Tetikleme, Bilinçdışı ve Irkçılık

“Bir öğretim üyesi olduğumu ve sizden beni odamda görmenizi istediğimi düşünün. Uzun bir koridordan geçiyorsunuz, girişe geliyorsunuz ve bir sandalyeye ilişiyorsunuz. Önünüzde ise bir kâğıdın üzerine yazılmış beş kelimelik gruplardan oluşan bir liste var. Sizden mümkün olduğunca çabuk ve dilbilgisi açısından doğru, dört kelimelik bir cümle yapmanızı istiyorum. Buna karışık cümle testi deniyor. Hazır mısınız?

onun endişe ediyordu o sürekli
Florida’dan geliyor portakallar sıcaklık bu
top fırlat havaya at sessizce
ayakkabıları ver değiştir eski olan
adam gözlemliyor bazen insanları izliyor
ter dökmüş olacaklar yapayalnız onlar
gökyüzü dümdüz gibi kâğıt gri
şimdi geri almalıyız unutkan biz
haydi bingo oynayalım yazalım bakalım
güneş ışığı sıcaklık buruşturuyor üzümleri

Çok kolay görünüyor, değil mi? Ama aslında öyle değil. İster inanın ister inanmayın, testi bitirip dışarı çıktığınızda daha yavaş yürürsünüz. Bu testle sizin davranış biçiminizi etkiledim. Nasıl mı? Listeye tekrar bakalım: “Endişe ediyordu”, “Florida”, “eski”, “yapayalnız”, “gri”, “bingo” ve “buruşturuyor” gibi listeye dağıtılmış belli kelimeler bulunuyor. Size dil testi uyguluyorum diye düşündünüz. Ama gerçekte, asıl yaptığım beyninizdeki büyük bilgisayarda –uyumsal bilinçdışı– yaşlılık halini düşündürmek oldu. Bilinçaltınız, beyninizin geri kalan kısmını, bu ani endişeden haberdar etmedi. Ancak bütün bu yaşlılık konuşmalarını ciddiye aldı ve testi bitirdikten sonra koridorda yürürken yaşlı insan davranışları sergilediniz. Daha yavaş yürüdünüz.

Bu test usta psikolog John Bargh tarafından tasarlanmıştır. Tetikleme deneyi denilen ve Bargh ve diğerlerinin sayısız, daha ilginç türevlerini uyguladığı bu deneyler bilinçdışının kilitli kapısının ardında neler olduğunu gösteriyor.”

**
“Tetikleme, denildiği gibi, beyin yıkamaya benzemiyor. “Kestirmek (uyku)”, “şişe” ve “oyuncak ayı” kelimeleri ile sizi hazırladıktan sonra, sizin en derin çocukluk anılarınıza ulaşamam. ”

**
“Psikolog Claude Steele ve Joshua Aronson, yirmi siyahi üniversite öğrencisi ile birlikte GRE’den (Graduate Record Examination) –Amerika’da lisansüstü eğitim veren okullara girebilmek için düzenlenmiş standart sınav– alınmış yirmi soru kullanarak bu testi daha uç noktaya götürdüler. Sınav öncesi ankette öğrencilerden ırklarını belirtmeleri istendiğinde bu basit hareket bile Afrika kökenli Amerikalılar ile birlikte anılan olumsuz davranış kalıplarını ve akademik başarıyı akla getirerek onları tetiklemeye yetti ve doğru cevapladıkları soru sayısı yarıya indi. Toplum olarak testlere gereğinden fazla güveniyoruz çünkü testlerin, testi alan kişinin yeteneklerini ve bilgisini ölçmek için güvenilir bir gösterge olduğunu düşünüyoruz. Peki gerçekten öyleler mi? Prestijli özel bir lisede eğitim gören beyaz bir öğrenci, şehrin merkezindeki yoksul bölge lisesine giden siyahi bir öğrenciden SAT sınavında daha yüksek bir puan aldığında bu onun daha iyi bir öğrenci olduğunu mu gösterir; yoksa beyaz tenli ve prestijli bir liseye gitmek ile “zeki olmak” arasında sürekli olarak tetikleme bağı kurulduğu için midir?”

**
“Sonradan siyahi öğrencilerle konuştum ve onlara ‘Herhangi bir şey performansınızı düşürdü mü?’ diye sordum,” diyor Aronson. “‘Irkınızı belirtmenizi istemem sizi rahatsız etti mi?’ diye sorduğumda –çünkü performansları üzerinde çok büyük bir etkisi olduğu ortadaydı– hep ‘hayır’ dediler ve ‘Zaten burada olmaya yetecek kadar zeki olduğumu sanmıyorum,’ gibi cevaplar alıyordum.”

Bu deneylerden elde edilen sonuçlar oldukça rahatsız edici. Özgür irademiz doğrultusunda düşündüğümüz gerçeğinin büyük ölçüde yanılsama olduğunu öneriyor: Çoğu zaman otomatik pilotta çalışıyoruz, düşünme ve davranış biçimimiz –ve hazırlıksız yakalandığımız anda ne kadar iyi düşündüğümüz ve hareket ettiğimiz– farkına varmadığımız kadar kolay bir biçimde dış etkenlerin tesirinde kalıyor. Ama bana kalırsa bilinçdışının işini gizlice yapmasında önemli bir avantaj da sözkonusu. Karışık cümle örneğinde olduğu gibi ihtiyarlık ile ilgili bütün kelimeleri size verdiğimde, o kelimelerden cümle kurmanız ne kadar zamanınızı aldı? Benim tahminim cümle başına birkaç saniyeden çok değildir. Deneyi bu denli hızlı bitirmenizin nedeni dikkatinizi dağıtacak unsurlardan uzak durup tamamen deney üzerine odaklanabilmenizdir. Kelime listesinde olası bir düzen arayışında olsaydınız bu kadar kısa zamanda bitirmeniz mümkün olamazdı. Dikkatiniz başka yöne çakılmış olurdu. Evet, yaşlı insan göndermeleri odadan çıkarken yürüme hızınızı değiştirmiş olabilir, ama o kadar da kötü sayılmaz, değil mi? En basit haliyle, bilinçdışınız vücudunuza şunu söylüyor: İleri yaşla ilgili endişe duyan bir ortamda olduğumuza dair ipuçları gördüm ve buna göre davranalım. Bilinçdışınız bu durum dahilinde zihinsel uşak konumunda görev yapıyordu. Hayatınızdaki bütün ufak çapta zihinsel detaylarla bilinçdışınız ilgileniyordu. Çevrenizde olan bitenleri takip edip uygun bir davranış sergilemenizi sağlıyordu, böylece siz de önünüzdeki probleme konsantre olabiliyordunuz.”

İnce Dilimlere Ayırma

“İnce dilimlere ayırma” kısacık tecrübeler sonucu gözlemleyebildiğimiz durum ve davranışlarda bilinçdışımızın tekrar eden kalıpları bulabilme becerisi demek.”

**

“İnce dilimlere ayırarak analiz etme egzotik bir güç değil. İnsan olmanın temelinde yatan bir olgu. Ne zaman yeni biriyle tanışsak, hızlı bir karar vermek durumunda kalsak ya da yeni bir durumla yüzleşsek bu yöntemi kullanırız. İnce dilimlere böler ve öyle inceleriz ve bu becerimize güvenmeyi öğreniriz. Çünkü etraf kendini gizleyen farklı üsluplarla, küçücük bir detaya bir iki saniyeliğine dikkatlice eğilerek bakınca büyük resmi görmemizi sağlayan durumlarla dolu.

Örneğin birçok iş dalında ya da disiplinde tecrübelerin küçücük bir kısmından yola çıkarak derin analiz yapabilme yeteneği için ayrı bir terim kullanılıyor olması sizce de çok ilginç değil mi? Basketbolda etrafında olan biten her şeyin farkında olan oyuncunun “saha görüsü”ne sahip olduğu düşünülür. Askeriyede usta generallerin, Fransızcada coup d’oeil denen “bakışın gücü”ne yani savaş alanına kısa bir anlığına bakıp duruma hâkim olma becerisine sahip olduğu söylenir. Napolyon’da coup d’oeil vardı. Patton’da da vardı. Cape May, New Jersey’deki kuşbilimci David Sibley’nin dediğine göre bir keresinde iki yüz metre uzaklıkta uçan bir kuş görüp, bunun kızılbacak ailesine ait olan döğüşken olduğunu anlamış. Bu, uçan bir döğüşkeni ilk görüşüymüş ve gördüğü an dikkatli bir teşhis yapması için yetecek uzunlukta da değilmiş. Ama kuş gözlemcilerinin ‘giss’ dediği kuşun genel görüntüsü anlamına gelen şeyi o uzaklıktan bir anlığına da olsa yakalamış ve bu ona yeterli olmuş.”

**
“Son yirmi yılın en favori filmlerinin birçoğunun yapımını üstlenmiş olan Hollywood yapımcısı Brian Grazer, aktör Tom Hanks’le tanıştığı ânı anlatırken neredeyse hep aynı cümleleri kullanıyor: “1983 yılıydı. Hanks o zamanlar hemen hemen hiç tanınmıyordu. Oynadığı tek yapım şimdi tozlu raflara kaldırılmış bir televizyon dizisi olan Bosom Buddies’ti. İçeri girdi ve Splash filmi için replikleri okumaya başladı ve tam o anda ne gördüğümü size söyleyebilirim,” diyor Grazer. Daha ilk anda Grazer, Hanks’in özel biri olduğunu anlamış. “Yüzlerce insan gelip seçmelere katılmıştı ve pek çoğu ondan daha komikti. Ama hiçbiri onun kadar sevimli değildi. Onun yerinde olabileceğimi düşündüm. Yaşadığı problemler benimkilere çok benziyormuş gibi hissettim. Birini güldürmek için ilginç biri olmak gerekir, ilginç biri olmak için de acımasız şeyler yapmak gerekebilir. Komedi öfkeden gelir, ilginçlik de kızgın olma halinden; öteki türlü bir çatışma olmaz. Hanks hem acımasızdı hem de kendini affettirebiliyordu ve böyle birini affedebilmek gerekir çünkü sonunda kız arkadaşını terk etse bile, ya da sizin dünyada yapmayacağınız şeyleri yapsa bile yine onun yüzüne bakacaksınız. Bunların hepsi bu haliyle düşünülmemişti o zaman. Bu içgüdüsel bir karardı ve ancak bir süre sonra altında yatan nedeni böyle açıklayabilecektim.”

“Sanırım birçoğunuzun Tom Hanks hakkındaki görüşü aynı. Nasıl biri olduğunu size sorsam düzgün, güvenilir, ayakları yere basan ve komik derdiniz. Ama aslında onu tanımıyorsunuz. Onla arkadaş değilsiniz. Onu sadece filmlerinden ve birbirinden farklı karakterlere bürünmüş bir şekilde gördünüz. Yine de tanık olduğunuz bu ince dilimler sayesinde onun hakkında bir kanıya vardınız ve bu kanının Tom Hanks filmlerini izleme deneyiminizin üstünde çok ciddi bir etkisi var. Herkes Tom Hanks’i astronot olarak düşünemediğini söylemiş; Grazer, Hanks’in Apollo 13’te oynamasına karar verdikten sonra. “Tom Hanks astronot olabilir miydi bilmiyordum. Ama elimde büyük tehlikeler atlatan bir uzay aracıyla ilgili bir film vardı ve şöyle düşündüm: Dünya en çok kimin geri dönmesini ister? Amerika kimi kurtarmak ister? Tom Hanks. Onun ölmesini istemeyiz. Onu çok seviyoruz.”

Blink

Dünyadaki büyük farklılıkları temel alarak inceleyen ve esaslı konuları çözmeye çalışan birçok kitap vardır. Bu, onlardan biri değil. Blink, gündelik hayatımızın en küçük bileşenleri –ne zaman yeni biriyle tanışsak, karışık bir durumla karşılaşsak veya sıkıntılı bir anımızda karar vermek zorunda kalsak birdenbire ortaya çıkan anlık izlenimlerin ve kararların kaynağı ve muhteviyatı– ile ilgilenir. 

Kendimizi ve dünyayı anlama işine gelirsek, bence o büyük konuların üzerinde çok fazla duruyor ve bahsettiğimiz kısa süreli anları es geçiyoruz. Peki içgüdülerimizi ciddiye alsak ne olurdu? Ufku dürbünümüzle baştan sona taramaktan vazgeçip onun yerine kendi karar alma ve davranış mekanizmamızı yeryüzünün en güçlü mikroskobu ile incelesek daha iyi olmaz mıydı? Sanırım bu; savaşları, raflarda gördüğümüz ürünleri, yapılan filmleri, polislerin eğitilme biçimini, evli çiftlere verilen danışmanlıkları, iş görüşmelerini vb. değiştirebilirdi. Bütün ufak değişiklikleri birleştirebilseydik daha farklı ve daha iyi bir dünyada yaşıyor olurduk. 

Kendimize ve davranışlarımıza anlam kazandırma işinin, göz açıp kapayıncaya kadar geçen sürede elde edeceğimiz bilginin aylar sürecek mantıksal analiz kadar değerli olabileceğini kabul etmemizi gerektirdiğine inanıyorum ve umarım kitabın sonunda siz de inanıyor olursunuz

İlk İzlenimler

“Warren Harding hataları konusunda ne yapmalıyız? Burada bahsettiğimiz taraflı bakış çeşitleri çok fazla bariz olmadığından çözüm üretmesi daha kolaydır. Eğer siyahi insanların beyazlarla aynı çeşmeden su içemeyeceğini söyleyen bir kanun olsaydı en bariz çözüm yasayı değiştirmek olurdu. Ancak bilinçdışı ayrımcılık biraz daha çetrefillidir. 1920 seçmenleri Warren Harding’in dış görünüşünden dolayı ona oy verdiklerinde keriz yerine konulduklarını düşünmediler. Veya Ayres’in Chicago araba satıcıları, kadınları ve azınlıkları nasıl bariz bir biçimde kandırdıklarını fark etmelerine ve yönetim kurulu üyelerinin uzun boylu insanları nasıl garip biçimde tercih ettiklerini görmelerine daha iyi veya daha kötü diyemeyiz, çünkü hepsi bilinçdışı gerçekleşti. Peki eğer bir şey farkındalığımız dışında gerçekleşiyorsa, o zaman ona nasıl bir çözüm üretebiliriz?

Cevap şöyle: İlk izlenimlerimiz karşısında çaresiz değiliz. Bilinç dışından –beynimizin içindeki kilitli kapının ardından– kaynaklanıyor olabilirler ama sırf bir durum farkındalık dışında gerçekleşiyor diye bu, o durumu kontrol altına alamayacağımız anlamına gelmez. 

**
Warren Gamaliel Harding (November 2, 1865 – August 2, 1923) was the 29th President of the United States from March 4, 1921 until his death in 1923. At the time of his death, Harding was one of the most popular Presidents, but the subsequent exposure of scandals that took place under his administration such as Teapot Dome eroded his popular regard, as did revelations of an affair by Nan Britton, one of his mistresses. In historical rankings of the U.S. Presidents, Harding is often rated among the worst.
**

“İlk izlenimlerimiz, deneyimlerimiz ve çevremiz sonucu oluşur. Bunun anlamı bu izlenimleri oluşturan deneyimleri değiştirerek ilk izlenimlerimizi değiştirebileceğimizdir, ince dilimlere ayırma biçimimizi farklılaştırabiliriz. Siyahilere her şekilde eşit davranmak isteyen –siyahilerle ilgili beyazlarla olduğu kadar olumlu bir dizi çağrışıma sahip olmak isteyen– bir beyaz iseniz bu, basit bir eşitlik bağlılığından fazlasını gerektirir. Düzenli olarak azınlıklarla beraber olabilecek, onların yanında kendinizi rahat hissedebileceğiniz ve kültürlerine alışabileceğiniz bir şekilde hayatınızı değiştirmeniz gerekir, böylece azınlığın bir üyesi ile tanışmak, konuşmak, beraber olmak veya onu işe almak istediğinizde tereddüt veya huzursuzluk hissederek bilinç dışınız tarafından ihanete uğramayasınız. Hızlı anlamlandırma yetisini ciddiye almak –ilk izlenimlerin hayatımızda oynadığı inanılmaz gücü idrak etmek– o izlenimleri idare etmek ve onları kontrol etmek için etkili adımlar atmamızı gerektirir. ”

Want to Raise Successful Kids? Send Them to School a Year Later, According to Science

We all want to succeed in life, and when we become parents, we want to do everything we can to make sure our kids are successful, too. Now a new study says there's a single decision many parents make that can effect whether their kids have an advantage or a disadvantage for much of their entire academic career.

The question is a simple one, and it's well-known to any mom or dad whose child has a late birthday: Do you enroll your child in school as soon as he or she is eligible, or do you wait a year?

If you read no further, know this: For all the complexity and controversy in this issue, researchers at Stanford University say that kids whose parents hold them back a year have significant advantages over their peers.

In other words, in the "red-shirting versus not red-shirting" battle," red-shirting wins, hands down. Here's why.

Out of control--a 'persistent' result
Many parents make this decision based on the whether their kids will benefit academically by waiting a year or not. But the science on testable academic performance yields frustrating, inconsistent results.

That's why Stanford researchers decided to set their sights on something different. Cast aside the test scores; how did being among the oldest kids or the youngest kids in the class affect things like mental health, discipline, and self-control? (All of which can ultimately have a greater effect on qualitative academic achievement.)

To assess the effect, which was reported recently in Quartz, they studied the experiences of elementary school students in Denmark, segmenting them into groups whose parents had enrolled them during the school year in which they were first eligible, and those whose parents decided to hold them back for a year.

Result? Kids who delayed attending kindergarten to the later year were far more likely to be able to pay attention in school and had "dramatically higher levels of self-control" than their peers. And that advantage was sustained for years afterward.

"We found that delaying kindergarten for one year reduced inattention and hyperactivity by 73 percent for an average child at age 11," Thomas Dee, one of the co-authors, said. "And it virtually eliminated the probability that an average child at that age would have an 'abnormal,' or higher-than-normal rating for the inattentive-hyperactive behavioral measure."

The 'relative age effect'
Even if you don't have kids, and even if you don't remember your elementary school years particularly well, this whole debate might ring a bell. It was discussed thoroughly in the media a decade ago, after Malcolm Gladwell came out with his book, Outliers.

Malcolm studied the National Hockey League (he's Canadian; go figure), and noticed a statistical anomaly about the number of players who were born in January and February. He traced it back to the fact that in Canada, youth hockey leagues most often used January 1 as the birthday cutoff date.

That meant that kids who were born in January and February were always the oldest kids in their age-group. Sure, that meant they were more mature and physically developed, but there was another advantage. Their advanced physiology led to more playing time and coaching attention. That in turn, led to more success on the ice.

The phenomenon, called the relative age effect, also occurs in academia. Previous studies have suggested that children with a late start, and whose birthdays were earlier in the year than their classmates, were more likely to attend college, and less likely to be put on a vocational track (as opposed to an academic track) in school.

Bill Murphy Jr. 
The INC

How to Raise a Creative Child. Step One: Back Off

THEY learn to read at age 2, play Bach at 4, breeze through calculus at 6, and speak foreign languages fluently by 8. Their classmates shudder with envy; their parents rejoice at winning the lottery. But to paraphrase T. S. Eliot, their careers tend to end not with a bang, but with a whimper.

Consider the nation’s most prestigious award for scientifically gifted high school students, the Westinghouse Science Talent Search, called the Super Bowl of science by one American president. From its inception in 1942 until 1994, the search recognized more than 2000 precocious teenagers as finalists. But just 1 percent ended up making the National Academy of Sciences, and just eight have won Nobel Prizes. For every Lisa Randall who revolutionizes theoretical physics, there are many dozens who fall far short of their potential.

Child prodigies rarely become adult geniuses who change the world. We assume that they must lack the social and emotional skills to function in society. When you look at the evidence, though, this explanation doesn’t suffice: Less than a quarter of gifted children suffer from social and emotional problems. A vast majority are well adjusted — as winning at a cocktail party as in the spelling bee.

What holds them back is that they don’t learn to be original. They strive to earn the approval of their parents and the admiration of their teachers. But as they perform in Carnegie Hall and become chess champions, something unexpected happens: Practice makes perfect, but it doesn’t make new.

The gifted learn to play magnificent Mozart melodies, but rarely compose their own original scores. They focus their energy on consuming existing scientific knowledge, not producing new insights. They conform to codified rules, rather than inventing their own. Research suggests that the most creative children are the least likely to become the teacher’s pet, and in response, many learn to keep their original ideas to themselves. In the language of the critic William Deresiewicz, they become the excellent sheep.

In adulthood, many prodigies become experts in their fields and leaders in their organizations. Yet “only a fraction of gifted children eventually become revolutionary adult creators,” laments the psychologist Ellen Winner. “Those who do must make a painful transition” to an adult who “ultimately remakes a domain.”

Most prodigies never make that leap. They apply their extraordinary abilities by shining in their jobs without making waves. They become doctors who heal their patients without fighting to fix the broken medical system or lawyers who defend clients on unfair charges but do not try to transform the laws themselves.

So what does it take to raise a creative child? One study compared the families of children who were rated among the most creative 5 percent in their school system with those who were not unusually creative. The parents of ordinary children had an average of six rules, like specific schedules for homework and bedtime. Parents of highly creative children had an average of fewer than one rule.

Creativity may be hard to nurture, but it’s easy to thwart. By limiting rules, parents encouraged their children to think for themselves. They tended to “place emphasis on moral values, rather than on specific rules,” the Harvard psychologist Teresa Amabile reports.

Even then, though, parents didn’t shove their values down their children’s throats. When psychologists compared America’s most creative architects with a group of highly skilled but unoriginal peers, there was something unique about the parents of the creative architects: “Emphasis was placed on the development of one’s own ethical code.”

Yes, parents encouraged their children to pursue excellence and success — but they also encouraged them to find “joy in work.” Their children had freedom to sort out their own values and discover their own interests. And that set them up to flourish as creative adults.

When the psychologist Benjamin Bloom led a study of the early roots of world-class musicians, artists, athletes and scientists, he learned that their parents didn’t dream of raising superstar kids. They weren’t drill sergeants or slave drivers. They responded to the intrinsic motivation of their children. When their children showed interest and enthusiasm in a skill, the parents supported them.

Top concert pianists didn’t have elite teachers from the time they could walk; their first lessons came from instructors who happened to live nearby and made learning fun. Mozart showed interest in music before taking lessons, not the other way around. Mary Lou Williams learned to play the piano on her own; Itzhak Perlman began teaching himself the violin after being rejected from music school.

Even the best athletes didn’t start out any better than their peers. When Dr. Bloom’s team interviewed tennis players who were ranked in the top 10 in the world, they were not, to paraphrase Jerry Seinfeld, doing push-ups since they were a fetus. Few of them faced intense pressure to perfect the game as Andre Agassi did. A majority of the tennis stars remembered one thing about their first coaches: They made tennis enjoyable.

SINCE Malcolm Gladwell popularized the “10,000-hour rule” suggesting that success depends on the time we spend in deliberate practice, debate has raged about how the hours necessary to become an expert vary by field and person. In arguing about that, we’ve overlooked two questions that matter just as much.

First, can’t practice itself blind us to ways to improve our area of study? Research reveals that the more we practice, the more we become entrenched — trapped in familiar ways of thinking. Expert bridge players struggled more than novices to adapt when the rules were changed; expert accountants were worse than novices at applying a new tax law.

Adam Grant 

https://www.nytimes.com/2016/01/31/opinion/sunday/how-to-raise-a-creative-child-step-one-back-off.html

10 Years of Silence

How long does it take to become elite at your craft? And what do the people who master their goals do differently than the rest of us?

That’s what John Hayes, a cognitive psychology professor at Carnegie Mellon University, wanted to know.

For decades, Hayes has been investigating the role of effort, practice, and knowledge in top performers. He has studied the most talented creators in history — people like Mozart and Picasso — to determine how long it took them to become world class at their craft. Furthermore, he has investigated the choices and experiences that have led to their success.

Let’s talk about what Hayes has discovered about world class performers. And more importantly, let’s discuss how you can use these insights to achieve your goals and become your best.

“10 Years of Silence”

Hayes started his research by examining successful composers. He analyzed thousands of musical pieces produced between the years of 1685 to 1900. The central question that drove his work was, “How long after one becomes interested in music is it that one becomes world class?”

Eventually, Hayes developed a list of 500 pieces that were played frequently by symphonies around the world and were considered to be the “masterworks” in the field. These 500 popular pieces were created by a total of 76 composers.

Next, Hayes mapped out the timeline of each composer’s career and calculated how long they had been working before they created their popular works. What he discovered was that virtually every single “masterwork” was written after year ten of the composer’s career. (Out of 500 pieces there were only three exceptions, which were written in years eight and nine.)

Not a single person produced incredible work without putting in a decade of practice first. Even a genius like Mozart had to work for at least ten years before he produced something that became popular. Professor Hayes began to refer to this period, which was filled with hard work and little recognition, as the “ten years of silence.”

In follow-up studies, Hayes found similar patterns among famous painters and popular poets. These findings have been further confirmed by research from professors like K. Anders Ericsson, who produced research that revealed that you needed to put in “10,000 hours” to become an expert in your field. (This idea was later popularized by Malcolm Gladwell.)

However, as Hayes, Ericsson, and other researchers started digging deeper, they discovered that time was merely one part of the equation. Success wasn’t simply a product of 10 years of practice or 10,000 hours of work. To understand exactly what was required to maximize your potential and master your craft, you had to look at how the best performers practiced.

The practice habits of NBA superstar Kobe Bryant provide a perfect example…

In 2012, Bryant was selected as a member of Team USA. During this time, one of the athletic trainer’s for Team USA, a man named Robert, was working with Kobe to prepare for the Olympics.

In the story below, which was previously published on Reddit, Robert describes his first experience with Kobe and reveals one of the reasons the superstar has become so successful.Kobe Bryant is one of the most successful basketball players of all–time. The winner of 5 NBA championships and 2 Olympic Gold Medals, Bryant has amassed a net worth of more than $200 million during his playing career.

From Robert, trainer for Team USA:

I was invited to Las Vegas to help Team USA with their conditioning before they headed off to London. I’ve had the opportunity to work with Carmelo Anthony and Dwyane Wade in the past, but this would be my first interaction with Kobe. The night before the first scrimmage, I had just watched “Casablanca” for the first time and it was about 3:30 AM.A few minutes later, I was in bed, slowly fading away, when I heard my cell ring. It was Kobe. I nervously picked up. “Hey, uhh, Rob, I hope I’m not disturbing anything right?” “Uhh, no. What’s up Kob?” “Just wondering if you could help me out with some conditioning work, that’s all.” I checked my clock. 4:15 AM. “Yeah sure, I’ll see you in the facility in a bit.” It took me about twenty minutes to get my gear and get out of the hotel. When I arrived and opened the room to the main practice floor, I saw Kobe. Alone. He was drenched in sweat as if he had just taken a swim. It wasn’t even 5:00 AM. We did some conditioning work for the next hour and fifteen minutes. Then, we entered the weight room, where he would do a multitude of strength training exercises for the next 45 minutes. After that, we parted ways. He went back to the practice floor to shoot. I went back to the hotel and crashed. Wow. I was expected to be at the floor again at about 11:00 AM. I woke up feeling sleepy, drowsy, and pretty much every side effect of sleep deprivation. (Thanks, Kobe.) I had a bagel and headed to the practice facility. This next part I remember very vividly. All of the Team USA players were there. LeBron was talking to Carmelo and Coach Krzyzewski was trying to explain something to Kevin Durant. On the right side of the practice facility Kobe was by himself shooting jumpers. I went over to him, patted him on the back and said, “Good work this morning.” “Huh?” “Like, the conditioning. Good work.” “Oh. Yeah, thanks Rob. I really appreciate it.” “So when did you finish?” “Finish what?” “Getting your shots up. What time did you leave the facility?” “Oh, just now. I wanted 800 makes. So yeah, just now.”

For those of you keeping track at home, Kobe Bryant started his conditioning work around 4:30am, continued to run and sprint until 6am, lifted weights from 6am to 7am, and finally proceeded to make 800 jump shots between 7am and 11am.

Oh yeah, and then Team USA had practice.

It’s obvious that Kobe is getting his 10,000 hours in, but there is another part of his story that is even more important.

The Importance of Deliberate Practice

Kobe isn’t merely showing up and practicing a lot. He is practicing with purpose.

Kobe had a very clear goal at practice: 800 made jump shots. He was deliberately focused on developing the skill of making baskets. The time he spent doing it was almost an after thought. That sounds simple, but it’s very different from how most of us approach our work each day.

When most people talk about working hard, they use the amount of time they worked as an indicator of how hard they worked. (i.e. “I worked 60 hours this week!”)

Putting in a lot of time might make you tired, but simply working a lot (even if it’s 10,000 hours over the course of your career) isn’t enough to make you a top performer. It’s not the same thing as practicing deliberately. Most people who think they are working hard are merely developing the skill of being in the gym, not the skill of making baskets.

To keep this basketball analogy going, consider this quote about deliberate practice…

Consider the activity of two basketball players practicing free throws for one hour. Player A shoots 200 practice shots, Player B shoots 50. The Player B retrieves his own shots, dribbles leisurely and takes several breaks to talk to friends. Player A has a colleague who retrieves the ball after each attempt. The colleague keeps a record of shots made. If the shot is missed the colleague records whether the miss was short, long, left or right and the shooter reviews the results after every 10 minutes of practice. To characterize their hour of practice as equal would hardly be accurate. Assuming this is typical of their practice routine and they are equally skilled at the start, which would you predict would be the better shooter after only 100 hours of practice?

—Aubrey Daniels

Each player in the example above could brag about practicing for one hour, but only one of them is practicing deliberately.

Researchers have noted that top performers in every industry are committed to deliberate practice. The best artists, musicians, athletes, CEOs, and entrepreneurs don’t merely work a lot, they work a lot on developing specific skills. For example, Jerry Seinfeld’s “don’t break the chain” strategy is all about deliberately practicing the skill of writing jokes.

Applying This to Your Life

Mozart has been called the “genius of geniuses” and even he toiled away for 10 years before producing popular work. I don’t know about you, but I find this inspiring.

I don’t have the natural talent of Kobe Bryant or the sheer brilliance of Mozart, but I’m willing to put in my “10 years of silence.” I’ve only been writing on this site for 9 months, but I see this as the beginning of a 30–year project for me. And because I’m in this for good, I can win with commitment, grit, and unwavering consistency.

You can take the same approach to your work, to your goals, and to your legacy. By combining these two ideas — the consistency of “10 years of silence” and the focus of “deliberate practice” — you can blow past most people.

On a daily basis, this doesn’t have to look big or impressive. And that’s good, because it will often feel like you’re failing. What feels like struggle and frustration is often skill development and growth. What looks like little pay and no recognition is often the price you have to pay to discover your best work. In other words, what looks like failure is often the foundation of success.

Thankfully, just one hour of focus and deliberate practice each day can deliver incredible results over the long–run. And that brings us to the most important questions of all:

Are you working toward your 10 years of silence today? Are you deliberately focused on developing your skills? Or are you simply “putting in your time” and hoping for the best?

James Clear,

jamesclear.com

Kırık Pencereler Teoremi ve Bağlamın Gücü

Kırık Pencereler, James Q. Wilson ve George Kelling adlı iki suçbilimcinin fikriydi. Wilson ve Kelling’e göre suç düzensizliğin kaçınılmaz sonucudur. Eğer bir pencere kırıksa ve onarılmadan      bırakılırsa, oradan geçen insanlar hiç kimsenin umursamadığını ve oranın bir sorumlusunun olmadığını düşünürler. Kısa bir süre içinde daha fazla pencere kırılır ve anarşi algısı binadan o binanın baktığı caddeye doğru yayılır ve “olur böyle şeyler, normaldir” mesajını verir. Wilson ve Kelling’e göre bir kentte   duvar  yazıları, kamusal düzensizlik ve dilencilik gibi görece küçük sorunların tümü bu kırık pencereler gibidir, yani daha ciddi sorunların davetçisidir. Bu konuda şöyle yazmışlardır:

Saldırganlar ve soyguncular, ister bir fırsatını bulduğunda isterse profesyonel olarak bu işleri yapıyor olsunlar, potansiyel kurbanların ortama egemen olan koşullar tarafından ürkütülmüş olduğu sokaklarda iş yaparlarsa yakalanma, hatta teşhis edilme olasılıklarının düşeceğine inanırlar. Eğer bir mahalle, rahatsız edici bir dilenciyi gelip geçene sataşmaktan alıkoyamıyorsa bir hırsız buradan şöyle bir sonuç çıkaracaktır: Potansiyel bir saldırganı teşhis etmek için polise başvurulması   ya da bir gasp sırasında olaya müdahale edilmesi çok daha düşük bir olasılıktır.

Bu, bulaşıcı suç kuramıdır. Suçun –tıpkı bir moda  akımı gibi– bulaşıcı olduğunu, kırık bir pencereyle başlayıp topluma yayılabileceğini ifade eder.

**

Psikiyatrlar suçluları psikolojik gelişimi engellenmiş, anne babalarıyla patolojik ilişkiler kurmuş, yeterince rol modelden yoksun kalmış insanlar olarak niteler.           

Bazı bireyleri suça itme ya da suçtan uzaklaştırma olasılığı olan genlerden söz eden görece yeni bir literatür de vardır. Popüler kanatta ise suçu çocuklarına artık doğruyu ve yanlışı öğretmeyen anne babaların, toplumların, okulların ahlaki yetersizliğinin bir sonucu olarak gören muhafazakârların yazdığı sayısız kitap var. Bu kuramların tümü, farklı yollarla da olsa temel olarak suçluluğu bir kişilik tipi olarak görmektedir; normal toplumun  normlarına duyarsızlığıyla ayrışan bir kişilik tipi olarak. Psikolojik gelişimi engellenmiş insanlar sağlıklı bir ilişki kurmayı bilmez. Şiddete genetik bir eğilimi olan insanlar, normal insanların soğukkanlılıklarını korudukları durumlarda zıvanadan çıkarlar. Kendilerine neyin doğru neyin yanlış olduğu öğretilmemiş insanlar, neyin uygun bir davranış olduğuna neyin uygun bir davranış olmadığına dikkat etmezler. Yoksulluk içinde, babasız ve ırkçılıkla örselenerek büyümüş insanlar sosyal normlara sağlıklı orta sınıf evlerde büyümüş olanların duyduğu bağlılığı duymazlar.

**

Peki, Kırık Pencereler ve Bağlamın Gücü bu konuda ne diyor? Tam tersini. Bu iki kuram diyor ki aslında suçlu asli, içkin nedenlerle harekete geçen ve kendi dünyasında yaşayan biri olmaktan uzaktır çevresine son derece duyarlı, her tür işaret  ve ipucuna karşı tetikte duran ve çevresindeki dünya algısına dayanarak suç işlemeye yönelen biridir. Bu, son derecede radikal ve bir anlamda inanılmaz bir fikirdir. Ama burada daha radikal bir boyut var. Bağlamın Gücü çevresel bir argümandır. Davranışın sosyal bağlamın bir sonucu olduğunu savunur. 1960’larda, liberaller benzer bir argüman ileri sürmüşlerdi ama onlar çevrenin öneminden söz ederken temel sosyal faktörleri kastediyordu. Suçun sosyal adaletsizlik, yapısal ekonomik eşitsizlikler, işsizlik, ırkçılık, yıllardan beri devam eden kurumsal ve toplumsal ihmalciliğin bir sonucu olduğunu söylüyorlardı. Bu nedenle eğer suçu ortadan kaldırmak istiyorsanız son derece büyük adımlar atmanız gerekiyordu. Ama Bağlamın Gücü’ne göre, aslında önemli olan küçük şeylerdir. Bağlamın Gücü’ne  göre, Bernie Goetz ile o dört genç arasında metroda meydana gelen hesaplaşmanın sonuç itibariyle Goetz’ün   karmaşık psikolojik patolojisiyle de ona sataşan dört gencin geçmişi ve yoksulluklarıyla da   fazla    bir ilgisi yoktur; duvar yazılarını ve turnikelerdeki düzensizlikleri gönderdiği mesajla ise çok ilgisi vardır.

Bağlamın Gücü’ne göre, suç sorununu çözmek için büyük sorunları çözmeniz gerekmez. Suçu sadece duvar yazılarını silip temizleyerek ve kaçak yolcuları tutuklayarak önleyebilirsiniz.