Oruç

Hazreti İsa (aleyhisselâm), havarilerine oruçla alâkalı şu tavsiyeleri yapar:

“Oruç tuttuğunuz zaman riyakârlar gibi mahzun çehreli olmayınız. Çünkü onlar, oruç tuttuklarını insanlara göstermek için yüzlerini asarlar. Doğrusu size derim ki onlar karşılıklarını aldılar. Fakat sen oruç tuttuğun zaman, başına yağ sür ve yüzünü yıka. Ta ki (oruç tuttuğunu) insanlara değil ancak gizlide olana göstermelisin ve gizlide gören sana aşikâr olarak mükâfat verecektir.”

The Little-Known Story Of The Islamic Christmas Tree

Not many people know that the Quran features a tree in the narrative of Jesus’ birth.

When I was growing up, I always wanted a Christmas tree in our family home but unfortunately for me, this was an idea my parents staunchly resisted. Once, I even offered to make a homemade one but my parents wouldn’t entertain the idea because “we were Muslim.”

We weren’t very strict Muslims, but we were practicing, and a Christmas tree was seen as a contradiction to our religious values back then. I wasn’t alone either; most of my Muslim friends have a similar story to tell. Fast forward years later, and the same parents are now gifting Christmas presents to their grandchildren.

So what exactly was the problem back then with the Christmas tree? Upon reflection, this “no compromise” position is likely to have been wrapped up with the insecurities and identity politics of my parents being new migrants.

In general these attitudes are starting to wane amongst Muslims, as it seems more are enjoying cultural elements of Christmas in the U.K. and in America too, particularly younger generations. Some see the cultural tradition of giving and sharing during Christmas as compatible with Islamic values. Given how huge Christmas is in the West (and practically unavoidable), many do not want to miss out on the fun either.

However, the Christmas tree in particular is still met with resistance by many Muslim families (and non-Muslims too, such as Jehovah’s Witnesses, who don’t celebrate any aspect of Christmas) as it is well known that the Christmas tree has European pagan origins. The pagan practice of bringing in something evergreen into the home was thought to ward off evil spirits, and this didn’t gain popularity as an adapted Christian custom until the 17th and 18th centuries.

Because of this pagan history, some Muslims have sought to avoid having a Christmas tree in their home for fear of deifying anything other than God. This, coupled with anxieties around maintaining their heritage in a non-Muslim society, means that it is still rare to find Muslims who will put up a Christmas tree.

But can religious literacy in Quranic narratives soften attitudes towards this? What many Muslims don’t reflect on (or know about) is the concept of an Islamic Christmas tree. What I mean by this is the tree featured in the Quranic account of Jesus’ birth in chapter Mary (Surah 19). In this narrative, Jesus is born under a tree, which is an integral part of the Islamic “nativity scene” and story. This is an Islamic Christmas tree of sorts; a tree that can be used to remind us of the story of Jesus’ birth.

If we were to imagine replacing the traditional Christmas conifer with this tree, what would it look like? According to the Quran, the tree is a date palm, which has both Mary and baby Jesus resting beneath it. The tree is bearing fruit at the time of Jesus’ birth. It also features spring water toward its base, which miraculously appears for Mary to drink from.

What strikes me is the Islamic Christmas tree and nativity scene indicate a very non-European cultural setting. This highlights how far current images of Christmas actually are from the real geographical location of the nativity story. Even in Middle Eastern countries, it’s often a European Christmas tree and version of Christmas that is celebrated in hotels or malls during December.

Has Christmas as we know it in the West become disconnected with its Middle Eastern roots? Is this an example of why citizens in Western nations generally lack empathy or solidarity with issues taking place in the Middle East – because Christmas itself has become de-Middle Easternized?

What if celebrations were to reconnect and “turn back” toward the birthplace of the nativity? Perhaps this could serve as a powerful reality check of the cognitive dissonance at work in Western societies during Christmas.

On the one hand, we have Western nations relentlessly bombing this part of the world, adding to the biggest refugee crisis we have seen in decades. These refugees in turn have largely been met with hostility and outright xenophobia. On the other hand, during Christmas, we all engage in celebrating the story of Jesus’ birth, where we commemorate and show empathy with a migrating Middle Eastern family desperately seeking refuge.

If the Islamic Christmas tree and nativity scene can help people engage further with the Middle East – and even specifically in the holy land of Jesus’ birth – this could be a force for good. Geographically, it won’t be seen in Western countries as a detached distant place with problems that are “over there.” The connection would be brought much closer to home, possibly reducing inconsistent outlooks.

I am not arguing here that we should erase any European cultural Christmas practices. Nor is this an argument for Muslims to create their own ritual of getting a Christmas tree. Even the Bible seems to look down on such pagan practices, so people should choose wisely what they want for their families.

What I am trying to convey is that although the “Christmas spirit” can be everywhere, the origins are not in a department store or in snowy Lapland, Finland. The origins are in the Middle East, a place with an ongoing horror story in dire need of the world’s humanitarian assistance. Maybe if Christmas wasn’t so devoid of this identity then my own Muslim parents wouldn’t have seen it solely as a Western cultural celebration, as unrelated to their Muslim background.

Religious literacy of Quranic narratives can help reduce a blindness amongst Muslims around commonalities that we share with others. This can enhance an openness to positively share Islam in a way that is relevant and can bring a fresh perspective to interfaith dialogue and bridge building.

The Islamic narrative of Jesus’ birth can anchor the well-known Christian one and reminds us that the Quran places Jesus and Mary beneath a “Christmas tree.” They are described in the Quran as a “token” or a “sign” for all peoples, so perhaps their embodiment of love and peace for all are Christmas presents to the world.

Merry Christmas, everyone!

Mariam Sheikh Hakim

http://www.huffingtonpost.com/entry/the-islamic-christmas-tree-the-other-perspective_us_58322a54e4b0eaa5f14d4730

Religions and Their Founders

ONE puzzle of the world is that religions often don’t resemble their founders.

Jesus never mentioned gays or abortion but focused on the sick and the poor, yet some Christian leaders have prospered by demonizing gays. Muhammad raised the status of women in his time, yet today some Islamic clerics bar women from driving, or cite religion as a reason to hack off the genitals of young girls. Buddha presumably would be aghast at the apartheid imposed on the Rohingya minority by Buddhists in Myanmar.

“Our religions often stand for the very opposite of what their founders stood for,” notes Brian D. McLaren, a former pastor, in a provocative and powerful new book, “The Great Spiritual Migration.”

Founders are typically bold and charismatic visionaries who inspire with their moral imagination, while their teachings sometimes evolve into ingrown, risk-averse bureaucracies obsessed with money and power. That tension is especially pronounced with Christianity, because Jesus was a radical who challenged the establishment, while Christianity has been so successful that in much of the world it is the establishment.

http://mobile.nytimes.com/2016/09/04/opinion/sunday/what-religion-would-jesus-belong-to.html

İnciller

İncillerin yazılmasında belirli ölçülerin olmadığı, bunların kontrol edilmediği, her önüne gelenin İncil yazdığı ve böylece yüz civarında İncilin ortaya çıktığı bilinmektedir. Eldeki dört İncil, bu yüz kadar İncil arasından birbirlerine en yakın bulunarak seçilmiş ve bunların sahih olduğu, Kutsal Ruh’un himayesi altında yazıldığı kabul edilmiştir. Kilise, ayrıca Pavlus, Petrus, Yuhanna, Yakub ve Yahuda’nın mektuplarını, Resullerin İşleri (tahminen Luka’nın) ve Vahiy (Yuhanna’nın) kitaplarını da sahih sayarak hepsini yeni Ahid’e dahil etmiştir. Kilisenin sahih saymayarak Yeni Ahit dışın da bıraktığı İnciller ve yazılar arasında Ebionitlerin İncili ve Bar naba İncili meşhurdur. Bu İnciller; bugünkü hıristiyanlığın aksine, Allah’ın birliğini, Hz. İsa’nın Allah’ın kulu ve resulü olduğunu, ilah olmadığını, çarmıha gerilenin o olmadığını ve Hz. İsa’dan sonra bir peygambergeleceğini bildirmektedir. Görüldüğü gibi Kilise’nin sahih saymadığı adı geçen İncillerdeki bu bilgiler ile Kur’ân’da verilen bilgiler arasında uygunluk görülmektedir.

***

İnciller, belirli bir senetle Hz. İsa’ya dayanmamaktadır. Mesela Luka, İncili’nin başında Teofilos adlı bir dostuna hitap eder, onun için yazdığını açıklar. Bu yazılar, tabii ki Hz. İsa’ya değil, Luka’ya aittir. Hatta metin incelemeleri sonucu, en kuvvetli İncil olarak kabul edilen Luka İncili’nin bazı bölümlerinin ona ait olmadığı da ortaya çıkmıştır.

Kur’an-ı Kerim ve Açıklamalı Meali [Ali Ünal] 113

Hz. İsa savaşmamış ve ilk dönemlerinde Hıristiyanlık, aslî bir prensip olarak savaşı reddetmiştir. Hıristiyan dünyanın zaferleri ise, ancak Hıristiyanlığı Kilise’nin dört duvarları arasına hapsettikten sonra, dinin gücüyle değil, bilim ve teknolojinin gücüyle gerçekleşmiştir. Dinin gücüyle zafer kazanan sadece İslâm ve Müslümanlar olmuştur. İnanç ve fikir planında bütün dinlere her zaman galebe çalmış olan İslâm, en olumsuz şartlarda dahi yayılmasını sürdürebilirken, Hıristiyanlık, her türlü imkânlarına rağmen, maddî planda geriledikleri bir zamanda bile Müslümanlar içinde yayılamamıştır.

Dawkins, Bilim, İnanç

Dawkins, ‘bilimsel inanç insanlar tarafından test edilebilen bir delil içerir, oysaki dinsel inançlar bir delile dayanmaz, üstelik onlar bunu bir övünç vesilesi Kabul ederler’ der. Bu sözlerden de anlaşıldığı gibi onun Tanrı düşmanlığı aslında bu yanlıştan kaynaklanmaktadır. Başka bir deyişle o bütün dini inanışları kör inanç zannetmektedir. Eğer öyle olsaydı, gerçekten de inanç ‘çiçek hastalığı’ ile beraber kategorize edilmeyi hak ederdi.  Oysa ki biz de Dawkins’e şu soruyu sorabiliriz: ‘Dini inancın delile dayanmadığı fikrinin delili nedir?’

Elbette maalesef hiçbir delile dayanmadan inanan, bilim karşıtı ve gerici insanlar yok değil. Belki Richard Dawkins, bir talihsizlik sonucu bunlarla çok fazla karşılaşmış da olabilir. Fakat bu durum, hakim çizginin, inanç ve delilin bir arada olması gerekliliğini savunduğu gerçeğini değiştiremez. Evet, gerçekten de inanç delile dayanmalıdır ve tabii ki delilin yokluğu bir övünç vesilesi değildir. Yuhanna İsa’nın şöyle dediğini yazar: ‘İman edesin diye bunlar yazılmıştır.’ Aziz Paul, modern bilimin birçok öncüsünün söylediği gibi, tabiatın bizzat kendisinin tanrı’nın varlığı için bir delil olduğunu dile getirir: ‘Var edilip yaratılan her şey O’nun gaybi sıfatlarını açıkça göstermektedir. Dolayısıyla artık onların inanmamak için bir özrü yoktur.’

Tıpkı bilimde olduğu gibi imanda da akıl ve delil bir bütün oluştururlar. Yani aslında Dawkins’in ‘kör inanç’ olarak tarif ettiği şeyin tam aksi bir durum söz konusu. Onun bu çelişkinin farkına varmıyor olması şaşılacak şey doğrusu. Bu durum acaba onun kendi kör inancının bir sonucu olabilir mi?

Dawkins’in nev-i şahsına münhasır bu inanç yorumunun kendisi aslında, onun iğrenç diye nitelendirdiği, delilsiz inanca çarpıcı bir örnektir. Onun inancın zevki diye nitelendirdiği, kanıttan bağımsız olma durumu, bizzat kendisinin iddialarında bulunan bir özelliktir. Doğrusu bu olağanüstü bir tutarsızlık örneği değil de nedir? Maalesef, imanı ‘kör inanç’ ile eşitlerken neden hiçbir delil sunmadığını bulmak hiç de zor değil. Böyle bir delil yok da ondan. Dawkins’in iman tarifine benzer bir iman anlayışını savunan ciddi bir ilahiyat alimi ya da düşünürü olmadığını tespit etmek için öyle uzun boylu araştırmaya da gerek yok.

Kur'an-ı Kerim ve Açıklamalı Meali [Ali Ünal] 17: Maide Suresi'nden 5 - Hz. İsa ve Hristiyanlık

“Encyclopaedia Britannica’da (14. baskı) ‘Hıristiyanlık’ maddesini yazan George William Knox, bu konuda şunları kaydeder:

Hıristiyanlığın düşünce kalıpları Yunan felsefesine ait olup, bunların içine bir de Yahudi öğretileri girmiştir. Bu şekilde kendine has bir bileşime sahip bulunuyoruz: İsa’nın şahsı üzerinde örülen ve yabancı bir felsefenin içinden akıp gelen Kitab-ı Mukaddes doktrinleri.

Aynı eserde, Charles Anderson Scott, ‘İsa Mesih’ başlığı altında şunları yazar:

Matta, Markos ve Luka’da, bunları yazanların İsa’yı insandan öte bir varlık, özellikle ona ‘Allah’ın Oğlu’ denmesine gerekçe olacak şekilde Allah’la hulûl-ittihad şeklinde münasebeti bulunan ve Allah’ın Ruhu’nu taşıyan bir“insan olarak gördüklerini ima eden hiçbir şey yoktur. Hattâ Matta ona, ‘Marangozun oğlu’ olarak atıfta bulunur (–Hemen belirtelim ki, Matta’nın bu kaydı izafîdir; ona göre, marangoz Yusuf, Hz. İsa’nın babalığıdır.– AÜ) ve Petrus’un Hz. İsa’yı bir tarafa çekip azarladığını bile kaydeder (16: 22). Luka’da, İsa’nın vefatından sonra Emmaus köyüne doğru giden iki şakirt O’ndan, “Allah’ın ve bütün halkın yanında, işte ve sözde kudretli bir peygamber” olarak bahsetmektedir (24: 19)… Markos yazılmadan önce, Hristiyanlar arasında artık Hz. İsa’dan Rab olarak bahsetmek âdeta gelenek halini almış olmasına rağmen, bu ikinci İncil’de, İsa hakkında Rab tabirinin kullanılması çok nadirdir (birincide –Matta– kavram Allah hakında bol bol kullanılmakla birlikte, İsa hakkında da hemen hemen hiç geçmiyor denebilir). Bütün bu üç İncil’de İsa’nın çilesine, vefatına ve son akşam yemeğindeki konuşmalara çok önemli yer verilmişse de, bunlara daha sonra yüklenen anlamı çağrıştıracak herhangi bir işaret olmadığı gibi, İsa’nın vefatının da aslî günah ve ona kefaret olma gibi hususlarla alâkası bulunduğuna dair bir ima bile yer almaz.
İsa, kendisinden sık sık İnsanoğlu diye söz eder… Petrus’un Pentekos’da (Hasat Bayramı) söylediği, “Allah’ın tasvip ettiği insan” sözü, çağdaşlarının tanıdığı ve kabul ettiği İsa’yı tarif ediyordu… İncillerden öğreniyoruz ki, İsa, fizikî ve zihnî gelişme dönemlerinden geçti; acıktı, susadı, yoruldu, uyudu, hayret etti, malûmata ihtiyacı oldu, acı çekti ve vefat etti. Her şeyi bildiğini iddia etmek şöyle dursun, tam tersini söyledi… Aynı şekilde, O’nun mutlak kudret sahibi olduğunu söylemeye de hiçbir gerekçe yoktur. Bunun gibi, O’nun Allah’tan bağımsız olarak veya bağımsız bir tanrı gibi davrandığına dair bir işaret bulmak da mümkün değildir. Bilakis duasıyla, ibadetiyle O, Allah’a bağımlığını ortaya koymaktadır. Hattâ, Allah için kullanılabilecek ölçüde mutlak iyiliğin kendisine atfedilmesini de reddetmiştir.

Yukarıda kendisinden iktibasta bulunduğumuz William Knox, Hz. İsa’ya ulûhiyet atfedilmesi konusunda da şu mütalâada bulunur:

Üçüncü asrın bitmesine yakın yıllarda bile onun ilâh olduğu reddediliyordu. Ancak 325’te İznik Konsülün’de İsa’nın ilâhlığı resmî kabul gördü, fakat bu konudaki tartışmalar bir süre daha devam etti. (İktibaslar için bkn. Mevdûdî, 2, not 101.)

İşte Kur’ân, Hz. İsa’nın getirdiği saf akîdeye daha sonraki müdahaleler konusunda ikazda bulunmaktadır.

Kur'an-ı Kerim ve Açıklamalı Meali [Ali Ünal] 11: Âl-i İmran Suresi'nden 3 - Hz. İsa

Hz. İsa (a.s.)’ın dünyaya gelişi gibi, dünyadan ayrılışı da olağanüstü olmuştur. O, diğer insanlar gibi vefat etmemiş, fakat “necmî” bir suret almış (astral) vücuduyla birlikte yeryüzünden çekilmiştir. Bu, bir bakıma Rasûlüllah efendimizin (aleyhissalâtü vesselâm) miracına benzetilebilir. Şu kadar ki, Hz. İsa, rasûl olarak misyonunu tamamladığı için miracıyla (semâda) kalır ve geri dönmezken, Hz. Muhammed aleyhissalâtü vesselâm, miracının arkasından tebliğine devamla misyonunu bütünüyle yerine getirmek için geri dönmüştür.

Âyette (Al-i İmran 55), Hz. İsa’ya tâbi olanların küfredenlere Kıyamet Günü’ne kadar üstün olacağı şeklinde ifade buyurulan İlâhî hükmün iki manâ ve şümulü vardır: 

a. Hz. İsa’ya, asıl misyonu çerçevesinde bir rasûl olarak iman eden ve bu çizginin gereklerini koruyan ehl-i Tevhid (Ümmet-i Muhammed dahil), Kıyamet’e kadar kâfirler karşısında umumî manâda üstün olacaktır. 

b. Şu veya bu şekilde Hz. İsa’ya inanan ve şu veya bu şekilde O’na tâbi olanlar, İsrail Oğulları’ndan O’nu inkâr edenlere Kıyamet’e kadar yine umumî manâda üstün olacaktır. 

Tarih, iki bin yıldır bu iki hükmü de tasdik etmektedir ve Kıyamet’e kadar da edecektir.

Kur'an-ı Kerim ve Açıklamalı Meali [Ali Ünal] 9: Âl-i İmran Suresi'nden

• Muhkem, anlamı açık, ifade ettiği manâ kesin olup, izahı için başka delile ihtiyaç bulunmayan demektir. Müteşabih, birden fazla manâya ihtimali bulunduğundan, anlaşılması için başka delile ihtiyaç hissettiren âyettir.

• Sevgi, kâinatın bağı, varlığın mayasıdır. Kemal, zatından dolayı sevilir. Allah, Zâtı, şuûnu, sıfatları ve isimleriyle mutlak kemaldedir. Vedûd olan Allah, Kemalinden dolayı Kendi Zâtına olan kudsî ve münezzeh sevgisi, yani Kendi Kendisi’ndeki kudsî sevgi tecellisi sebebiyle kâinatı yaratmıştır. Mutlak kemaldeki bu saf ve katışıksız sevgi, varlığın mayası, kâinatın bağı ve özüdür. Allah’ın, yaratıklarına olan sevgisi, O’nun kemali nisbetindedir ve her türlü tarifin üstündedir. Bu sonsuz ve sınırsız sevgi de, öncelikle ve bütün kemaliyle, kâinatın hem çekirdeği, hem meyvesi; bütün hayatında Allah’ın tecelli ettiği ve O’nu kullarına tanıtan ve sevdiren Allah Rasûlü’nde odaklanmıştır. İnsan gibi şuurlu varlıklara düşen, Allah’ın kâinata ve bilhassa insanlara olan sevgisine mukabele etmektir; Allah’ı tanımak ve O’nu sevmektir. Allah’ı sevmek, Rasûlüllah’ı sevmeyi gerektirir; çünkü gerçek Allah sevgisinin kapısı Rasûlüllah’la açılır. Rasûlüllah’ı sevmenin hem gereği, hem ölçüsü O’na uymak, O’nun getirdiği Din’i hayata hayat yapmaktır.

• Hz. İsa’nın Kıyamet’e yakın yeryüzüne inmesiyle ilgili hadis-i şeriflerden, O’nun misyonundan hareketle, Kıyamet’e yakın tıp ilminin her zamankinden daha fazla önem ve değer kazanacağı, dolayısıyla tıp ilminde çok büyük gelişmelerin olacağı ve o zamanda İseviyet’i temsil edenlerin, bir yandan iman nuruyla kalbleri diriltirken, bir yandan da tıp ilmiyle maddî hastalıklara çare olacakları manâsı çıkarılabilir.

• Allah’ın varlığını, birliğini ve hakimiyetini kabulden diğer iman esasları, ibadeti O’na has kılmaktan bütün türleriyle ibadet, hayatı Allah’ın dinine göre tanzimden muamelat esasları doğar. Peygamberlere itaat ise, rehberlik kurumunun esasını teşkil eder.

• Kur’ân, her türlü inatlarına ve direnmelerine rağmen Ehl-i Kitap’la diyalogu kesmemekte ve bu diyalogun önce müşterek noktada başlaması gerektiğinin sinyalini vermektedir.

• Esasen, insanların çoğu iman etmese de, insan vicdanı küfre, zulme ve fıska evet demez. Ancak insan, nefsine uyarak vicdanını susturmakla ebedî azabı hak edecek şekilde küfre düşer. Ayrıca, bilhassa böylesi bir küfrü ve ona sebep olan zulmü, fıskı her insan vicdanı lânetlediği gibi, bunların ferdî ve içtimaî hayatta yaptıkları tahribat da zamanla ortaya çıkar ve dolayısıyla en azından sonraki nesillerin lânetine maruz kalır. Aradan binlerce yıl da geçse peygamberler rahmetle anılırken, zalimlerin, tağutların lânetle anılması bundandır. Asıl lânet ise, bütün gerçeklerin en açık biçimde ortaya çıkacağı Âhiret’te olacaktır.

• Sünnet’e ittiba, Kur’ân’a ve bu iki temel esasa dayanan İslâm Dini’ne ittibaın da yoludur. Sünnet, en geniş manâsıyla, Allah Rasûlü’nün fert ve toplum hayatının her bölümünde İslâm’ı uygulama yol, yöntem ve düsturlarının bütünüdür.

• Allah’ın nimetlerini sürekli hatırlama ve dolayısıyla sürekli şükür, kişiyi imandan sonra küfre düşmekten alıkoyar. Bu şekilde insan, bütün hayatı boyunca herhangi bir konuda yanlışa sapmaktan korunur.

• Apaçık gerçekleri gördükten ve tecrübe ettikten sonra insanın sapmasının en büyük sebebi, nefse uymaktır. Nefse uyma, insanları birbirlerine karşı bağye, haksız tecavüze iter. Bu da, toplumda farklı menfaat gruplarının oluşmasına yol açar ve neticede kendinde hiçbir çelişki ve ihtilâf olmayan Din’de de ihtilâflar baş gösterir. Bu ise, fert ve toplum hayatı adına artık ölüm hastalığı demektir.

• O müttakîler ki, (Allah’ın kendilerine verdiği her türlü nimetten, bilhassa servetten Allah için) bollukta da darlıkta da harcamada bulunur; kızdıklarında, (intikam almaya güçleri yettiği halde) öfkelerini (zor da olsa) yutar ve insanların kusurlarını affederler. Allah, (işte böyle) ihsan sahiplerini, (Allah’ı görürcesine, en azından O’nun kendilerini gördüğünün şuuru içinde iyiliğe adanmış olanları) sever.(Al-i İmran-134)