Netice itibariyle Kur’ân’ın çizdiği sahabi portresine baktığımızda
özetle şunları görüyoruz: Sahabe de insandır. Fakat imani ve
insani değerleri zirvede temsil eden aşkın bir insan topluluğudur.
Beşer yapısı gereği içlerinden bazılarının sürçtüğü, düştüğü anlar
olmuştur. Fakat vahyin nazil olduğu dönemde bu hatalarının
affedildiği bildirilmiş, daha sonraki dönemdeki hatalarının da -ki
bunlar ictihad hatasıdır- mağfiret buyurulacağı yine Kur’ân tarafından
vaad edilmiştir. Onların hataları, iyilik ve güzelliklerinin
yanında deryada katre gibidir. Üstelik Kur’ân, müminlerin onları
sevmelerini, hayırla yad ederek onlara dua etmelerini istemektedir.
Bu durumda bize düşen de Kur’ân’ın istediğini Kur’ân’a
inanmanın bir gereği olarak yerine getirmektir. Bunun tersine bir
davranış, bize bir fayda vermeyeceği gibi bilakis Allah nezdinde
mesul olmamıza da sebebiyet verecektir.