. Daha da kötüsü, patatesin yerin altında, cehennemin mağaralarının bulunduğu yerde, büyüyen bir kök olmasaydı. Hekimler onun cüzam ve frengiye neden olduğunu biliyorlardı. İrlanda’da eğer hamile bir kadın onu gece yerse, sabahleyin bir canavar doğuruyordu. On sekizinci yüzyılın sonlarına kadar patatesi yiyenler mahpuslar, deliler ve ölümcül hastalardı.

İlerleyen yıllarda bu lanetli kök Avrupalıları açlıktan kurtaracaktı. Ama buna rağmen insanlar şu soruyu kendilerine sormaktan vazgeçmediler:

-Şayet patates ve mısır Şeytan işi değillerse, İncil neden onların adını hiç anmıyor?”

Güney Amerika'nın Fethi

Her köye düzenlenen saldırının arifesinde okunan bir İtaat Talepnamesi, Tanrı’nın yeryüzüne indiğini ve yerini Aziz Pedro’ya bıraktığını, Aziz Pedro 'nun halefinin Kutsal Baba olduğunu ve Kutsal Baba’nın bütün bu toprakları Kastilya Kraliçesi’ne bağışladığını, işte bu yüzden buradan gitmeleri ya da haraç olarak altın ödemeleri gerektiğini, aksi takdirde onlara savaş açılacağını ve karılarıyla çocukları da dahil olmak üzere hepsinin köleleştirileceğini yerlilere anlatıyordu.

Bu talepname tam gece yarısı bir tepenin üstünde, hiçbir yerlinin bulunmadığı bir ortamda, bir noterin huzurunda, başka bir dile çevrilmeden İspanyolca olarak okunuyordu.

**

Francisco Pizarro yüz altmış sekiz tane askerle Peru’da, Atahulpa’nın seksen bin kişilik ordusunu, tek bir kayıp dahi vermeden, nasıl yenebildi?

Cortes, Pizarro gibi istilacılar, nefret ve savaşlar yüzünden birbirine küskün olan yerli halkların bölünmüşlüğünü çok ustaca bir biçimde sömürmeyi bildiler ve asla yerine getirilmeyen vaatlerle Aztek ve İnkaların güç merkezlerine karşı çok büyük ordular oluşturdular.

Ayrıca, konkistadorlar Amerika’nın hiç tanımadığı silahlarla saldırıyorlardı.

Barut, çelik ve atlar hiç akıl erdirilemeyen yeniliklerdi. Yerlilerin sopaları, toplara, arkebüzlere, mızraklara ve kılıçlara karşı hiçbir şey yapamıyordu; dokuma göğüslükler çelik zırhlar karşısında hiçbir işe yaramıyordu; iki ayakları üzerinde savaşan yerliler de, süvarinin ve atın toplamı olan altı ayaklı savaşçılar karşısında varlık gösteremiyordu. Çiçek hastalığı, kızamık, grip, tifüs, akciğer vebası gibi hastalıklar ve istilacıların diğer gönülsüz müttefikleri de o topraklarda daha önceden bilinen şeyler değillerdi.

Ve bütün bunlar yetmezmiş gibi, yerliler Medeniyet’in adetlerini hiç bilmiyorlardı.

İnkaların kralı Atahualpa, tuhaf ziyaretçilerine hoş geldiniz demek için yaklaşınca Pizarro onu tutsak etti ve bir kaçırmada asla istenmemiş miktarda büyük bir fidye karşılığında serbest bırakacağına söz verdi. Pizarro fidyeyi aldıktan sonra tutsağının kellesini uçurdu.

Gandhi From Another Perspective

My maternal grandfather went to jail with Gandhi in 1933, so I grew up knowing this myth was cobbled together from half-truths. My grandfather took the lessons he'd learned in jail to begin an ashram in the bowels of West Bengal. As a consequence, my parents raised me with an intimate understanding of Gandhi that teetered between laudatory and critical. My family adored him, though we never really bought into the idea that he single-handedly orchestrated India's independence movement. This is to say nothing of Gandhi's bigotry, which we didn't touch in our household. In the decades since his assassination in 1948, the image of Gandhi has been constructed so carefully, scrubbed clean of its grimy details, that it's easy to forget that he predicated his rhetoric on anti-blackness, a vehement allergy to female sexuality, and a general unwillingness to help liberate the Dalit, or "untouchable," caste.

Gandhi lived in South Africa for over two decades, from 1893 to 1914, working as a lawyer and fighting for the rights of Indians—and only Indians. To him, as he expressed quite plainly, black South Africans were barely human. He referred to them using the derogatory South African slur kaffir. He lamented that Indians were considered "little better, if at all, than savages or the Natives of Africa." In 1903, he declared that the "white race in South Africa should be the predominating race." After getting thrown in jail in 1908, he scoffed at the fact that Indians were classed with black, not white, prisoners. Some South African activists have thrust these parts of Gandhi's thinking back into the spotlight, as did a book published this past September by two South African academics, but they've barely made a dent on the American cultural consciousness beyond the concentric circles of Tumblr.

Around this same time, Gandhi began cultivating the misogyny he'd carry with him for the rest of his life. During his years in South Africa, he once responded to a young man's sexual harassment of two of Gandhi's female followers by forcibly cutting the girls' hair short to make sure they didn't invite any sexual attention. (Michael Connellan, writing in the Guardian, carefully explained that Gandhi felt women surrendered their humanity the minute men raped them.) He operated under the assumption that men couldn't control their basic predatory impulses while simultaneously asserting that women were responsible for—and completely at the mercy of—these impulses. His views on female sexuality were similarly deplorable; according to Rita Banerji, writing in Sex and Power, Gandhi viewed menstruation as the "manifestation of the distortion of a woman's soul by her sexuality." He also believed the use of contraceptives was the sign of whoredom.

He confronted this inability to control male libido head-on when he vowed celibacy (without discussing it with his wife) back in India, and using women—including some underage girls, like his grand-niece—to test his sexual patience. He'd sleep naked next to them in bed without touching them, making sure he didn't get aroused; these women were props to coax him into celibacy.

Kasturba, Gandhi's wife, was perhaps his most frequent punching bag. "I simply cannot bear to look at Ba's face," he once gushed about her, because she was caring for him while he was sick. "The expression is often like that on the face of a meek cow and gives one the feeling as a cow occasionally does, that in her own dumb manner she is saying something." An apologist's response to this, of course, would claim that cows are sacred beings in Hinduism—and so Gandhi's likening of his wife to a cow was really a veiled compliment. Or, perhaps, we could chalk it up to mere marital annoyance. When Kasturba came down with pneumonia, Gandhi denied her penicillin, even though doctors said it would cure her; he insisted the new medicine was an alien substance her body should not take in. She succumbed to the sickness and died in 1944. Just years later, perhaps realizing the grave mistake he'd made, he willfully took quinine to treat his own malaria. He survived.

There's a Western impulse to view Gandhi as the quiet annihilator of caste, a characterization that's categorically false. He viewed the emancipation of Dalits as an untenable goal, and felt that they weren't worth a separate electorate. He insisted, instead, that Dalits remain complacent, waiting for a turn that history never gave them. Dalits continue to suffer from the direct results of prejudices sewn into the cultural fabric of India.

History, as Arundhati Roy wrote in last year's seminal essay "The Doctor and the Saint," has been unbelievably kind to Gandhi. This has given us the latitude to brush off his prejudices as mere imperfections, small marks on clean hands. Apologists will insist that Gandhi was flawed and human. Perhaps they'll morph his prejudices into something positive, proof that he was just like us! Or another type of rhetorical defection: the argument that illuminating Gandhi's prejudices demonstrates how Americans harbor a sick fascination with India's problems, as if Western writers are obsessed with concocting social ills for the subcontinent out of thin air.

These are the mental gymnastics we engage in when we're eager to mythologize. The vile traits Gandhi exhibited persist in Indian society at large today—virulent anti-blackness, a blasé disregard for women's bodies, careful myopia around the piss-poor treatment of Dalits. It's not a coincidence that these very strains of Gandhi's rhetoric have been stamped out of his legacy.

Mayukh Sen (broadly vice.com)

Zero: it may represent nothing, but that nothing still has properties

The zero is now a ubiquitous component of our understanding.

The concept is so basic it is routinely mastered by the pre-kindergarten set. Consider the equation 3-3=0. Nothing complicated about that. It is second nature to us that we can represent “nothing” with a symbol. It makes perfect sense now, in 2017, and it's so common that we forget that zero was a relatively late addition to the number scale.
Here's a fact that's amazing to most people: the zero is actually younger than mathematics. Pythagoras’s famous conclusion — that in a right-angled triangle, the square of the hypotenuse is equal to the sum of the squares of the other two sides — was achieved without a zero. As was Euclid’s entire Elements.

How could this be? It seems surreal, given the importance the zero now has to mathematics, computing, language, and life. How could someone figure out the complex geometry of triangles, yet not realize that nothing was also a number?

**

What changed in humanity that made us comfortable with confronting the void and giving it a symbol? And is it reasonable to imagine creating the number without understanding what it represented? Given its properties, can we really think that it started as a placeholder? Or did it contain within it, right from the beginning, the notion of defining the void, of giving it space?

In Finding Zero, Amir Aczel offers some insight. Basically, he claims that the people who discovered the zero must have had an appreciation of the emptiness that it represented. They were labeling a concept with which they were already familiar.
He rediscovered the oldest known zero, on a stone tablet dating from 683 CE in what is now Cambodia.

On his quest to find this zero, Aczel realized that it was far more natural for the zero to first appear in the Far East, rather than in Western or Arab cultures, due to the philosophical and religious understandings prevalent in the region.

Western society was, and still is in many ways, a binary culture. Good and evil. Mind and body. You’re either with us or against us. A patriot or a terrorist. Many of us naturally try to fit our world into these binary understandings. If something is “A,” then it cannot be “not A.” The very definition of “A” is that it is not “not A.” Something cannot be both.

**

Aczel writes that this duality is not at all reflected in much Eastern thought. He describes the catuskoti, found in early Buddhist logic, that presents four possibilities, instead of two, for any state: that something is, is not, is both, or is neither.

At first, a typical Western mind might rebel against this kind of logic. My father is either bald or not bald. He cannot be both and he cannot be neither, so what is the use of these two other almost nonsensical options?

A closer examination of our language, though, reveals that the expression of the non-binary is understood, and therefore perhaps more relevant than we think. Take, for example, “you’re either with us or against us.” Is it possible to say “I’m both with you and against you”? Yes. It could mean that you are for the principles but against the tactics. Or that you are supportive in contrast to your values. And to say “I’m neither with you nor against you” could mean that you aren’t supportive of the tactic in question, but won’t do anything to stop it. Or that you just don’t care.

Feelings, in particular, are a realm where the binary is often insufficient. Watching my children, I know that it's possible to be both happy and sad, a traditional binary, at the same time. And the zero itself defies binary categorization. It is something and nothing simultaneously.

**

Certain properties of the zero likely were understood conceptually before the symbol came about — nothingness was a thing that could be represented. This idea fits with how we treat the zero today; it may represent nothing, but that nothing still has properties. And investigating those properties demonstrates that there is power in the void — it has something to teach us about how our universe operates.

Further contemplation might illuminate that the zero has something to teach us about existence as well. If we accept zero, the symbol, as being discovered as part of our realization about the existence of nothingness, then trying to understand the zero can teach us a lot about moving beyond the binary of alive/not alive to explore other ways of conceptualizing what it means to be.


Resource: farnamstreetblog

'Boston Tea Party' nin Hikayesi

https://tr.wikipedia.org/wiki/Boston_Çay_Partisi#/media/File:Boston_Tea_Party_Currier_colored.jpg

Britanya kraliyeti, sömürgelerinden ödenmesi mümkün olmayan bir vergiyi ödemelerini talep etmişti. 1773 yılında, öfkeye kapılan Kuzey Amerika kolonları Londra’dan gelen kırk ton çayı limandaki gemiden körfezin sularına döktüler. Bu eylem komik bir şekilde Boston Tea Party diye adlandırıldı. Ve bu olay bağımsızlık savaşını başlattı.

Kahve, o topraklarda üretilen bir ürün olmamasına rağmen bir vatanseverlik amblemine dönüştü. Bu ürün kim bilir ne zaman, Etiyopya’nın bir dağında yetişen bir bitkinin kırmızı meyvelerini yiyen keçilerin bütün gece dans etmeleriyle keşfedilmiş ve asırlar süren bir yolculuğun ardından Karayip Denizi adalarına ulaşmıştı.

1776’da Boston kafeleri Britanya kraliyetine karşı komplo kurma merkezlerine dönüşmüşlerdi. Bağımsızlığın yeni ilan edildiği dönemde Başkan Washington bu görevini bir kafede yürütüyordu ve orada kölelerin yanı sıra Karayip Adaları’nda köleler tarafından üretilmiş kahve satılıyordu.

Bir asır sonra, Far West fatihleri çay değil, kamp ateşinde pişirdikleri kahvelerini içiyorlardı.

Kruasanın İcadı ve Kahve

“Fransa’nın sembolü Napolyon Korsika’da doğdu. Fransa düşmanı babası onun adını Napoleone koydu.

Fransa’nın diğer bir sembolü croissant Viyana’da doğdu. Adının ve şeklinin hilâlden gelmesinin bir sebebi var. Hilâl, bugün olduğu gibi o zaman da bir Müslüman sembolüydü. Türk birlikleri Viyana’yı kuşatmışlardı. Şehir 1683 yılının bir günü kuşatmayı yardı ve aynı gece, Peter Wender bir pastanenin fırınında croissant çöreğini icat etti: mağlupları ağza atıp yemek için.

Ve Franz Georg Koltschitzky adında Viyana için çarpışmış olan bir Kazak ödül olarak Türklerin geri çekilirken arkalarında bıraktıkları kahve tohumu çuvallarını istedi ve şehrin ilk kahvehanesini açtı: mağlupları içmek için.”

  

Izabel, Kolomb, Endülüs ve Engizisyon

http://www.thegreatcourses.com/courses/other-1492-ferdinand-isabella-and-the-making-of-an-empire.html

Kolomb, kararlaştırıldığı gibi Cadiz limanından değil ondan daha küçük olan Palos limanından yola çıktı, zira diğeri iğne atsan yere düşmeyecek kadar kalabalıktı. Binlerce, on binlerce Yahudi Cadiz limanı kullanılarak atalarının topraklarından atılıyorlardı.

Kolomb, Kraliçe İzabel sayesinde yolculuğunu gerçekleştirdi. Aynen Yahudiler gibi, zira onları ülkeden kovan da İzabel’di.

Katolik Krallar iki taneydi: İzabel ve Ferdinand; ancak Ferdinand iktidar işlerinden ziyade kadınlarla ve yataklarla meşguldü.

Yahudilerden sonra sıra Müslümanlara geldi.

İzabel, Müslümanların İspanya’daki son kalesini ele geçirmek için on yıl savaşmıştı. Haçlı seferi zafere ulaşıp Granada düşünce, orada yaşayan sonsuza dek cehennemde yanmaya mahkum ruhları kurtarmak için mümkün olan her şeyi yaptı. Sonsuz merhametiyle onlara affı ve din değiştirmeyi teklif etti. Şehir halkı bu teklife sopalar ve taşlarla yanıt verdi. Bu durumda İzabel ’in başka seçeneği kalmıyordu: Muhammed dininin kitaplarının yeni fethedilen şehrin büyük meydanında yakılmasını emrettikten sonra kendi yanlış dininde ve Arapça konuşmakta ısrar eden dinsizleri oradan kovdu.
Daha sonraki krallar tarafından imzalanan başka kovma kararnameleri bu temizlik operasyonunu pekiştirdi. İspanya, kanı bozuk evlatları olan Yahudileri ve Müslümanları bir daha geri dönmemek üzere sürgüne yolladı ve bunun neticesinde en iyi zanaatkârlarını, sanatçılarını, bilim adamlarını, en bilgili çiftçilerini ve en deneyimli bankacılarını ve tüccarlarını kaybetti. Buna karşılık olarak ülkedeki, hepsi de tertemiz Hıristiyan kanından, dilencilerin, savaşçıların, soylu asalakların ve fanatik papazların sayısı arttı.

Kutsal Perşembe günü doğmuş olan, Kederler Bakiresi ’nin sofuca müridi İzabel, İspanyol Engizisyonunu kurmuş ve kendi günah çıkarıcı papazı meşhur Torquemada’yı Baş engizisyoncu olarak atamıştı.

Mistik bir şiddet içeren vasiyeti inancın ve ırkın saflığının korunmasında ısrarcı oldu. Dinsizlere karşı inancı korumak için savaşmaktan asla vazgeçmemelerini ve Kutsal Engizisyonun yaptıklarını desteklemelerini kendisinden sonra gelecek hükümdarlardan hem rica etti, hem de bunu onlara emretti.

Dünya Avrupa'dan İbaret (Mi?)

Kopernik modern astronomiyi kuran kitabını ölüm döşeğindeyken yayınladı.
Ondan üç asır önce, Arap bilim adamları Müeyyeddin el-Urdi ve Nasreddin el-Tusi bu eserin oluşumunda büyük önem taşıyan teoremleri ortaya koymuşlardı. Kopernik onları kullandı, ama hiçbir kaynak göstermedi.

Avrupa aynaya baktığında dünyayı gördüğünü sanıyordu.
Onun ötesi, bir hiçlik.

Rönesans’ı mümkün kılan üç icat, pusula, barut ve matbaa Çin’den geliyordu. Babilliler, gerçeği Pisagor’a bin beş yüz yıl önce söylemişlerdi. Hindular herkesten çok önce dünyanın yuvarlak olduğunu öğrenmişler ve yaşını hesaplamışlardı. Ve Mayalar yıldızları, yani gecenin gözlerini ve zamanın gizemlerini herkesten çok daha iyi tanımışlardı.

Ancak bu küçük ayrıntılar dikkat çekmeye layık değillerdi. 

İşkenceci Aslında Neyi İtiraf Etmiş Oluyor

“El Kaide’nin ileri gelenlerinden İbni el Şeyh el Libi, 2003 yılında, Irak’ta kimyasal ve biyolojik silah kullanma eğitimi aldığını itiraf edene kadar işkenceye maruz kaldı. Bunun üzerine, Birleşik Devletler Hükümeti Irak’ın işgal edilmeyi hak ettiğini kanıtlamak için onun itirafına sarıldı.

Kısa bir süre sonra gerçek açığa çıktı: her zaman olduğu gibi, işkenceci ne söylemesini istediyse işkence kurbanı onu söylemişti.

Ne var ki bu saçmalık Birleşik Devletler Hükümeti’nin birçok artistik isim altında evrensel ölçekte işkence uygulamasını ve bunu telkin etmeyi sürdürmesini engellemedi: alternatif baskı aracı, yoğun sorgulama tekniği, baskı ve gözdağı taktiği, ikna yöntemi...

En güçlü medya kuruluşları, her geçen gün daha açık bir biçimde, bu insan eti kıyma makinesinin marifetlerini ortaya koyuyorlar ve her seferinde daha çok insanın alkışını ya da en azından onayını alıyorlar. Acaba bizim için bir tehdit oluşturan teröristlerden ve suçlulardan kendimizi korumaya hakkımız yok mu?

Engizisyoncular çok iyi biliyorlardı ve günümüzün ülke hırsızları da şunu çok iyi biliyorlar: İşkence halkı korumaya yaramaz, onu korkutmaya yarar.

Acı bürokrasisi, yerini sağlamlaştırmak için kendisine ihtiyaç duyan iktidarın hizmetinde işkence yapar. İşkenceye maruz kalan birinin itirafının neredeyse hiçbir değeri yoktur. Diğer yandan, o işkence odalarında iktidarın maskesi düşer. İktidar, işkence yaparak, çok korktuğunu itiraf etmiş olur.”

Parfümün İcadı Nasıl Oldu

Nostradamus’u bugün hâlâ bestsellers olmayı sürdüren kehanetlerinden biliyoruz.

Ama Nostradamus’un aynı zamanda doktor, sülüklerin iyileştireceğine inanmayıp vebaya karşı hava ve su öneren (hava havalandırır, su temizler) sıra dışı bir doktor olduğunu çoğumuz bilmeyiz.


Pislik salgınların daha hızlı yayılmasına neden oluyordu; ne var ki Hıristiyan Avrupa’da suya iyi gözle bakılmıyordu. Vaftiz hariç yıkanmaktan kaçınılırdı çünkü bu keyif verir ve günaha davet ederdi. Sıklıkla yıkanmak Engizisyon mahkemelerinde Muhammed sapkınlığının bir kanıtı sayılıyordu. Hıristiyanlık İspanya’ya yegâne gerçeklik olarak dayatılınca, Krallık Müslümanlardan kalan bir sürü halk hamamının yıkım kaynağı olmaları gerekçesiyle yerle bir edilmesini emretti.

Hiçbir aziz ya da azize asla banyoya adım atmamışlardı ve krallar arasında da yıkanmak nadir rastlanan bir olaydı; nitekim parfüm de bu yüzden icat edilmişti. Kastilyalı İsabel’in ruhu çok temizdi, ama tarihçiler hayatı boyunca iki kez mi yoksa üç kez mi yıkandığını tartışıyorlar. Yüksek topuk giyen ilk erkek, Fransa’nın çok zarif Güneş Kralı 1647 ve 1711 yılları arasında sadece bir kez yıkandı. O da doktor reçetesiyle. 

İlk Noel Ne Zaman Kutlandı? Aziz Claus'un Ortaya Çıkışı

“İncil’e göre oğul dünyaya geldiğinde Celile’yi Hirodes yönetiyordu. Hirodes Hıristiyan tarihinin başlamasından dört yıl önce öldüğüne göre Isa’nın en azından Isa’dan önce dördüncü yılda doğmuş olması gerekiyor.

Hangi yılda doğduğu bilinmiyor. Ne günü biliniyor, ne de ayı. Nenizili Aziz Gregor 379 yılında ona doğum sertifikasını verene kadar İsa, hiç doğum günü kutlamadan neredeyse dört asır geçirmişti. Buna göre İsa bir 25 Aralık günü doğmuştu. Böylece Katolik Kilisesi, bir kez daha, putperestlerin prestij kazandıkları bir unsuru sahiplenecekti. Pagan geleneğine göre bu tarih, kutsal güneşin kışın karanlıkları arasından geceye karşı yolculuğuna başladığı gündü.

Ne zaman olduysa oldu, ama o ilk barış gecesi, sevgi gecesi kesinlikle bugün bizi sağır eden savaş roketleriyle kutlanmadı. O günlerde sarışın kıvırcık bukleli bebeği (aslında yeni doğan bebek o değildi) gösteren ikonalar kesinlikle yoktu: hiç kimsenin asla görmediği hareketli bir yıldızın peşinden Beytüllahim’deki yemliğe doğru gidenlerin üç kişi olmamaları bir yana, ne kraldılar, ne de müneccimdiler. Ve şurası kesinki, tapınaktaki tüccarlar açısından kötü olayların habercisi olan o ilk Noel dünya pazarlarında olağanüstü bir hareketliliğe neden olmadı, böyle bir niyeti de yoktu zaten.”


Aziz Klaus’un ortaya çıkışı

Aziz Klaus, 1863 yılında New York’taki Harper’s dergisinde yayınlanan ilk resminde bir bacadan girmeye çalışan şişko bir cüceydi. Bir ölçüde Aziz Nikola efsanelerinden ilham alan çizer Thomas Nast’ın fırçasıyla hayat buldu.

Coca Cola, 1930 Noel’inde, o güne kadar üniforma giymeyen ve genellikle mavi ya da yeşil renkli kıyafetleri tercih eden Aziz Klaus’la kontrat yapacaktı. Habdon Sundblom adındaki çizer ona firmanın renkleri olan beyaz bantlı canlı kırmızı kıyafetleri giydirip bugün hepimizin bildiği özellikleri kazandırdı. Çocukların dostunun beyaz sakalları var, hiç durmadan gülüyor, kızakla seyahat ediyor ve o kadar tombul ki, bir sürü hediyenin yanı sıra iki elinde de birer Coca Cola’yla dünyanın değişik bacalarından geçmeyi nasıl başardığını hiç kimse bilmiyor.

Ayrıca İsa’yla ne ilgisi olduğunu da bilen kimse yok.