Giftedness??

 

 

The idea of giftedness is not only inaccurate and damaging; it is gender and racially biased. We have many different forms of evidence showing that those who believe in fixed brains and giftedness also believe that boys, men, and certain racial groups are gifted and girls, women, and other racial groups are not.

One of the forms of evidence that shows this clearly was collected by Seth Stephens-Davidowitz, who focused his attention on google searches. His study revealed something very interesting and disturbing. He found that the most commonly googled word following “Is my two-year-old son . . .” is “gifted.” He also found that parents search the words “Is my son gifted?” two and a half times more than the words “Is my daughter gifted?” This is despite the fact that young children of different genders have equal potential.

Sadly, the problem is not limited to parents. Daniel Storage and his colleagues conducted analyses of anonymous reviews on RateMyProfessors.com, and they found that students were twice as likely to call male rather than female professors “brilliant” and three times as likely to call male rather than female professors “geniuses.”20 These and other studies show that ideas of giftedness and genius are intertwined with racist and sexist assumptions.

I am convinced that the majority of people who have gender or racial biases do not think about them consciously or perhaps even realize they have them. I also contend that if we were to dispel the idea that some people are “naturally” gifted and instead recognize that everyone is on a growth journey and can achieve amazing things, some of the most insidious biases against women and people of color would disappear. This is needed in the STEM fields more than anywhere else; it is no coincidence that STEM subjects evidence the strongest fixed thinking and the starkest inequities in participation. 

Part of the reason so many students are dissuaded from thinking they are capable of learning math is the attitudes of the teachers and professors who teach them.

There are times to teach and times not to teach

One day I returned home to my little girl’s third-year birthday party to find her in the corner of the front room, defiantly clutching all of her presents, unwilling to let the other children play with them. The first thing I noticed was several parents in the room witnessing this selfish display. I was embarrassed, and doubly so because at the time I was teaching university classes in human relations. And I knew, or at least felt, the expectation of these parents.

The atmosphere in the room was really charged—the children were crowding around my little daughter with their hands out, asking to play with the presents they had just given, and my daughter was adamantly refusing. I said to myself, “Certainly I should teach my daughter to share. The value of sharing is one of the most basic things we believe in.”

So I first tried a simple request. “Honey, would you please share with your friends the toys they’ve given you?”

“No,” she replied flatly.

My second method was to use a little reasoning. “Honey, if you learn to share your toys with them when they are at your home, then when you go to their homes they will share their toys with you.”

Again, the immediate reply was “No!”

I was becoming a little more embarrassed, for it was evident I was having no influence. The third method was bribery. Very softly I said, “Honey, if you share, I’ve got a special surprise for you. I’ll give you a piece of gum.”

“I don’t want gum!” she exploded.

Now I was becoming exasperated. For my fourth attempt, I resorted to fear and threat. “Unless you share, you will be in real trouble!”

“I don’t care!” she cried. “These are my things. I don’t have to share!”

Finally, I resorted to force. I merely took some of the toys and gave them to the other kids. “Here, kids, play with these.”

Perhaps my daughter needed the experience of possessing the things before she could give them. (In fact, unless I possess something, can I ever really give it?) She needed me as her father to have a higher level of emotional maturity to give her that experience.

But at that moment, I valued the opinion those parents had of me more than the growth and development of my child and our relationship together. I simply made an initial judgment that I was right; she should share, and she was wrong in not doing so.

Perhaps I superimposed a higher-level expectation on her simply because on my own scale I was at a lower level. I was unable or unwilling to give patience or understanding, so I expected her to give things. In an attempt to compensate for my deficiency, I borrowed strength from my position and authority and forced her to do what I wanted her to do.

But borrowing strength builds weakness. It builds weakness in the borrower because it reinforces dependence on external factors to get things done. It builds weakness in the person forced to acquiesce, stunting the development of independent reasoning, growth, and internal discipline. And finally, it builds weakness in the relationship. Fear replaces cooperation, and both people involved become more arbitrary and defensive.

And what happens when the source of borrowed strength—be it superior size or physical strength, position, authority, credentials, status symbols, appearance, or past achievements—changes or is no longer there?

Had I been more mature, I could have relied on my own intrinsic strength—my understanding of sharing and of growth and my capacity to love and nurture—and allowed my daughter to make a free choice as to whether she wanted to share or not to share. Perhaps after attempting to reason with her, I could have turned the attention of the children to an interesting game, taking all that emotional pressure off my child. I’ve learned that once children gain a sense of real possession, they share very naturally, freely, and spontaneously.

My experience has been that there are times to teach and times not to teach. When relationships are strained and the air charged with emotion, an attempt to teach is often perceived as a form of judgment and rejection. But to take the child alone, quietly, when the relationship is good and to discuss the teaching or the value seems to have much greater impact. It may have been that the emotional maturity to do that was beyond my level of patience and internal control at the time.

Perhaps a sense of possessing needs to come before a sense of genuine sharing. Many people who give mechanically or refuse to give and share in their marriages and families may never have experienced what it means to possess themselves, their own sense of identity and self-worth. Really helping our children grow may involve being patient enough to allow them the sense of possession as well as being wise enough to teach them the value of giving and providing the example ourselves.

Tiran ve tirancıklar nasıl oluyorda mantar gibi üreyebiliyor?

1. Bir ülkede tiran ve diktatörlerin başa geçebilmesi ve toplumu yönetebilmesi, o ülkede daha pek çok fiilî veya potansiyel diktatör olduğuna işarettir.
Peki, gerek farklı müesseselerin gerekse devletin başında bulunan tiran ve tirancıklar nasıl oluyorda mantar gibi üreyebiliyor?

— yüksel çayıroğlu (@yukselcayiroglu) July 6, 2019

Babamı Götürdüler

photo credits

Babamı götürdüler. Gece. Bizim odamızın da ışığını yaktılar. Ağabeyimle ben uyandık. Ama ben gözlerimi açamadım, beyaz beyaz ışıklar gördüm. Sonra annem geldi. Sesini duydum. “Çocukları uyandıracaksınız!” dedi onlara. Kardeşim ağlamaya başladı. Annem onu kucağına aldı.

Sabah olunca annem evi topladı. Yerdeki kitapları kaldırdı. Babamın arkadaşları geldi. Bize çikolata verdiler. Çikolata yedik.

Babam geri döndü. Bıyığı yoktu. “Askere mi gittin sen?” diye sordum ona. Güldü. Beni kucağına aldı. “Amma da büyümüşsün!” dedi, “Kocaman olmuşsun!”

Büyüdüm tabii ben. Babamla bizim odanın kapısına gittik. Babam boyumu işaretledi. Dönüp baktım...

Çocuğunuzu Dinleyin

Selçuk Şirin, Hürriyet

GEÇTİĞİMİZ haftalarda bu köşede özellikle 0-36 ay arasında beyin gelişiminin önemine vurgu yapmış, çocukları okula daha iyi hazırlamak için onlarla doğumdan itibaren kitap üzerinden diyalog kurmayı önermiştim. Hatta bu diyaloğun zengin olduğu ortamda yetişen çocukların, akranlarına göre 4. yılın sonunda 30 milyon kelime daha fazla duyduklarını ve bu farkın okul çağına geldiğinde ciddi başarı farkına dönüştüğünü anlatmıştım. O yazımın ardından iki gelişme oldu. İlki o yazımda geçen ‘30 milyon Kelime’ araştırmasını anlatan Dana Suskind’in kitabı, ‘30 milyon Kelime: Çocuğunuzun Beynini Geliştirin’ adıyla Türkçeye çevrildi. İkinci gelişme ise bu farkın okulöncesi çağda nasıl kapanacağı konusunda bize ışık tutan yeni bir araştırmanın yayınlanmış olması. 

ÇOCUĞUNUZA KONUŞMA SIRASI VERİYOR MUSUNUZ?

Harvard ve MIT araştırmacıları Rachel Romeo ve Grover M. Hermann tarafından yayınlanan araştırma hem ilk 36 ay hem de sonraki yaşlarda, yani okulöncesi dönemde ne yapılması gerektiğine dair çok net bir fotoğraf ortaya koyuyor. İlk 36 ay diyalog şart ve bunun mümkünse kitaplar aracılığıyla olması gerek. Bunu daha önce yazdığım için tekrarlamıyorum. Peki sonrası? Araştırmaya göre 4-6 yaş arası çocuklar için evde konuşulan kelime sayısı, artık erken yaşlarda olduğu gibi zihinsel gelişim için tek başına bir anlam ifade etmiyor. Bu yaşlarda zihinsel gelişimi destekleyen temel faktör çocukların diyaloğa yön vermesi. Yani diyalogda çocuğunuza ne kadar sıra geliyor? Direktif mi veriyorsunuz yoksa çocuğunuza kendini istediği gibi ifade etme fırsatı mı sunuyorsunuz?

DİYALOG BEYİN DALGALARINI DEĞİŞTİRİYOR!

Araştırmacılar bu sorulara yanıt bulmak için çocuklara bir ses kayıt cihazı takıp onları iki gün boyunca inceliyor. Sonra da beyin dalgaları üzerinden bir laboratuvar testi yapıyor. Yapılan bu testlerde ortaya çıkıyor ki ebeveynleriyle kurdukları diyaloğa yön veren çocukların beyinlerindeki Broca alanı çok daha aktif çalışıyor. Yani söz alan, muhatap alınan çocukların beyinleri zamanla fiziksel olarak da akranlarından ayrılıyor. Etkin diyalog ortamında yetişen çocuklar, akranlarına göre hem zihinsel beceri testlerinde hem de akademik alanda akranlarına göre çok daha başarılı oluyor. Özetle eğer çocuğunuzun okul hayatında başarılı olmasını istiyorsanız sihirli bir formüle ihtiyacınız yok. Yapmanız gereken onları daha çok dinlemek, onları muhatap almak. Kendini ifade etmeyi öğrenen çocuk, her şeyi daha kolay öğreniyor.

Stop Answering Your Kid's Questions

Michelle Woo, Offspring

Before you can tell them that you got a C- in geography or that you once thought the word XING on the road was pronounced “Zing,” your children will see you as a perfect human knowledge-dispensing machine. And they will ask you a lot of questions.

Why can’t I eat gummy worms for breakfast?

Why are planets round?

Why does your face look like that?

And you will do your best to answer them.

Because of diabetes. 

Because of gravity.

Because of ... gravity.

It is wonderful that kids are so inquisitive, and you should freely and eagerly dole out your wisdom for a while, but there comes a point when you should stop. A former math teacher named Steven Clarke explained why on Quora when a parent posted the question: “My toddler asks ‘why?’ to just about everything. How should I handle this?”

In his striking response, which was one of hundreds, Clarke wrote:

Most of the advice here is about how to answer your child’s questions, but that practice reinforces the idea that the way to gain knowledge is to seek answers from an authority. No doubt this is frequently a useful approach, but it’s clear that your child already knows how to do this (since they are asking you a question). It’s much better to take this opportunity to work on the important but much-neglected skill of trying to figure things out for yourself! Ask the child what theythink the answer is. Frequently, for simple questions, you (and the child) may be surprised to find that they already know the answer, or at least part of it.

He gave some examples of how turning the spotlight back on the child might work in real-life scenarios, showing that it can be effective whether the kid has some knowledge of the topic or zero clue. He breaks down the idea with the classic “Why is the sky blue?” question:

Child: “Why is the sky blue?”

Parent: “Can you think of any reason why it might be?”

Child: “Umm... maybe someone colored it with a blue crayon.”

Parent: “Maybe. How big of a crayon would they need?”

Child: “A crayon as big as our house!”

Parent: “Wow! That’s really big! Do you think there is a crayon that big? Who would be able to lift it?”

And so on.

By prompting kids to think for themselves instead of giving them an immediate answer (or reading something off the Internet—“Well, you see, light energy travels in waves ..”), you’re helping them gain the critical skill of independent analysis. (More people on Twitter could probably use this skill.) As a parent, it’s also fascinating to learn how the little gears in your kid’s brain are turning.

And it gets you out of the hot seat, too. I hate to break it to you, but there will come a time when your children’s knowledge of certain topics will exceed your own. That’s okay. As long as you’ve taught them how to think through the possibilities and figure out the steps to finding the answer, you will no longer need to serve as a fact-dispensing robot.

Talking to Your Child After You Yell

How Yelling Can Hurt, and How to Stop It

Nearly every parent loses control and screams at the children now and then. But what if you do it repeatedly?

Researchers suspect parents are yelling more. Parents have been conditioned to avoid spanking, so they vent their anger and frustration by shouting instead. Three out of four parents yell, scream or shout at their children or teens about once a month, on average, for misbehaving or making them angry, research shows. Increasingly, therapists and parenting experts are homing in on how it hurts a child, as well as how to stop it.

Raising your voice isn't always bad. Loudly describing a problem can call attention to it without hurting anyone, says Adele Faber, a parenting trainer in Roslyn Heights, N.Y., and co-author of "How to Be the Parent You Always Wanted to Be." For example: "I just mopped the kitchen floor and now it is covered with muddy footprints."

Yelling becomes damaging when it is a personal attack, belittling or blaming a child with statements such as "Why can't you ever remember?" or, "You always get this wrong!" Ms. Faber says.

Many parents lose control because they take children's misbehavior or rebellion personally, research shows: They feel attacked or think the child's actions reflect poorly on them. Parents who see a child's negative emotions as unexpected, overwhelming and upsetting tend to feel more threatened and frustrated with each new outburst, says a study published earlier this month in the Journal of Family Psychology. This pattern, called "emotional flooding," triggers a downward spiral in the relationship, disrupting the parent's problem-solving ability and fueling emotional reactions, such as yelling.

Teens whose parents use "harsh verbal discipline" such as shouting or insults are more likely to have behavior problems and depression symptoms, says a recent study of 976 middle-class adolescents and their parents, published online last September and led by Ming-Te Wang, an assistant professor of psychology and education at the University of Pittsburgh.

Another study suggests yelling at children may have consequences that go beyond those of spanking. Eight-year-olds whose parents disciplined them by yelling have less satisfying relationships with romantic partners and spouses at age 23, according to a 15-year study led by Stephanie Parade, an assistant professor of psychiatry and human behavior at Brown University. "Parents who yell may miss out on a chance to teach children to regulate their emotions," she says.

Spanking also predicted less satisfying adult relationships, but the negative effects were offset when parents praised their children at other times. The negative effects of yelling weren't erased by parental warmth, however. The negative problem-solving tactics that children learn when their parents yell may stick with them as adults, says the study, published in 2012 in Marriage & Family Review. Children also may expect others to treat them in a negative way, and unconsciously pick partners who fulfill that expectation.

"Yelling is where 90% of us do the most damage," says Julie Ann Barnhill, a speaker and author of "She's Gonna Blow," a book on parental anger that has sold 135,000 copies. Ms. Barnhill says she used to yell one to three times a week at her children when they were preschoolers. She got counseling, and learned to control her anger and discipline her kids in calmer, more positive ways, techniques she now teaches other parents in speeches and workshops.

Parents can learn to notice signs that a blowup is brewing and dial down their own tension. Warning signs can include: tightness in the throat or chest, shallow or rapid breathing, a clenching of the teeth or jaw, negative thoughts about oneself or feelings of being overwhelmed.

Deep breathing, envisioning a pleasant scene, counting to 10 or leaving the room can help. Ms. Barnhill advises practicing calming thoughts, such as "I'm having a miserable day, but getting angry will just make things worse."

Build a margin of spare time into daily routines to allow time for minor mishaps, such as spilled milk or lost jackets, says Jill Savage, author of "No More Perfect Moms." She adds, "If I have 20 minutes to clean up after dinner, I'm more likely to handle that spilled milk well."

Learning to start sentences with "I" rather than "you" can help parents shift from an angry attack to a teaching moment, Ms. Faber says. "Say what you don't like, then add what you would like or expect."

Leigh Fransen felt like yelling when her daughters, 10-year-old Alona and 8-year-old Elisha, forgot to feed the family dog, Balto, on two evenings in the same week. "This is a really important responsibility, and they're always asking me for more pets," says Ms. Fransen, of Fort Mill, S.C. "I wanted to yell, 'You're not getting any dinner tonight, because you didn't feed the dog, and you're going to know how it feels'—which would lead to nothing but tears and misery, and probably to me backing down."

Instead, she started her response with "I," saying, "I don't like seeing the dog not fed. Look at him: He is miserable. I expect him to be fed before you eat your own dinner," Ms. Fransen says. Alona and Elisha needed to be reminded of the deadline twice, but soon learned to remember on their own. Ms. Fransen praised them for taking responsibility and encouraged them to see that "Balto seems much happier now that he's getting dinner on time."

Many parents blow up because they have unrealistic expectations—such as assuming a two-year-old shouldn't push parental limits, says Ms. Savage, chief executive of Hearts at Home, a Normal, Ill., nonprofit that runs conferences on parenting issues, including discipline. "We say to our children, 'Act your age,' and in reality, they are," she says. Not expecting children to be perfect, or nearly so, can calm parents' frustrations, Ms. Savage says. So can seeing a child's failure as an opportunity for him to learn.

Parents can turn a meltdown into a teaching moment by involving kids in finding solutions, Ms. Faber says. She suggests waiting for a calm moment and stating the rule the child violated. Then give the child a choice about how to prevent the misbehavior from happening again. Inviting a child to suggest solutions teaches problem-solving skills.

Sara Weingot of Baltimore used the technique after her 6-year-old son misbehaved during an outing in her minivan, kicking and pushing two other kids' booster seats. She later told him she never wanted it to happen again, then listened sympathetically as he explained that he had been squeezed too tightly between two other kids' car seats.

Ms. Weingot gave him a choice between staying home with a babysitter next time and finding another solution. He made a list from "get a better car" to taking turns with his siblings in more comfortable seats, an idea that worked, Ms. Weingot says.

Apologizing can help repair a relationship after an outburst, says Ms. Barnhill, the author. She took her daughter aside in her teens and apologized for an explosive incident a few years earlier. "I have this memory of being in your face and yelling at you. I am so sorry, sweet girl," Ms. Barnhill says she told her.

Her daughter Kristen Draughan, who is now 25, married and studying for a master's degree in social work, says she doesn't remember her mother yelling much when she was a child. But Ms. Draughan does recall that her mother's remorse made her burst into tears. "It showed that she cared about my feelings," she says.

Sue Shellenbarger, https://www.wsj.com/articles/talking-to-your-child-after-you-yell-1390954159

Want to Raise Successful Kids? Send Them to School a Year Later, According to Science

We all want to succeed in life, and when we become parents, we want to do everything we can to make sure our kids are successful, too. Now a new study says there's a single decision many parents make that can effect whether their kids have an advantage or a disadvantage for much of their entire academic career.

The question is a simple one, and it's well-known to any mom or dad whose child has a late birthday: Do you enroll your child in school as soon as he or she is eligible, or do you wait a year?

If you read no further, know this: For all the complexity and controversy in this issue, researchers at Stanford University say that kids whose parents hold them back a year have significant advantages over their peers.

In other words, in the "red-shirting versus not red-shirting" battle," red-shirting wins, hands down. Here's why.

Out of control--a 'persistent' result
Many parents make this decision based on the whether their kids will benefit academically by waiting a year or not. But the science on testable academic performance yields frustrating, inconsistent results.

That's why Stanford researchers decided to set their sights on something different. Cast aside the test scores; how did being among the oldest kids or the youngest kids in the class affect things like mental health, discipline, and self-control? (All of which can ultimately have a greater effect on qualitative academic achievement.)

To assess the effect, which was reported recently in Quartz, they studied the experiences of elementary school students in Denmark, segmenting them into groups whose parents had enrolled them during the school year in which they were first eligible, and those whose parents decided to hold them back for a year.

Result? Kids who delayed attending kindergarten to the later year were far more likely to be able to pay attention in school and had "dramatically higher levels of self-control" than their peers. And that advantage was sustained for years afterward.

"We found that delaying kindergarten for one year reduced inattention and hyperactivity by 73 percent for an average child at age 11," Thomas Dee, one of the co-authors, said. "And it virtually eliminated the probability that an average child at that age would have an 'abnormal,' or higher-than-normal rating for the inattentive-hyperactive behavioral measure."

The 'relative age effect'
Even if you don't have kids, and even if you don't remember your elementary school years particularly well, this whole debate might ring a bell. It was discussed thoroughly in the media a decade ago, after Malcolm Gladwell came out with his book, Outliers.

Malcolm studied the National Hockey League (he's Canadian; go figure), and noticed a statistical anomaly about the number of players who were born in January and February. He traced it back to the fact that in Canada, youth hockey leagues most often used January 1 as the birthday cutoff date.

That meant that kids who were born in January and February were always the oldest kids in their age-group. Sure, that meant they were more mature and physically developed, but there was another advantage. Their advanced physiology led to more playing time and coaching attention. That in turn, led to more success on the ice.

The phenomenon, called the relative age effect, also occurs in academia. Previous studies have suggested that children with a late start, and whose birthdays were earlier in the year than their classmates, were more likely to attend college, and less likely to be put on a vocational track (as opposed to an academic track) in school.

Bill Murphy Jr. 
The INC

Why is God Invisible?

Having an adolescent at home is a challenge, but answering their questions without triggering other question is a totally different one. And I should know this, because what else can you expect from the curious daughter of a researcher-father?

Almost every day, she unloads a question on me, and the rest of my day is buried into deep thoughts over the answer. Well, this time, I thought her question was an easy one. She asked, “Dad, why is God invisible?”

Wow, that was easy. I felt like a child who knows the answer to the question the teacher asked: “Our eyes are not capable of seeing Him. There are other things, too, that are invisible for us; like love or intelligence.” That was it. I was smiling in celebration of my effortless success. But my daughter, she wasn’t smiling: “I didn’t ask why we can’t see Him. I said why is He invisible; that is why did He choose to be invisible to us?”

**

“Helicopter” parents would help their child in everything to the point that they would not let the child enjoy the feeling of success. Such kids would have difficulty in developing self-confidence and entrepreneurship. “Absentee parents,” on the other hand, would not bother themselves, even if their kids were crushed under incessant failure. Such kids would have difficulty in developing trust and establishing long-term commitment.
--
I remembered that parents were extremely important because the relationship between them and the child was the framework for the relationship between the individual and God. And conversely, God’s lordship was a model for parenting. So, if God chose to be invisible, was it a lesson for me as a parent? For example, He was invisible, but He was not absent. People discovered God best when they were in their most desperate situations. And in normal times, He was enabling us to enjoy success and self-confidence by helping and guiding us in our actions without overriding our egos. Had this help and guidance been substituted by His infinite Will and Power always, we could not have controlled our actions, and so, we could not have developed even the notion of self.

**


In any case, I didn’t want to be remembered through my negatives. Wasn’t I educated not to hit people in the face with their mistakes, but on the contrary, to cover them, if possible? Right at that moment, I saw that being invisible was the perfect way God did this for us. If He revealed His presence every time we did something wrong, how shameful would that be? But, whether covering a flaw or doing a favor, what crowned those good deeds was when the person who committed them didn’t expect anything back. The best help was described as “done by the right hand without the left hand being aware of it.” Doing favors while being invisible like angels was the ideal. So, the other person only knows that they have been covered, and that’s it. They can’t see anyone who is going to ask for a return by reminding them of the favor; they can’t remember a face whose appearance would rekindle the regrets of the past mistakes. Their pride is not wounded, and their dignity is intact. They are left with a gratitude that can only be paid forward by doing the same for others. I thought, in this context, being invisible was another way by which God taught us benevolence and magnanimity by example.

**
Then She added:
“Today, during the exam, the teacher stood beside me for a minute. You cannot imagine what a stressful minute it was. Not that I was doing anything wrong, but seeing her made me so nervous. I remembered that you had told me that we were in an exam in this life. Then it dawned upon me that God being invisible was not only a part of the exam, but also a part of the help to success.”

Parenting

In work, expertise leads to success. The promise of “parenting” is that there is some set of techniques, some particular expertise, that parents could acquire that would help them accomplish the goal of shaping their children’s lives. And a sizable industry has emerged that promises to provide exactly that expertise. Some 60,000 books are in the parenting section on Amazon, and many of them have “how to” somewhere in the title.

The scientific study of development provides very little support for this picture. It’s true that childhood experiences can influence adult life: Children who are poor or neglected are more likely to have problems as adults, and enrolling those children in high-quality preschools makes their lives better later on.

But middle-class parents obsess about small variations in parenting techniques. Should you co-sleep with your babies or let them cry it out? Should strollers face front or back? How much homework should children have? How much time should they spend on the computer? There is almost no evidence that any of this has much predictable effect on what children will be like when they grow up. 

**

The most important rewards of being a parent aren’t your children’s grades and trophies—or even their graduations and weddings. They come from the moment-by-moment physical and psychological joy of being with this particular child, and in that child’s moment-by-moment joy in being with you.

Instead of valuing “parenting,” we should value “being a parent.” Instead of thinking about caring for children as a kind of work, aimed at producing smart or happy or successful adults, we should think of it as a kind of love. Love doesn’t have goals or benchmarks or blueprints, but it does have a purpose. Love’s purpose is not to shape our beloved’s destiny but to help them shape their own.

http://www.wsj.com/articles/a-manifesto-against-parenting-1467991745

Ev

Evin ana direği –çatal bir ağaç gövdesi– evli kadını temsil eder, bu da temelde sıkı sıkıya toprağa bağlıdır, ana kiriş ise evin efendisi, koruyucusu, savunucusu ve aile şerefinin güveni olan erkekle özdeşleşmiştir.

Sınırlı bir durum üzerinde yapılan bu titiz inceleme, kuralların ve davranışların içinde saklı bulunan bir mantığı ortaya döküyor ve biz dıştan, bunları birbirine bağlamadan ve anlamadan yan yana getirmeye uğraşıyoruz. Oysa, bunlar çağdaşlaşmanın amansız bir tekbiçimlileştirmeyle parçalayıp ezdiği Akdeniz dünyasında zaten karşımıza bir bütün olarak çıkmıyorlar. Hepsi de, daha uygun bir sıfat bulamadığımız için eskimiş gözüyle baktığımız bir geçmişi, yeniden tutarlı bir biçimde oluşturmak için çabalarken elimizde bulunan kırık dökük kanıtlar: işbölümü ve kadının rolü, aile ve şeref, dayanışmada hiyerarşi.

İşbölümü: Kadına göre tanımlanır, çünkü erkek ona ayrılmış alanlara karışmaz. Biyolojik üreme: Gebe kalmak, doğurmak, çocukları büyütmek, terbiye etmek, kollamak, kızlara evleninceye kadar bakmak ve onları evlendirerek sorumluluğu babadan –onun yokluğunda erkek kardeşlerden– başka bir adama devretmek, erkek çocukları ise erkeklerle birlikte yaşamaya başlayıncaya kadar (Klasik çağ Atinası'ndan bugünkü Mağrip'e kadar erkek çocuklar çok erken yaşta –sünnet yaşı olan 7 yaşında– erkekten sayılmaya başlanırlar) kollamak. Kadın, ayrıca, en geniş anlamıyla evin bakımını ve yiyeceklerin hazırlanmasını üstlenir: Yalnızca temizlik işleri ve yemek pişirmek değil, evin ekmeğini yoğurmak, suyunu taşımak, odununu getirmek ve kümes hayvanlarına bakmak da onun işidir. Ayrıca, Homeros'tan beri tanık olduğumuz gibi, ev zanaatlarının pazar ekonomisine karşı çıktığı, direndiği her yerde yün eğirmek, aile üyelerinin giyeceklerini dokumak gibi bütün işler de kadının sırtındadır: Kabiliye evinde, dokuma tezgâhının başköşeye yerleşmiş olduğunu daha önce gördük. Bütün bu işler onların ne komşu kadınlarla görüşmelerine, ne de çeşme başında gevezelik etmelerine engel olur; o çeşme başı ki, kadınların birbirleriyle kaynaştıkları ama aynı zamanda çekişme ve kavgalara da “sahne olan, erkekleri ister istemez işe karışmaya zorlayan geleneksel yerdir. Tarla işlerine yardım gerekince ya da acele bitmesi gereken işler çıkınca, kadın kocasıyla erkek kardeşlerinin yanındadır, belirli işler için kurulan işçi kafilelerine katılır: Messina, Kalabria, Catania'dan her yıl turunçgil ve zeytin toplamaya gelen kadın işçiler bunlardır. Başlarında yaşlı kadınlar, kabileden de bir erkek bulunur. Fakat yuvanın dışında kalan bu çalışmalar genellikle istisnadır.

Erkeğe tarım işlerinin önemli bölümünü, kadına ise ev hizmetlerinin hepsini yükleyen bu işbölümü kadının sürekli olarak evde kalmasını haklı göstermeye yeter. Birçok Akdeniz kültürü, bu sürekli evde kalmayı bir zorunluluk, bir görev haline getirmiş, onun anlamını değiştirmiştir. Kadınların örtülü, saklı, misafire görünmeyecek bir şekilde evde kapalı tutulmaları 17. yüzyıldan itibaren Güney İtalya'yı, Osmanlı yönetimindeki Balkan ülkelerini, Yakındoğu ya da Kuzey Afrika'yı ziyaret eden Avrupalı gezginlerin ağızlarından düşürmedikleri bir konu olmuş ve bugüne dek süregelmiştir. Kadının böylece toplum yaşamının tamamen dışında bırakılmasını, Batılı daha o zamandan hayretle karşılar. Oysa, Batı insanı da kadınların aynı hizmetleri yapmasına, gerek politikada gerekse kent yaşamında aynı şekilde kadınlara sorumluluk verilmemesine alışkındır. Doğulu kadının toplum yaşamına katılmaması Batılı'nın gözünde bir uygarlık olayıdır ve bunu –haksız olarak– İslamiyet'e bağlar, oysa 5. yüzyıl Yunanistanı'nda da kadının durumu aynıdır. Gerçekten de, eğer kadının evde kalması gerekiyorsa –"Evin mezarındır" der, bir Kabiliye atasözü (P. Bourdieu)– bu kuşkusuz gerçekte de var olan fakat yön değiştirmiş bir aşağı görmeden değil –çünkü ananın yaşlandıkça oğullarına nasıl söz geçirdiğini biliyoruz– kadının üstlendiği görevlerin ona verdiği, neredeyse efsanevi uzmanlaşmadan gelmektedir. Kadının doğurganlığı ailenin devamlılığını sağlar ve böylece erkeğin şerefini temsil eder —o şeref ki “tek bir bakışla bile zedelenecek kadar duyarlıdır. Bu doğurganlık erkeğe devamlı bir denetleme, kovma, cezalandırma hakkı verir: Bu, kocaya, babaya, erkek kardeşlere geleneğin tanıdığı, hatta kullanılmasını zorunlu kıldığı bir haktır.

Fakat bu doğurganlık aynı zamanda gizemli ve büyülü bir güç gibi saygı görmüş, değerlendirilmiş, yüceltilmiş ve zaman zaman onu savunmak, durdurmak ya da yok etmek isteyen bir dizi tapınma şekillerinin koruma ya da tehdidiyle karşılaşmıştır; uğruna savaşlara girilmiş, Toprak Ana, bütün eski Akdeniz dinlerinde olduğu gibi tapınma konusu olmuştur: Çokmemeli, Efesli Artemis, Yunanlı Demeter ve Hades'in kaçırıp evlendiği kızı Proserpina, Romalı Ceres gibi.

Kıble Evler 3

İlim ve medeniyetin gelişmesinde, müzâkerenin ve düşüncelerin birleşerek birbirlerini mayalayıp zenginleştirmesinin büyük yeri vardır. Bir meselenin müzakeresinde herkes mizacına, birikimine göre, bir tarafını görür. Bunlar müzakere ile ortaya konunca, herkeste yeni fikir kıvılcımları, uygulama şimşekleri çıkar; feyz dediğimiz ilmî, manevi bereketlenmeler hâsıl olur. İştirakçiler sadece bilgileri artmış, ufukları genişlemiş olarak değil, birbirlerine olan güven ve sevgileri de katmerlenmiş ve amel konusunda yeni bir şevkle donanmış olarak o cemaatten ayrılırlar.

Bu feyizlenme insanlık için o kadar önemlidir ki, bir kısım Batılı sosyologlar dünyanın kenarda kalıp farklı kültürlerle temas kurmamış olan milletlerin, medeniyet geliştiremediklerini, basit bir seviyede kaldıklarını söylerler. Buna Eskimoları, dış dünya ile temastan önceki hâlleri ile Japonları, Polonezleri vs. örnek gösterirler. Şu halde, eş-dostların, akrabaların, komşuların, meslektaşların kendi aralarında teşkil edecekleri nezîh, ilmî cemaatler, sohbetler ilmimizi, feyzimizi, Allah nezdindeki değerimizi artıracaktır.

Radyo, televizyon ve her köşe başında mantar gibi biten sağlıksız kahvehane ve eğlence yerlerinin insanları iyice ferdileştirip yalnızlaştırdığı günümüz şartlarında, üzerinde durduğumuz, küçük samimi dost guruplarına şiddetle ihtiyaç vardır.

Bu çeşit gruplara imkân sağlayan evler sayıca arttıkça ve hatta evlerimizin her biri, aile efradı ve yakınları için bu manada hizmetlere şuurla yöneldikçe, bir başka ifade ile, hususî evlerimiz, -ayet-i kerimenin emrine uygun şekilde- kıble kılındıkça, milletçe içine düştüğümüz atalet ve geriliklerden kurtuluşumuz kesinlik kazanacaktır.

Aile ve Kadın

Ailenin öncelikli vazifelerinden biri, gelecek nesillerin hazırlanması, yani çocuk terbiyesidir. Kadının ev işlerini yapmakla mecbur kılınmamasından başka, kendisine bir hizmetçi edinme “hakkı”nın da tanınması, annenin kendisini çocuklarına daha ziyade vermesini sağlayan bir âmildir.
**

“Kadınlara hayırhah olun, zira kadın bir eyeği kemiğinden yaratılmıştır. Eğe kemiğinin en eğri yeri yukarı kısmıdır. Onu doğrultmaya kalkarsan kırarsın. Kendi hâline bırakırsan eğri halde kalır. Öyleyse kadınlara hayırhah olun.”

Bu hadisin bir başka vechi şöyledir: “Kadının eğe kemiğinden yaratılmıştır. Asla bir istikamet üzere doğru olmayacaktır. Ondan istifâde etmek istersen eğri haliyle istifade et, doğrultmaya kalkarsan kırarsın. Onun kırılması, boşanmasıdır.”

Hadisten açık olarak anlaşıldığı üzere Aleyhissalatu Vesselam, fıtratın bir gerçeğini teşbihli bir üslupla gündeme getirmektedir: Kadınların kendilerine has tabiatları vardır ve bu tabiat fıtridir, yaratılıştandır, erkeğin hevası ile değişmeyecektir. Öyleyse, onu kendine has mizacıyla kabullenmek gerekir. Aslında erkekler de öyledir. Can çıkar da huy çıkmaz deyimiyle ifadelendirdiğimiz kanun, kadın-erkek herkese hâkimdir. Resûlullah, her erkek gibi kadının da şahsî farklılıklarıyla kabul edilmesi gerektiğine bu üslupla dikkat çekiyor. Ailenin devamı ve huzurlu geçimi için en uygunu, mevcut hâl üzere uyuşma yolları aramaktır. Eşlerin birbirlerinin eğriliklerine, yani hoşa gitmeyen huylarına, alışkanlıklarına tahammül etmektir. “ksi halde, eşlerin ilk anlaştıkları, birleştikleri, birbirlerini sevdikleri yönleriyle yola devam etmeleri yerine; birbirlerinin sevmedikleri, belki de nefret ettikleri yönlerini öne çıkararak, bu hoş bulmadıkları tarafları düzeltmeye gayret ederek gerekli uyumu tesis etmeye çalışmak gibi yanlış bir düşünceyle hareket edip uyum meselelerini bu şekilde ele almakla yol alınamayacağı, müspet bir neticeye varılmayacağı açıktır.

Resûlullah bu nevi hadisleriyle, karı ve kocaya, “Birbirinizin fıtratından gelen ve hoşunuza gitmeyen huylarını değiştirmek gibi yanlış bir yola girmeyin... vs.” manasında tavsiyede bulunmaktadır. Aksi takdirde, mesela erkek, kadından ileride olan erkeklik gücünü kullanarak onu değiştireceği zannıyla böyle bir işe girişecek, hanımına kendi istediği şekli vermeye kalkacak olursa, kuvvetle muhteledir ki bu davranış, eşiyle arasında kırılmalara sebep olabilecektir.

Tekrar edelim ki, bu durum her iki taraf için de söz konusudur. Hz. Peygamber’in kadınların zikrine öncelik vermesi; karşı tarafı kendi istediği şekle koyma düşüncesinin, gerek içtimaî gerekse fizikî durumları sebebiyle genellikle erkeklerde bulunmasından dolayıdır. Meseleyi gerektiği şekilde değerlendiremeyen bazı kimselerin, bu çeşit hadislerde kadınların istiskal edildiği manasının mevcudiyetini iddia etmeleri yanlıştır.

Yeri gelmişken hadiste mevcut bir diğer inceliğe daha dikkat çekmek isteriz. Hadisin, “Kadın eyeğidendir, doğrultursan kırarsın. Ona iyi muamelede bulun, onunla yaşa.” veçhinden daha iyi anlaşılacağı üzere, Aleyhissalatu Vesselam, kadınların hassas bir mizaç üzere yaratıldıklarına, onlara iyi muamele yapıldığı takdirde, onlarla uyum içinde yaşanabileceğine dikkat çekmektedir.

İmam Gazâli, hadisten, kadında rastlanabilecek bir kısım huysuzluklara, müsamaha ve anlayışla mukabele etmek gerektiğini anlar: “Kocanın karısı ile iyi geçinmesi, ona karşı güzel ahlâkla muamelede bulunması, kadının hakkıdır. Güzel ahlâktan murat kadına eza-cefa etmemek değil, onun ezasına tahammül göstermek, Resûlullah’ın yolundan giderek kadının taşkınlık ve gazabına karşı halîm selîm davranmaktır.” der.

Nevevî gibi bir kısım âlimler bu hadiste, Resûlullah’ın kadınlara olan şefkat ve merhametini görürler. Nevevî yorumunda haklıdır kanaatindeyiz, çünkü, Resûlünün sünnetine uyarak Rabbinin rızasını kazanmak isteyen samimi bir mümin; hanımında, hoşuna gitmeyen davranış ve hallerle karşılaştığı zaman bunları düzeltmeye giderek kıracağı, kavgalara, huzursuzluklara sebep olacağı yerde, dünya ve ahiret rehberi olan Allah Resûlünün bu sözünü hatırlayarak ondaki eğriliği (!) doğrultmaya kalkmaktan vazgeçer. Erkeğin böyle bir durumda kendini frenlemesi, kadın için bir rahmet değil de nedir? Gazali merhum da, bir erkeğin, Resûlullah’tan aldığı “Kadınına karşı iyi davran.” emrini yerine getirmiş olma rahatlığına, “Onların, hoşuna gitmeyen taraflarına tahammül etmekle” ulaşabileceğini söyleyerek, bir başka üslupla aynı noktaya parmak basmış olmaktadır.

Şunu da belirtelim ki; âlimler kadınların eğriliği deyince onların hırçınlığı, hissiliği, en basit bir hadisede boşanma talep etmesi, kocanın gücünü aşan talep ve isteklerde bulunması, aile sırrını ifşa etmesi, nankörce davranması, dedikodu yapması gibi umumiyetle fıtrî olan zaaflarını anlarlar. Şu halde Resûlullah, sadedinde olduğumuz hadiste, kadınların bu fıtrî hallerine dikkat çekerek, onların bu zaaflarını gidermeye kalkma yanlışlığına düşmeden, bu hâllerine tahammül ederek geçinme yolları aramayı tavsiye etmiş olmaktadır.
**
“Kanaatimizce, kadınların farklı bir mizaca sahip olduğunu önceden hususî bir dersle öğrenerek uygulamaya koymayan bir erkek, evlilik hayatında, aslında hiç de arzu etmediği kabalıklara düşerek, yanlış davranışlar sergileyebilir. İyi davranış iyi davranışı cezbettiği gibi, kötü davranış da kötü tepkileri tahrik edecektir. Aleyhissalatu vesselam efendimiz, bunu önlemek için, erkeklere kadın halet-i ruhiyesi ile ilgili sağlıklı bilgiler sunmuş ve bu temel bilgilere muvafık düşen ve uygun gelen davranış örnekleri ortaya koymuştur.”

Aile İçi Eğitim

Fransa, 1976 yılında, nine ve dede gibi yaşlıların, aile muhitinden uzakta yaşamalarının, yeni nesillerin yetişmesi açısından husule getirdiği mahzurları göz önüne alarak, devlet eliyle yapılan toplu mesken dediğimiz blok inşaatlarında % 20 nispetinde, tek kişilik dairelerin planlanmasını kararlaştırılmıştır. Bundan maksat, yaşlıların buralarda iskânı suretiyle, torunlarla olan münasebetlerinin çokça azalmasını veya tamamen kesilmesini önlemektir.

**
Bilhassa süt devresi olmak üzere, temyiz yaşına kadarki devrede ailevî hayat, çocuğun şahsiyetinin teşekkülü açısından da büyük ehemmiyet taşımaktadır. Yeni araştırmalar sonucu artık anlaşılmıştır ki, çocuğun fikrî gelişmesinde bilhassa ailevî ve içtimaî şartların rolü büyüktür. Müreffeh muhitlerin çocuklarının daha doğuştan, fakir muhitlerin çocuklarına üstün olacağına dair (Batılılardaki) eski inancın yerini, “Çocuğun gelişmesinde, konuşma kapasitesini kazanmasında, tecrübeler edinmesinde hayatının akışına yön veren sâiklerin inkişafında ailevi şartlar rol oynamaktadır.” şuuru almıştır.

**

En son nazariyelere göre, insandaki kabiliyetler, hayatın ilk yıllarında süratle gelişmektedir. O kadar ki, zekâya müteallik hassaların yarısı, dört yaşından itibaren teşekkül etmekte; altı yaşına ulaşınca üçte ikisi ortaya çıkmış bulunmaktadır. Üç yaşında bir çocuğun (terbiyede) maruz kalacağı bir yıllık bir tehir, altı ve yedi yaşlarında iki yıla bedel olmakta, on beş veya on altı yaşlarında da dört yıla bedel olmaktadır. Bu durumu göz önüne alan pek çok Amerikalı iktisatçı en verimli, en kârlı terbiyenin ilk yıllarda verilecek terbiye olduğunu ifade etmiştir. Bazı terbiyecilerin, kişinin şahsiyetini altı yaşında tamamlayacağını söylediğini ise daha önce kaydetmiştik.

Aileye ve aile terbiyesine ehemmiyet veren İslamî görüş de, çocuğun hayatında, ilk yılların ehemmiyetinde ısrar eder. Bu hususta İbn-i el-Kayyim’in sözü, diğer âlimleri temsilen kayda değer. Ona göre, ancak ölümle çıkacağı ifade edilen ve insanın şahsiyetinin ifadesi olan değişmez vasıflarını temsil eden “huy”; kişide, küçüklüğünde mürebbi tarafından alıştırılan gazap, inat, acelecilik, hafiflik, hevâperestlik, hiddet, hırs gibi ahlâklardan meydana gelmektedir. Mâverdî ve İhvânu’s-Safa risalelerinde de aynı şeyler ifade edilir.

**
İslam, aile içerisinde aile efradının terbiyesine yönelik gayretleri “en büyük cihat” olarak vasıflandırmıştır. Bediüzzaman, bu noktada şöyle der: 'Herkes kendi âleminde bir kumandan olduğundan, âlem-i asgarında cihâd-ı ekber ile muvazzaftır.'
**
“İslam, aile planında, hizmetçiye varıncaya kadar bütün aile efradının eğitiminin ihmal edilmemesini talep eder. ”

Ebeveyn vs. Dadı

Çocukların temel eğitiminde, ebeveyn ilgisinin önemine temas ettikten ve “Özellikle varlıklı İstanbul ailelerinde, bütün aile büyüklerinin iyi eğitim almış kimseler olmaları sebebiyle, çocuklarının temel eğitimini kendilerinin verdiklerini” belirttikten sonra, Osmanlılarda bir dönem mezkur geleneğin bozularak, bu hayatî işin başka ellere verildiğine de dikkat çekmemiz gerekmektedir. Yine Onur’un derlediklerinden öğreniyoruz ki, 19. asrın ortalarından itibaren, başta İstanbul olmak üzere, büyük şehirlerin varlıklı ailelerinin çocukları, “Çerkez dayı”, “Arap dadı”, “yaşlı lala” gibi unvanlarla anılan mürebbiler tarafından büyütülmektedir. Osmanlı’nın yıkılışının derin sebepleriyle ilgili daha gerçekçi bir ipucunu teşhis düşüncesiyle özellikle üzerinde durulması gereken bir durum, Tanzimat döneminde “bütün üst tabaka ailelerinde” yabancı mürebbiye tutmanın moda olması hadisesidir. Geleneksel anne-çocuk ilişkisini değiştiren, annenin çocuk üzerindeki hâkimiyetini azaltan  mürebbiliğin vahim hâlini, Merhume Samiha Ayverdi’nin sunduğu nefis tasvirden dinleyelim:

“… Kırk sene evvel İstanbul’da mürebbiyelik, topsuz tüfenksiz bir imparatorluk demekti. Müreffeh her Türk ailesinin içine adım atmak demek, orada asla muaheze ve itiraza çarpılmadan saltanat sürmekle birdi. Mürebbiyenin hususi odası, hizmetine verilen cariye, kaprislerine körü körüne itaat edilen bütün bir ev halkı vardı. Mürebbiye evin içinde kimsenin anlamadığı bir dille okutup yazdırdığı çocukla, ne yapar, ne söyleşir kimse bilmezdi. Bilinmesi lâzım olan bir şey varsa onun her yaptığının, her işlediğinin ayn-ı hikmet oluşu idi. İşte bu yüzden de çocuk altı yaşına geldiği halde, “Ezan okunuyor.” diyeceği yerde “İmam bağırıyor.” derdi. Henüz büyükbabası, konağında cemaatle namaz kıldığı, kendi babası Cuma namazlarını kaçırmadığı halde, mürebbiyenin şaheseri olan bu körpe insana, mukaddesatı, bir yüz karası imiş gibi, silinmek, bertaraf edilmek zevki aşılandı. 

Fakat çocuk, bu darbeyi sade imanına yemedi. Din, merkezden muhite açılan iç içe halkaların hepsini birden kucakladığı için ilk kastedilen o oldu ise de, milliyeti, an’anesi, bağları, hâtıraları hülasa tekmil kıymetleri teker teker kurşun sıkılan hedefler arasında kolay kolay devrilip gitti.
Artık çocuk himaye çağından çıkıp, mürebbiye de dört başı mâmur zaferinin hazzı ile eve vedâ edeceği zaman, sanki bu zaferin mükafatı olarak o, bilgisi, dirayeti ve nezaketi medhedilerek bir başka aileye tavsiye ve devredilmek suretiyle önüne yeni ve elverişli bir zemin daha hazırlandı. Böylece mürebbiye denen canlı tehlike, hâmili olduğu mikroba karşı muafiyete sahip bir portör çalımı ile, taşıdığı mikroplardan bol bol ve rastgele etrafına dağıttı durdu…”