Saturday, October 26, 2013

Faith and Sword




“In August 718 Maslama lifted the siege and withdrew what was left of the Muslim army and fleet, having suffered a major defeat. More than 700 years would pass before another Muslim army mounted a serious attack on Constantinople.”
---
“Manzikert was perhaps the most decisive disaster in Byzantine history, being ever after referred to by the empire’s chroniclers as ‘the dreadful day’. The Byzantine empire was to survive in an increasingly shrunken form for almost another four centuries, experiencing several periods of apparent revival, but the defeat at Manzikert led to the most important disruption of the Byzantine state since the Arab invasions of the seventh century.”

----
“After 1071 Jerusalem was held by the Seljuk Turks, only to be regained by the Fatimids a year before the crusaders reached its walls in 1099.”
---
“The papacy had been growing in power during the eleventh century and the popes had already been involved in organizing holy war against the Muslims in Spain. When Pope Urban ii 
issued his call for an expedition to the east in 1095, he no doubt hoped it would be an orderly affair under papal control. Like the Byzantines, the pope was probably surprised by “the movement that was actually created. One aim of the Church was to stop knights fighting each other in western Europe. Christians, like Muslims, had a basic belief that co-religionists should not fight each other, although in reality this was a frequent occurrence. The knights were to redirect their warlike energies against the infidel in the east, religious motives mingling with a secular desire to win new lands for themselves.

Such a desire should not be confused with a wish to convert the inhabitants of those lands. The Crusades were not an attempt at the mass conversion of Muslims into Christians.

Unlike the Muslim jihad, the aims of the crusaders were essentially limited. They wished to liberate and defend the Christian holy sites in Palestine, not to engage in a holy war with universal-ist aims. That the First Crusade has been associated with such apocalyptic aims is due to the fervent popular response it evoked.”
---
“Fervent Christians would assign their success to God’s

favour, but the reality would seem to be that Muslim disunity as a consequence of the collapse of the Seljuk Turk empire gave the western Christians their chance to advance deep into Muslim territory and take Jerusalem.”
---
“The arrival of the Ottoman Turks in Europe caused no major concern among the Christians. The Muslim states of Anatolia that had provoked a Christian reaction were Aydin and Menteshe in the south-west of the region. This was because they had developed navies that preyed on Christian shipping and challenged Christian command of the sea, one of the few advantages that remained to them in the Christian–Muslim struggle after the fall of Outremer.”
---
“After some initial success, the knights were surrounded and defeated and the rest of the crusader army fled, with the Turks in hot pursuit. King Sigismund escaped to a Venetian ship in the Danube and took the long way home to Hungary via Constantinople. As the Venetian ships passed through the Dardanelles, the Turks displayed the noble prisoners taken at Nicopolis on the beach at 
Gallipoli.”
---
“Just as the Arabs had seen their spectacular conquests after the death of the Prophet as a sign of God’s approval of Islam, so Europeans in the nineteenth century saw their economic and military dominance as proof of God’s support of Christianity.”
---
“As European imperialism spread across the globe, Muslims were among its principal victims. They could never accept that European success had anything to do with the superiority of the Christian religion. Yet Christianity benefited enormously from the spread of European power and influence. The nineteenth century saw an expansion of Christianity on a scale not seen since apostolic times, with Christian missionary work spreading around the world. For centuries Islam had been slowly moving southwards in Africa making converts. Now it was challenged by a wave of Christian missionaries, whose spiritual message was reinforced by European traders and European gunboats.”
---
“More than 200,000 North African troops served in Europe for France during the war and most were Muslims. Similarly, 
Muslims made up a significant part of the army of British India and many would fight against the Turks in the Middle East”
---
“The successful defence cost the Turks more than 300,000 casualties, but the losses of the defeated British and French were only a little smaller at 250,000 casualties.


The Turkish victory at Gallipoli came as a shock to the allied powers. Further shocks were administered when a British army advancing in Iraq during 1916 was captured at Kut, and the first British attempts to invade Palestine from Egypt were repulsed at Gaza in early 1917. The British now decided to take their Turkish enemy more seriously. Careful preparations were made and large forces assembled for new attacks in Iraq and Palestine during 1917. General Maude took Baghdad in March 1917, and after turning the Gaza position at the battle of Beersheba in September 1917 General Allenby’s army went on to take Jerusalem before Christmas.

East of the River Jordan, Allenby’s efforts were assisted by Arab forces that had come north from Hejaz and captured Aqaba on the way. With the Arabs were a number of British army officers, including T. E. Lawrence, better known as ‘Lawrence of Arabia’. However, the Arab leaders were angered when details of a secret “Anglo-French plan to divide up the Middle East between those powers was made public. The Arabs were similarly antagonised by the Balfour Declaration of November 1917, which favoured the creation of a national home for the Jews in Palestine, but they still continued to assist the British in the war against the Turks.”
---
“Whatever its shortcomings, the Ottoman empire had been the last great Muslim power in the world, while its sultan’s role as caliph provided a religious figurehead for all Muslims. With the disappearance of the Ottomans, many Muslims felt disoriented”

---
“By the 1930s it was becoming clear that if Muslims wanted to have any success in undermining European imperialist domination, they would have to forget the methods of Abd el- Krim and follow the secular, nationalist policies that Ataturk had used so successfully in modernizing Turkey.”
----
“Once the Islamic world had hemmed Christendom into a small peninsula of Eurasia; now the Christians had outflanked 
the Muslims and broken out into the wider world.
Yet the Ottomans, the Safavids and the Mughals were not greatly concerned about their naval weakness. They were primarily land powers, and their large and formidable armies still appeared to have the advantage over Christian forces. All this began to change during the seventeenth century as Christian European armies grew in size, discipline and technological sophistication. Ottoman military decline was marked by a loss of leadership, few sultans after 1600 commanding their armies in the field; by growing disunity within the empire; by the undermining of discipline among the janissaries and other household troops; and by a growing reluctance to adopt the new military methods and equipment of the West. Christian armies became stronger and more efficient, while Muslim military power dwindled. Although Muslim armies were still large and their soldiers often recklessly brave, it was not enough.

Increasingly, the Muslims knew how to die but not how to win.” ---
“The Muslim failure to adapt to military modernity is
high-lighted by the differing fortunes of Russia and the Ottoman empire. In 1600 Moscow seemed to envoys from western Europe almost as Asiatic a capital as Constantinople, but the Russians were to show a greater determination than the Ottomans in adopting European methods, particularly in military
affairs. Czar Peter the Great destroyed the steltsi, the old reactionary military elite of Muscovy, in 1698; the Ottoman sultan did not crush the janissaries, his reactionary military elite, until 1826. The Russians brought in European military and naval advisers and adopted the latest European military technology.”

---
“The four military factors of leadership, unity, discipline and technology were most successfully brought together in the Muslim world by the Ottoman Turks between 1300 and 1600, producing the greatest threat to Christendom since the Arab conquests. For ten generations almost every Ottoman ruler had  
significant leadership qualities that were not only deployed to wage jihad against the Christians, but also to impose unity
throughout the growing Ottoman empire. The Ottomans also brought the disciplined Muslim slave army to its highest peak in their elite household troops, above all the janissaries. The origins of permanent royal armies in Christian Europe are to be found in the late fifteenth century, but the Ottomans laid the foundations of such a force a century earlier and had largely created one by the time they took Constantinople in 1453. The Ottomans also proved willing to adopt the latest military technology, quickly taking up gunpowder weapons, including siege guns, field artillery and handguns.
Although primarily a land power, the Ottomans also built up a navy and by 1500 it was successfully challenging Christian power in the Mediterranean”
---
“Despite the past pretensions of Egypt, Saudi Arabia and Pakistan, there is no Muslim state powerful enough to act as overall leader of the Muslim world on the Ottoman model. There is certainly no Muslim state today that can deploy the sort of military power that the Ottoman empire wielded in its prime. In terms of conventional warfare any future Christian– Muslim conflict will be no contest. The military domination of

the usa on land, on sea and in the air is at the present time unassailable. It is for that reason that the emerging conflict has become increasingly concentrated on guerrilla warfare and terrorism, warfare in which the political dimension is as important as the military.”
---
“At a time when the military superiority of the West -meaning chiefly the USA- over the Muslim world has never been greater, Western countries feel insecure in the face of the activities of Islamic terrorists who make up only a tiny minority of the world’s Muslim population. In all the long centuries of Christian–Muslim conflict, never has the military imbalance between the two sides been greater, yet the dominant West can apparently derive no comfort from that fact.

---
Born in the Afghan war against Soviet invaders, when, ironically, it was supported by the USA, the international Islamic fundamentalist resistance movement has continued its struggle on battlefields as far apart as Algeria, Bosnia, Chechnya and Somalia. The terrorist attacks in the usa on 11 September 2001 exploited the open nature of Western society by delivering a blow to the very heart of the world’s last

superpower.” 

In a Word



  • Words are also extremely important. If we do not know the word for a thing, we cannot easily talk about that thing—without using the word “thing” or pointing or describing what the object is used for. We’re forced to resort either to gesture or circumlocution (a lengthy way of expressing something). We cannot be ignorant of words connected with international relations or computers or the national economy or the life of the mind. If we are, we will find ourselves unable to take part in discussions of matters important to ourselves and to society.
  • SCHOOL “School” traces its roots to a Latin noun with the same meaning, schola. The Romans borrowed the Greek noun schole, referring to a group of young men who studied with a philosopher. The Greeks chose schole, meaning “leisure,” because only those who did not have to work could afford to study.
  • BRAZIL Early European explorers of the Americas discovered that the native people knew how to make a dye extract that produced bright red and deep purple colors. The dye used by the native Americans came from a common tree, known as the brasil. European merchants soon developed a great trade in brasilwood. As a result of the Treaty of Tordesillas in 1494, the Portuguese claimed the land where these trees grew and named the area Terra de Brasil or “Land of Red-dye Wood.” Soon map makers and others began to refer to the land as Brasil. English later adopted the name and its pronunciation, only changing the spelling to include a “z” instead of an “s.”
  • ALGEBRA A long time ago, the Arabic term al jabr was used to refer to the medical operation used to set broken bones. It means the reuniting of something broken. References in old texts also show that al jabr later came to refer to the process of putting numbers together. In the 16th century, the two words appeared in English texts as algeber. Within a century, algeber came to be used in its present sense, as the name of the branch of mathematics that includes equations and the relationships between numbers.
  • GEOMETRY Geometry means “to measure the earth.” It was formed by joining two Greek words, ge, meaning “earth,” and metrein, meaning “to measure.” Such a choice was appropriate, since this science was first used to measure the land.
  • MATHEMATICS Because the early Greek thinkers saw numbers as a way to help them explain relationships, they spent much time developing formulas and equations. As a result, the Greeks used their adjective mathematikos, meaning “eager to learn,” to name this new science. Mathematikos itself was a derivative of the Greek verb manthanein, “to learn.”

  • The Black Death was a plague that reached Genoa, Italy, on New Year’s Eve 1347 and then spread across Europe and into England, Wales, Ireland, and parts of Scandinavia before entering Russia in 1353. It then spread into portions of Asia. Overall, the Black Death killed anywhere from one-third to one-half of all people living in these areas.
  • The actions of anyone walking or talking on the deck of a vessel are usually clearly visible. Below deck, however, in the passageways and dark corners, mutinies, smuggling schemes, and other plots can be hatched unseen. Thus, the expression “to be aboveboard” came to denote being honest, open-minded, and not concealing anything.
  • “Tartar,” however, may have been chosen because of its resemblance to “Tatar,” the name used to refer to several tribes that the renowned Mongol leader Genghis Khan conquered early in his career. According to tradition, when an Irish soldier was in battle with a Turkish soldier some time in the 1800s, the Irish soldier called out to his officer that he had “caught a Tartar.” When ordered to bring him in, the soldier replied, “I can’t. This Tartar won’t let me.” The story was repeated, and the expression “to catch a Tartar” came to represent a situation in which a person wins more than he or she can control.
  • WHITE ELEPHANT In the southeast Asian country of Thailand (formerly called Siam), it was a national tradition to present the emperor with any white elephant that was captured. These rare elephants were sacred to the emperor. It was commonly believed that if the emperor became dissatisfied with one of his nobles, he would order a white elephant sent to him. Unable to use or destroy the sacred animal, the noble was forced to bear the cost of maintaining the huge beast. In 1629, the emperor of Siam sent King Charles I of England an elephant (records do not say whether it was white). The cost of its maintenance became a great drain on the royal treasury. Gradually, the phrase “white elephant” came to designate possessions that are expensive but useless.
  • MARCH In the early Roman calendar, March was the first month of the year and the time when military campaigns began. (Around 45 b.c., Julius Caesar revised the calendar, making January the first month and March the third month.) Since March was when fair weather returned to the Roman world, it had always been considered the perfect time to go to battle. The Romans had named the month in honor of their god of war, Mars.
  • HAZARD “Risk,” “chance,” and “danger”—these three words all define the English term “hazard.” Its roots do the same, since hazard traces its origin to the Arabic article al (“the”) and the Arabic noun zahr (“die”). Throwing dice (the plural of “die”) involves chance and the unknown. Other languages also adapted al-zahr. For example, in Spanish it became azar, “an unexpected accident.”









Sunday, October 20, 2013

Kur'an-ı Kerim ve Açıklamalı Meali [Ali Ünal]: Giriş Bölümü



“Din, yalnızca zihnî düzlemde bir felsefe, inanç ve kelâm değildir; fizikî ve bedenî de olmak üzere, tüm varlığımızı bütünleştirme yöntemidir Din. (Nasr, Ideals and Realities of Islam, Sayfa xxx)

Gözümüzün ulaştığı hemen en yakın çevremizde bile büyük bir değişkenlik ve farklılık içinde muhteşem bir birlik görürüz. Kâinat kitabının ezelî tercümesi olan Kur’ân, bu şekilde onun düzenini de bize yansıtır ve hayatın bugün anlaşıldığı şekilde parçalı değil, bir bütün olduğunu ortaya koyar.


Kur'an'ın Korunması
Hz. Muhammed aleyhissalâtü vesselâm evrensel bir misyonla ve misyonu Kıyamet’e kadar geçerli olmak üzere gönderilmiştir. O’nunla Allah’ın Dini İslâm, bir daha yeni baştan tebliğe, kendinde herhangi bir değişikliğe ihtiyaç duyulmayacak mükemmellikte nihaî şekliyle gönderilmiştir. O’ndan sonra başka bir peygamber gelmeyeceği, başka Kitap da indirilmeyeceği için Kur’ân’ın korunması gerekmektedir. 

İkinci olarak, sebep ve netice için tek bir kader vardır. Yani Allah celle celâlühü Kur’ân’ı bizzat koruyacağı sözü verirken, elbette onun korunmasında insanlara düşen vazifeyi ve onları kimlerin eliyle koruyacağını biliyordu. Yani, Hz. Muhammed aleyhissalâtü vesselâmın ümmetinin Kitabına sahip çıkıp onu korumada önceki ümmetlerden daha büyük bir dikkat ve titizlik göstereceği O’na malûm idi.

İşte, dünyada hikmeti gereği genellikle sebepler gerisinden icraatta bulunan Cenab-ı Allah celle celâlühû ve azze şe’nühû, Zikr’i korumada ona sahip çıkacakları Kendisine malûm bulunan başta Ashab-ı Kiram olmak üzere, Hz. Muhammed aleyhissalâtü vesselâm’ın ümmetini birinci derecede sebep olarak istihdam buyurmuştur. Onun korunmasındaki birinci adımı, Kur’ân-ı Kerim’in daha Hz. Peygamber aleyhissalâtü vesselâm döneminde bizzat Hz.
Peygamber’in talimatı ve gözetimi altında kayda geçirilmesi, yani yazılması teşkil etmiştir. Bundandır ki, ilk Kur’ân nüshalarıyla, 14 asırdır her tarafta okunan Kur’ân nüshaları ve bugünkü Kur’ân nüshaları arasında hiçbir fark yoktur.
**
Bizzat Rasûlüllah aleyhissalâtü vesselâm’ın vefatından önce Hz. Ali, Übeyy ibn Ka’b,Muaz ibn Cebel, Ebu’d-Derdâ gibi sahabîler, üzerinde Kur’ân sûreleri yazılı bulunan deri, kemik, odun vb. parçalarını tam bir kitap halinde bir araya getirmiş bulunuyorlardı. Hattâ Hz. Ali bu işte sûrelerin iniş sırasını nazara almıştı.

**



Kur’ân-ı Kerim, bir konu üzerinde durur veya bir hadiseden bahsederken, çok defa o konu veya hadise münasebetiyle zikrettiği müşriklerin veya kâfirlerin
iddialarına, inkârlarına cevap vermeye başlar; cevap bittikten sonra yeniden söz konusu hadiseye veya konuya döner. Eğer Kur’ân üslûbundaki bu önemli özellik bilinmez ve görülemezse âyetler arasındaki bağlantılar kopacak ve bazı âyetlere yanlış manâ vermeye bile sebep olacaktır.

Saturday, October 19, 2013

1979 Kâbe Baskını

20 Kasım 1979 sabahı Kâbe İmamı Şeyh Muhammed el Subayyil Kâbe'de toplanmış 50.000'den fazla Müslümana sabah namazını kıldırmak üzere son hazırlıklarını yapıyordu. Bilmediği şey birkaç dakika sonra neler yaşanacağıydı. En az 400 kişilik silahlı bir grup 'Allah-ü Ekber' nidalarıyla imamı durdurdu, içeridekilerin büyük bir kısmını dışarı çıkardı, kapıları kilitledi ve iki görevliyi öldürdü. Yüksek noktalarda savunma, minarelerde sniper pozisyonları alındı. Kâbe işgal edilmişti.

Baskıncılar Kâbe'nin ses sistemini ele geçirdi ve liderlerine mikrofonu teslim etti. Liderleri Neced'de El Kasım bölgesinin önde gelen kabilesi Uteybe'ye mensup Cuheyman bin Muhammed bin Seyf el Oteybi idi. Oteybi'nin babası ve dedesi Kral Abdülaziz'e karşı ayaklanmış olan Suudi İhvanı'na mensuptu. Oteybi, monarşinin nasıl 'gerçek' Suudi devletine ihanet içerisinde olduğu hikâyeleriyle büyümüştü. 19 yaşında Ulusal Muhafız Ordusu'na katılmış, 18 yıl sonra ayrılmış ve Medine'ye taşınarak İslam Üniversitesi'ne girmiş ancak oradan da üniversite monarşiye çok bağlı olduğu için ayrılmış, Riyad'a yerleşmişti. Daha sonra kız kardeşiyle evlendiği Muhammed bin Abdullah el Kahtani ile de monarşi karşıtı bir gösteri sonrası hapishanede tanışmıştı. Çeşitli kaynaklara göre, Oteybi rüyasında Kahtani'nin Mehdi olduğunu görmüş ve her şey böyle başlamıştı.

'MEHDİCİLER'

Oteybi, Harem-i Şerif'te Mehdi'nin geldiğini söyleyip yanında bulunan Kahtani'nin Mehdi olduğunu ilan ederek ona biat edilmesini istediğinde Hicri Takvim'e göre 1400 yılı Muharrem ayının birinci günüydü. Ayrıca Kahtani'nin adı ve babasının adı Hz. Muhammed'in (s.a.v.) adı ve babasının adıyla aynıydı. İkisi Kıyamet alametlerinin gerçekleştiğini düşünerek bir diğer alameti gerçekleştirmek üzere yola çıkmıştı. Kendilerine katılan grup içerisinde Suudi Arabistanlı ve Mısırlıların yanı sıra Müslüman olmuş Amerikalı ve Kanadalılar da vardı. Basına 'Mehdiciler' olarak yansıyan baskıncıların amacı 'Batı'nın kuklası olmuş Suudi hanedanını devirmek'ti.

Baskın için iyi hazırlanılmıştı. Kabe'nin altında bulunan ve bin civarında odadan oluşan dehlizlere mühimmat ve gıda depolanmış, yer altı yolları tutulmuştu. Silahlar ayrıca tabutlar içerisinde, bazı görevlilere rüşvet verilerek de içeri sokulmuştu. O dönemde Kâbe'de tadilat yapılıyor olması büyük avantaj sağlamıştı. Tadilatı yapan şirket ise, sıkı durun, Usame Bin Ladin ailesine ait olan Bin Ladin İnşaat Şirketi idi.

Baskının hemen ardından güvenlik görevlileri Kâbe'yi geri almaya çalıştıysa da başaramadı. El Cezire yoktu, iPhone, Twitter yoktu. Suudi Arabistan yönetimi, durumu saklamak için telefon hatlarını kesince dünya yaşananları ancak bir gün sonra öğrenebilecekti. Akşama doğru Mekke şehri boşaltıldı. Her türlü şiddetin yasak olduğu Kâbe'deki işgali bastırmak için kan akıtılabileceğine dair fetva çıkarıldı ancak işgal durdurulamadı. Baskın ancak iki hafta sonra, Suudi yönetiminin isteğiyle yardıma gelen Pakistan askerlerinin ardından, GIGN (Fransız özel amaçlı birlikleri), CIA ve Vinell timlerinden destek alınarak durdurulabildi. Gayrimüslimlerin girmesi yasak olan Mekke'ye giriş için askerlere fetva verildi, Mekke'ye varmalarından önce kendilerine Kelime-i Şahadet okutuldu ve Kâbe'nin çevresi sarıldı. Bundan sonra olanlarsa, Kâbe'de yaşanmasının imkansız olduğu sahnelerdi. Şehir su şebekesinden borular vasıtasıyla Mescid-i Haram'ın altındaki labirente tonlarca su sıkıldı, ardından bu suya elektrik verildi. Geriye kalansa, Kâbe'de yüzen cesetleri toplamaktı. Dışarıda 127, içeride 117 kişinin öldüğü söylendi ancak daha fazla olması muhtemel. Canlı olarak ele geçirilen Oteybi ve 62 (bazı kaynaklara göre 170) kişi, ibret olsun diye 8 ayrı şehirde önce kolları, sonra bacakları, hala hayatta kalanlarınsa başları kesilerek infaz edildi.

Friday, October 11, 2013

İnsanların Dayanışmasını Kırma Taktikleri


Üstad Hazretleri, mektupta[Kastamonu Lahikası 150. mektup] ruhuna gelen bir endişeyi beyan etmektedir. Hizmetin hasım ve muârızları olan ehl-i dalâletin, Risale-i Nur talebeleri arasındaki tesânüdü yıkmak ve birliklerini bozmak için geçim derdini ve gafletli bahar mevsimini kullanarak; meşrep, anlayış ve hissiyât farklılığından ileri gelen zayıf damarları tahrik etmek istediklerini hissedip anladığını belirtiyor. O sıralarda insanları açlığa mahkûm edip, sadece midesini düşünür hâle getirmek için devletin erzak depolarını ve silolarını bile yakmışlar.

Bu sinsi ve merhametsiz tertip Sovyetler’de de uygulanmıştır. Hatta gizli erzak biriktiren ve saklayanları ortaya çıkarmak için okullarda öğrencilerin gözlerinin içine bakarlarmış. Beslenmesi iyi gibi olanları fark edince hemen evlerine baskın yaparlarmış. Kırım’da o sıralar, fazla buğday veya un elde edenler, evlere baskın olduğu için onları muhafazalı şekilde toprak altına gömerlermiş.

İnsanlar açlıktan tamamen midesini düşünür hâle gelince, dayatılan rejimlerin tenkidi ve yanlışlığı ile uğraşamaz hâle gelirlermiş. Zamanla diktatörlük rejimlerinin âmir ve memurlarının direktiflerinden çıkamaz olurlarmış. Fazla imkân ve maaş verilen memurlar rejimin yaman uygulayacıları hâline gelirmiş. Halkımız, ezanın Türkçeye çevrildiği dönemde o zamanki Milli Şef ve memurlar için şöyle bir yakıştırma ve tekerleme söylemiştir: “Tanrı uludur, Tanrı uludur; memurlar İsmet Paşa’nın kuludur. Haydi namaza. Haydi namaza. Memurlar şekere gaza.”

Önyargı


[13. Lem’a’nın 13. İşareti’nden]

Üçüncü Nokta


İnsanın hayat-ı içtimâiyesini [sosyal hayatını] ifsat eden [bozan] bir desise-i şeytaniye [şeytanın hilesi, tuzağı] şudur ki: Bir müminin bir tek seyyiesiyle [kötülüğüyle, günahıyla] bütün hasenâtını [iyiliklerini, sevaplarını] örter. Şeytanın bu desisesini [sinsi hilesini, tuzağını] dinleyen insafsızlar, o mümine adâvet [düşmanlık] ederler.

Hâlbuki, Cenâb-ı Hak, haşirde adalet-i mutlaka [her şeyin hukukunu gözeten tam, eksiksiz adalet] ile mîzân-ı ekberinde [mahşerde herkesin amellerinin tartılacağı büyük terazi] a’mâl-i mükellefîni [dinin emir ve yasakları ile yükümlü olanların işledikleri fiillerini] tarttığı zaman, hasenâtı seyyiâta [kötülülüklere, günahlara] –galibiyetimağlûbiyeti noktasında– hükmeyler.Hem seyyiâtın esbabı çok ve vücûtları kolay olduğundan, bazan bir tek hasene ile çok seyyiâtını örter.Demek, bu dünyada o adalet-i ilâhiye [Cenâb-ı Hakk’ın adaleti] noktasında muamele gerektir. Eğer bir adamın iyilikleri fenalıklarına kemmiyeten veya keyfiyeten ziyade gelse, o adam muhabbete ve hürmete müstahaktır. Belki, kıymettar bir tek hasene ile, çok seyyiâtına nazar-ı afla bakmak lâzımdır.

Hâlbuki, insan, fıtratındaki zulüm damarıyla, şeytanın telkiniyle, bir zâtın yüz hasenâtını bir tek seyyie yüzünden unutur, mümin kardeşine adâvet eder, günahlara girer. Nasıl bir sinek kanadı göz üstüne bırakılsa bir dağı setreder, göstermez. Öyle de, insan, garaz damarıyla, sinek kanadı kadar bir seyyie ile dağ gibi hasenâtı örter, unutur, mümin kardeşine adâvet eder, insanların hayat-ı içtimâiyesinde bir fesat âleti olur.

Gıybet


Asr-ı Saadet’te Mâiz ismindeki bir sahabî işlediği zina suçundan dolayı ölüm cezasına çarptırılmıştı. Mâiz, Allah’a iman eden bir insandı ve ciddî bir cürüm işlemesine rağmen Resûlullah Efendimiz onun imanına çok ehemmiyet veriyordu. Ciddî bir suç işlemiş olsa da çekiştirilmemesi gerekiyordu. Mâiz’in imanı o kadar derin ve köklü idi ki hiç kimsenin görmediği bir yerde günah işlemiş ve sonra âhirette Allah’a hesap verme duygusu vicdanını rahatsız
edince gelmiş Efendimiz’in huzurunda suçunu itiraf etmişti. Allah Resûlü ona defalarca af yolunu göstermesine rağmen o her defasında ısrar etmiş ve cezası ne ise onun uygulanmasını istemişti. Neden sonra infaz edilince iki kişi onun hakkında “Allah’ın günahını setretmesine karşılık gelip onu açıklayan ve ölüm cezasına çarptırılan şu kişiye de bakın! Köpeğe yakışır ve yaraşır bir iş yaptı da köpek gibi öldürüldü.” diye konuşmuşlardı. Allah Resûlü, Mâiz hakkında söylenilen bu ağır sözleri işitti fakat o an için sükûtu tercih etti. Bir süre sonra nallarını dikmiş bir eşek leşi görünce “Falan  falan şahıslar nerede?” diye sordu. O iki kişi “İşte buradayız yâ Resûlallah!” deyip hazır olunca onlara “Buyrun! Şu eşek cifesinden (leşinden) dişleyip ısırın! (Kurcalayıverin, burnunuza götürün!)” buyurdu. O iki kişi “Yâ Resûlallah! Allah, Sen’i mağfiretiyle kucaklasın. Hangi insan bu leşi yiyebilir? diye hayretlerini ifade edince, buyurdular ki: “Az önce kardeşiniz Mâiz hakkında söylediğiniz o sözler bu leşi dişleyip karıştırmaktan çok daha berbat, kötü ve iğrençtir. Allah’a yemin ediyorum ki –siz her ne kadar Mâiz’i ayıplasanız da– o şimdi cennet nehirlerine dalmakla meşguldür.” Âyette Hiç sizden biriniz ölmüş kardeşinin cesedini dişlemekten hoşlanır mı?” (Hucurât Sûresi 49/12) diyerek gıybet etmenin ölü eti yani leş yemek mesabesinde olduğu beyan buyuruluyor.

Bu meyanda bir hadiste şöyle bir olay rivâyet edilmektedir: Peygamber Efendimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem) sahabe-i kiram efendilerimizle sohbet ederken, bir anda ortalığı bir leş kokusu kaplar. Bunun üzerine Efendimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem) “Şu anda bir topluluk, başka bir topluluk hakkında gıybet ediyor. İşte bu koku o leşin kokusudur.” buyururlar. Nebiler Sultanı,
Allah’tan gelen mesajları emniyet içinde muhafaza ediyordu. Bu emniyet atmosferini de bütün varlığı içine alacak kadar geniş tutuyordu. Ümmetini de aynı ahlâkla ahlâklanmaya çağırıyor ve onlara, insanlar arasında emin olarak yaşamalarını tavsiye ediyordu. O’nun yanında hiyanetin en küçüğü düşünülemez ve tek bir müminin dahi gıybeti yapılamazdı.

Uhuvvet


Bu bahsin serlevhası olan “Müminler sadece kardeştirler. O hâlde ihtilâf eden kardeşlerinizin arasını düzeltin!” (Hucurât Sûresi 49/10) âyetini merhum Mehmet Feyzi Pamukçu Efendi bir sohbetinde ele aldığında şunları söylemiştir:

 “Kıyametin kopması, müminlerin birbirlerine gıyaben (arkalarından) yaptıkları duaların bitmesine bağlıdır. Gıyâbî dualar yapılınca, Arş-ı Âzam’a nurânî ipler hâlinde bunlar akseder. Oradan da nurânî ipler hâlinde bunların icabetleri gelir. Böylece muazzam bir amûd-u nurânî (nurânî sütun) meydana gelir. İşte bu nurânî sütun dünyayı tutar ve kıyametin kopmasını önler. Cenâb-ı Hak, yani ‘Müminler sadece kardeştirler. O hâlde ihtilâf eden kardeşlerinizin arasını düzeltin!’ (Hucurât Sûresi 49/10) buyuruyor. İşte âyette buyurulan müminlerin arasını ıslah meselesi, ancak müminlere dua etmekle mümkündür.”

Allah'ın Kur'ân'ı Korumasına Örnekler

Image result for hucumati sitte
“Biz hizbu’l-Kur’ân’ız [Kur’ân’a bağlı kimseleriz]!Hiç şüphe yok ki o zikri, Kur’ân’ı biz indirdik, onu koruyacak olan da Biziz.” (Hicr Sûresi 15/9) sırrıyla Kur’ân’ın kalesindeyiz.Allah bize yeter. O ne güzel vekildir!” (Âl-i İmran Sûresi 3/173) etrafımızda çevrilmiş muhkem[sağlam] bir surdur.”diyen Üstad Hazretleri, başka eserlerinde 'le hafizun' ifadesiyle hem Cenâb-ı Hakk’ın Kur’ân’ı koruyacağını, içine hariçten bir şey karıştırmalara engel olacağını, eksiltmelere fırsat vermeyeceğini; hem de Kur’ân’ı koruyanları koruyacağını ifade ediyor. Asırlardır Kur’ân, onu ezberleyen hafızlar tarafından Allah’ın izniyle korunduğu gibi, onu ve onun mânâsını ezberleyen ve yayanlar da korunmuştur. Bu âyetle,Allah bize yeter. O ne güzelvekildir!”âyeti Kur’ân dâvâsının hâdimleri ve hameleleri etrafında müdhiş bir surdur. Maddî güce dayanan surlar yıkılabilir ama Kur’ân’ın çağımıza ve gelecek yıllara bakan mu’cizevî mânâlarını ortaya koyma, Kur’ân için çelikten bir zırh olduğu gibi bunu Risale-i Nur ile ortaya koyan Üstad Bediüzzaman ve o nurları yazıp neşredenler, o muhkem surun içinde koruma altındadır; idam tehditleri, suikastler ve onlarca defa zehirlemelerle ona ve talebelerine zarar verememişler ve bu kudsî hizmetin önünü alamamışlardır.

31 Mart’ta Hurşit Paşa elinde önceden verilmiş idam kararı olmasına rağmen, Üstad’ın meydan okuyucu sert müdafaası karşısında pes etmiş ve kararı yırtıp beraat vermek zorunda kalmıştır. Aynı şekilde Rus Çarı’nın dayısı Nikola Nikoloviç de verdiği idam kararını geri almıştır. Osmanlıdan sonra İngilizlerle anlaşanlar, İngilizlerin “ Teşkilât-ı Mahsusa’nın adamlarının Türkiye dışındaki isim listelerini ve adreslerini bize vereceksiniz, sonra dıştakileri biz temizleyeceğiz; içtekileri de siz temizleyeceksiniz.” teklifini kabul etmişlerdi. Onlar dediklerini yapmışlar ve yaptırmışlardı. Ama bu hususta Üstad istisna kalmıştır. Yani ona bir şey yapamamışlardır. Zira onun ve talebelerinin çelikten zırhlı Kur’ân i’câz’ının muhkem surunda bir barınakları mevcuttur.

Kurt


“Bir gün dereye su getirmeye gidecektim. Fakat dere korkulu bir yerdi. Vahşi hayvanların bulunduğu bir mevkiydi. Orada ise güzel içme suyu bulunuyordu. Ben korktuğumu söyleyince, ‘Niçin korkuyorsun.’ dedi. Ben de ‘Efendim, o derede her türlü vahşi hayvanlar bulunuyor.’ dedim. Üstad ise beni cesarete alıştırmak için, ‘Yalnız olarak git, sana hiçbir şey olmaz, korkma.’ dedi. Gidip dereden suyu alıp getirdim. Döndüğümde Üstad: ‘Ne gördün?’ diye sordu. Hiçbir şey görmediğimi söyleyince ‘İnsan biraz şecaatli olmalıdır.’ diye mukabelede bulundu. Ben kurtlardan korktuğumu söyledim. Bu defa da bana, ‘Geçen gece, geç vakitte ben kalkmış, elbisemi giyiyordum. Açık kapıdan bir hayvan girdi. Ben köpek zannettim. Sonra bana doğru geldi. Baktım ki bir kurt! O zaman kendi kendime düşündüm, bu hayvanın niyeti nedir acaba? Karşımda durarak bana bakmaya başladı. Yarım saat kadar durdu. O bana, ben ona baktım. Sonra dönüp çekip gitti. Ben onun hâlini şöyle değerlendirdim: Lisan-ı hâlinden diyordu ki, bu kadar yanında durdum. Bana bir ikramda bulunmadın. Ben de sana minnet etmiyorum. İşte gidiyorum. Rezzâk-ı Hakikî’nin sofrasında rızkımı arayacağım.’ ‘Üstad bu hâdiseyi anlattı ve devamla: ‘Hâlbuki görüyorsun ki, elimizde hiçbir silâhımız yoktur. Eğer bu hayvanlar başıboş olsalar, irade-i ilâhiye haricinde bulunsalar, hepimizi burada parçalayıp dağıtırlar.’”

Heykel


“Tarihçe-i Hayat”ta anlatıldığına göre, Bediüzzaman Hazretleri bir gün Riyaset ( Büyük Millet Meclisi Başkanlık) Odasında, M. Kemal Paşa ile iki saat kadar konuşurlar. Bediüzzaman Hazretleri kendisine İslâmiyet ve Türklerin düşmanlarına karşı güçlü olmak için yapılacak inkılâpların, doğrudan doğruya Kur’ân’ın kudsî kanunlarından istifade edilerek ortaya konulması gerektiğini söyler.

Sonra da Mektubat’ta geçen yukarıdaki bu temsili anlatır. M. Kemâl Paşa ise Bediüzzaman’a mebusluk, Şeyhülislâmlığa bağlı Daru’l-Hikmet’teki eski vazifesini, hem Doğu’da Şeyh Sünûsî’nin yerine umumî vâizliği, hem bir köşk tahsis etmek gibi teklifleri yapar. Bediüzzaman Hazretleri, bunların hiçbirisini kabul etmeyerek artık siyaset yolu ile hizmet edilemeyeceğine kanaat getirip
Van’a dönmek ister. Trenle Ankara’dan Van’a gitmek için istasyona gelen Bediüzzaman Said Nursî Hazretleri, orada dostları tarafından uğurlanır. Bu esnada istasyondaki evinde kalan M. Kemal Paşa da yanına gelir. Ayak üstü heykel konusunda konuşurlar. M. Kemal Paşa, ona heykel hakkındaki kanaatlerini sorar. Bediüzzaman da:

“Büyük Kur’ân’ımızın bütün hücumu heykelleredir. Müslümanların heykelleri ise; hastahaneler, mektepler, yetimleri koruyan yurtlar, mâbedler, yollar gibi âbideler olmalıdır.” cevabını verir...

Tevfik Demiroğlu diyor ki: “Üstad daha önceden beni Ankara’ya göndermişti. Bilâhare kendisi de ısrarla istenince geldi. Orada son olarak kendisini Mustafa Kemal’le istasyonda konuşurken gördüm. Ben yanlarında idim. O zaman Mustafa Kemal’in Sarayburnu’na heykelinin yapılmasını düşünüyorlardı. Buna karşılık ilk olarak Sokulluların adamı olan sarıklı avukatlardan Abdunnâfi Efendi karşı çıktı. İstanbul’dan Ankara’ya telgraflar çekti. ‘Hilâfet merkezine heykeller dikilemez.’ diye. O zaman da Üstad: ‘Paşa biz sana heykel dikmen için yardım etmedik.’ dedi. İstasyonda ben duydum. Mustafa Kemal cevap vermedi, yürüdü. Ertesi günü de duyduk ki Üstad Van’a gitmiş.”

Haset- Gıpta



İslâm’da haset yasak olsa da gıpta câiz görülmüştür. Haset, bir kişinin sahip olduğu nimet ve imkânların yok olup onun elinden çıkmasını istemektir.Gıptaya gelince bir şahsın elindeki nimet ve imkânların yok olmasını istemek yoktur onda. Hem onun olsun hem benim de olsun şeklinde bir istektir gıpta. Ama Üstad Hazretleri’nin “şirket-i mâneviye” ve “iştirâk-i a’mâl-i uhreviye” diye tabir ettiği mânevî ve uhrevî hizmet ve amellerde meydana gelen ortaklıkta bilhassa iman ve Kur’ân hizmeti için bir araya gelenler arasında gıptaya asla ihtiyaç olmadığı uygun da olmadığı gösteriliyor. Çünkü ortaklardan her birinin meziyeti, kazandığı sevap herkesin oluyor, herkesin amel defterine sevap olarak yazılıyor.

Gıptayı Nebiler Sultanı mahzursuz görmüş ve şöyle buyurmuştur: “İki kimseye hasette (gıptada) zarar yoktur: Kendisine bahşedilen serveti Allah yolunda infak eden imkân sahibi ve Allah’ın lütfettiği ilmi yaşayıp başkalarına da öğreten kimse.” Ne var ki, Kur’ân’ın has talebelerinin, ismiyle aynı olduğu gibi, algılanmasıyla da mahzurlu, çekememezliğe aynı sınırda olan böyle bir ruh hâletinden uzak durmaları daha uygundur. Bundan başka hakta, dinî hayatta ve Allah rızasını kazanmada yarışma duygusu diyebileceğimiz “tenâfüs” yani yarışma, Kur’ân-ı Kerîm’ce alkışlanmış ve takdir edilmiştir. Burada yapılacak iş, sadece bir buz parçası nevindeki şahsiyetini ve enâniyetini, Kur’ânî kevserden süzülen tatlı, büyük bir havuzu kazanmak için, o havuz içine atıp eritmektir. Şimdi buz parçası nevindeki enâniyet ve şahsiyet bu kevser havuzunda eriyince zaten siz havuzun kendisi gibi oluyorsunuz hangi parçaya karşı gıpta duyacaksınız ki?..

...

Gönül insanı, her zaman kendiyle yaka-paça ve kendi ayıplarıyla meşgul bulunduğundan kimsenin eksiğiyle-gediğiyle uğraşamaz/uğraşmaz. Başkalarıyla uğraşmak bir yana, her fırsatta iyi bir insan olma örneği sergileyerek, onları daha yüksek ufuklara yönlendirir ve herkese bir hüsnümisal olur: İnsanların ayıplarına kusurlarına göz yumar.. onların olumsuz tavırlarına tebessümle karşılık verir, kötülüklerini iyilikle savar ve elli defa rencide edilse de, bir kerecik olsun kimseyi kırmayı düşünmez.[M.Fethullah Gülen]

Şirket-i Mâneviye


Nasıl ki cemaatle edâ edilen namazların kat kat sevabı varsa öyle de cemaat hâlinde dertleri problemleri düşünüp Allah rızası için bunları çözmeye çalışmanın da sevabı kat kat olur. Bunlar, şirket-i mâneviye olarak ayrı bir özelliğe de sahiptir. Kendini aşarak yüce bir hedef için hayır ve iyilik yapmak üzere bir araya gelenlerin faaliyetlerinden doğan ibadetlerinizden meydana gelen sevaplar koruma altında değildir. Çünkü mahşerde hesap günü, sizin sevaplarınız başkalarının hakları sebebiyle, gıybetiniz, dedikodunuz gibi benzer kulluk haklarından dolayı elinizden alınıp başkalarına verilecektir ama şirket-i mâneviyeden gelenler korunacaktır. Yani Cenâb-ı Hak bir şekilde o alacaklıları memnun edip sizin bu yolla kazandıklarınızı size verecektir.

İhlâs



Peygamber Efendimiz şöyle buyurmaktadır: “Her kim ki Allah’a hiç bir şeyi ortak koşmadan, tam bir ihlâs ile O’nun birliğine inanmak, O’na ibadet etmek, namazı dosdoğru kılmak ve zekâtı gereği gibi vermek hâli üzere dünyadan ayrılırsa, Allah Teâlâ, ondan râzı olduğu hâlde ölmüş olur.”(İbn Mâce, Mukaddime 9; el-Hâkim, el-Müstedrek 2/362)

...

Hem hak ve hakikati dinleyen ve söyleyene sevap kazandıranlar, yalnız insanlar değildir. Cenâb-ı Hakk’ın zîşuûr [şuûrlu] mahlûkları ve ruhânîleri [melek, cin gibi vücûdu maddî olmayan ruh sahibi varlıkları] ve melâikeleri kâinatı doldurmuş, her tarafı şenlendirmişler. Madem çok sevap istersin, ihlâsı esas tut ve yalnız rıza-yı ilâhîyi düşün. Tâ ki senin ağzından çıkan mübarek kelimelerin havadaki efradları [fertleri], ihlâs ile ve niyet-i sâdıka [doğru niyet, samimi niyet] ile hayatlansın, canlansın, hadsiz zîşuûrun kulaklarına gidip onları nurlandırsın, sana da sevap kazandırsın. Çünkü meselâ; sen “Elhamdülillâh” dedin; bu kelâm, milyonlarla büyük küçük “Elhamdülillâh” kelimeleri, havada izn-i ilâhî [Cenâb-ı Hakk’ın izni] ile yazılır. Nakkâş-ı Hakîm [daima hikmetle her şeyi sanatıyla süsleyen Cenâb-ı Hak] abes [boş ve faydasız] ve israf yapmadığı için, o kesretli mübarek kelimeleri dinleyecek kadar hadsiz kulakları halk etmiş.

Eğer ihlâs ile, niyet-i sâdıka ile o havadaki kelimeler hayatlansalar, lezzetli birer meyve gibi ruhânîlerin kulaklarına girer.

Eğer rıza-yı ilâhî ve ihlâs o havadaki kelimelere hayat vermezse, dinlenilmez; sevap da yalnız ağızdaki kelimeye münhasır [sınırlı] kalır. Seslerinin ziyâde güzel olmadığından, dinleyenlerin azlığından sıkılan hâfızların kulakları çınlasın!

...

Üstad Hazretleri, Risale-i Nurlar hakkında talebelerine “Ben, Nurlar’ı, ter ü taze lezzetli meyveler gibi yiyiyorum; siz kokusunu alsanız bile yeter ve çok büyük bir lütuftur.
demiştir.

...

İhlâsın beşinci hâssası “en kısa bir hakikat yolu” olmasıdır. Yani hakikate ulaşmak için en kestirme yol ihlâstır. İhlâsın olmadığı yerde yollar uzamaya ve eğri büğrü dolambaçlarla çıkmazlara girmeye başlar. İhlâssızlar, çok güzel şeyler de söyleseler, hak ve hakikate
ulaştırma adına insanlara bir arpa boyu yol aldıramazlar. Dânesi bulunmayan yığınlarca samanı savursanız geriye ne kalır?

...

İhlâsın dokuzuncu hâssası ise “en sâfî bir ubûdiyet” olmasıdır. İmam-ı Gazzalî Hazretleri’nin tesbitiyle, nasıl ki; Kur’ân, sütü anlatırken kan ve fışkı arasından, onlardan hiçbir karışmadan ve dokunmadan meydana getirilmiş bir “hâlis süt” diye bahsediyor.
İhlâs da dünyevî-uhrevî hiçbir menfaat şâibesi karıştırmadan sırf Allah rızası için yapılan “ sâfî ubûdiyet”tir.

Müspet Hareket


Öğrencilik yıllarımızda Komünizmle Mücadele Derneği’ne gider gelirdik. Yaşar Tunagür Hocamız bize: “Komünizmle böyle mücadele edilmez. Ben olsam ‘ Ağaçlandırma Derneği’ diye bir dernek kurar hem İzmir’i ağaçlandırır hem de bu arada ne anlatacaksam o güzel şeyleri anlatırdım.” nasihatinde bulunmuştu. Hem de siz anti-tez olduğunuzdan dolayı tezin bitmesiyle de ortada kalırsınız. Meselâ “ komünizm” bitti. Sonra ne ile mücadele edeceksiniz? Yani mühim olan siz nesiniz?

...

Müsbet hareket, insanın, “Benim yolum, hizmet metodum güzeldir.” duygu ve düşüncesiyle mesleğinin sevgisiyle yaşaması ve asla gönlünde başkalarına düşmanlığa yer vermemesidir.

İnsan kendi mesleğine bağlılığını canlı tutup, ona sevgisini başka gönüllere ulaştırıp onlarda alâka uyaracağına, bir başkasının mesleğini yıkmakla meşgul oluyorsa menfi hareket ediyor demektir. Kendi mesleğini yaymak adına, “falanın mesleği şöyle kötüdür, filân şöyle kötüdür” diyen kişi günah işliyor ve mesleğinin sevgisiyle yaşayacağına, başkalarına düşmanlıkla yaşıyor ve dolayısıyla kendi mesleğini de baltalıyor demektir. Her şeyden evvel bizi de onları da gören ve gözeten Allah var. O, iddialara göre değil, iç mülâhazalara göre muamelede bulunur. Eğer biz hak yolda isek ve hizmetimiz Allah’ın hoşuna gidiyorsa, O, yeryüzünde hizmetimize perde olabilecek her şeyi bertaraf eder. Şayet bizim ihlâsımız yoksa ve samimî değil isek, buna karşılık başkaları ihlâslı ise onların ortaya çıkmasına ve bizim kaderimize hâkim olmasına mâni olmak, Allah’a karşı bir edepsizliktir. Binâenaleyh kişi başkalarını yıkmakla meşgul olacağına, daha ziyade ihlâslı harekete önem vermelidir. Bütün davranış ve hareketlerini, Cenâb-ı Hakk’ı hoşnut edecek şekilde ayarlamalı, tanzim etmeli ve öyle davranmalıdır.

Ehl-i Hakla İttifak ya da Cemaatler Arası Diyalog


Bediüzzaman Hazretleri, kendisi aleyhinde konuşan bazı hocalarla ilgili bilgileri getiren talebeleriniAsla öyle bir şey olmamıştır. Sen iftira ediyorsun. Sen benimle o kardeşimin arasını açmak istiyorsun!diyerek yanından uzaklaştırmıştır. Kendisini tenkit edenlerden tevbe edip de derin pişmanlık duyanları uzun zaman sonra affetmiştir. Elini öpmeye gelen DP milletvekillerine “Sizin zamanınızda niye Süleyman Efendi kardeşim hâlâ hapiste?” diyerek elini vermek istememiştir.

...

“Peki onlar ittifaka yanaşmıyorlarsa o zaman ne olacak?” denilirse, o zaman size düşen, elinizden gelen her şeyi yaptıktan sonra, Cenâb-ı Hakk’a dayanmaktır.

1983 yılının başında yani ihtilâlcilerin başta olduğu dönemde, İslâmî hizmetlere çok sinsi ve çok köklü bir darbe hazırlığı yapılmıştı. Bu hususta ileri gelen her cemaat teker teker ikaz edildi. Elbirliğiyle alınacak tedbirler söylenildi, fakat kimse oralı olmadı. Daha doğrusu “Siz de kim oluyorsunuz?” şeklinde bir tavır sergilendi. Bunun üzerine yapılacak bir şey kalmayınca kapalı ve yağmurlu bir günde bir araya gelinip toplu dua edildi. 4444 salât-ı tefriciye okundu. Okuma işi bitince, bulutlar dağıldı ve Güneş tebessümle kendisini gösterdi. Tevil-i ehâdis (olayların dili) açısından bu durum orada bulunanlar tarafından hayra yoruldu. Gerçekten de her ne olduysa, o zaman darbeciler böyle bir cinayetten kendiliklerinden vazgeçtiler.

 ...

Ehl-i hakla ittifak aynı zamanda diyanetteki izzetin de bir vesilesidir. Eğer birbirimizin ufak tefek dikenlerine takılıp da sabretmez ve ihtilâf çıkarırsak bu sefer düşman çizmesi altında ezilip inlemek durumunda kalabiliriz. Osmanlının bazı hatalarından dolayı isyan edenler Balkanlarda olsun Ortadoğuda olsun, kat kat ağırlarını, başkalarından görmüşlerdir. Geriye ne onurları, ne de
izzetleri kalmıştır.

...

Bu mektuptan[Kastamonu Lahikası 110. mektup] şu mesajları alıyoruz:

1- İnsan veli de olsa, eğer Allah bildirmezse gaybı bilemez. Onun için hasmı bir veli olabilir ama ilâhî bir bilgi ile bilgilendirilmemişse o veli onun veliliğini bilemez. Çünkü en büyük veliler sahabiler olduğu hâlde, onların içinde cennetle müjdelenenler bile birbirinin hasmı olabilmiştir. Evet Aşere-i Mübeşşere’den olan Hazreti Ali’nin karşısına yine Aşere-i Mübeşşere’den olan Hazreti Talha ve Hazreti Zübeyr çıkıp savaşmışlardır. Ama o yüce makamlarından aşağı düşmemişlerdir. Eğer, bu düşmanlık, İslâmiyet’e aykırı ve çok açık bir içtihat hatası ile olmuşsa, o zaman sukut ederek makamlarını kaybederler.

2- Onun için bu iman ve Kur’ân hizmetine karşı çıkanlar olabilir. Bilhassa avâm halkın itimat ettiği baştaki hatalı reis ve şeyhleri, gözden düşürmek yerine sulh içinde onların itiraz ettikleri noktaları izah etmek gerekir. Yoksa, onları yanlışları yüzünden halkın gözünden düşürmek, avâmın imanını sarsabilir. İman hizmeti yapanlar bu yola girmemelidirler. Avâm halkın imanını muhafaza da vazifeleridir. Ayrıca, din düşmanları her iki mümin grubun birbirini çürütmek için kullandığı silâhları alıp, birinin silâhıyla öbürünü, öbürünün silâhıyla da berikini çürütüp, Müslümanları karşılıklı olarak zarara sokabilir. Bunu da elbette iman hizmeti yapanlar istemezler/istememeliler.

3- Asrımızda enâniyetler çifteli ve katmerli olduğu için, şeyh deolsa bazıları apaçık hatalarını kabul etmek istemiyorlar. Kendilerini mazur görüyorlar. İman ve Kur’ân hizmeti yapanlar bir buz parçası olan enâniyetlerini eritip Kevser-i Kur’ânî havuzunda eritsinler. Ama hasedi, imanının önüne geçen muhalif taraftan olanlardan bunu beklemesinler. Aksi takdirde sürtüşme, kavgalar çıkar. Bundan da din düşmanları istifade eder.

4- Böyle itiraz olaylarında soğukkanlı, itidalli olmak, sarsılmamak, düşmanlık gütmemek ve karşı tarafın reislerini çürütmemek gerekir. Şu sırrı da bilelim ki, Risale-i Nur’un şahs-ı mânevîsi Ferid makamına mazhardır. Bu sebeple hiçbir makamın altında değildir. Çoğu kere Hicaz’da bulunan kutb-u âzamın da tasarrufunun haricindedir. Faraza Mekke-i Mükerreme’deki kutb-u âzamdan bile bir itiraz gelse, hiç sarsılmaya gerek yoktur. Sadece onun yanına gidilip
itiraz noktaları izah edilecek ve eli öpülecektir. Evet gereken, sadece metânet, soğukkanlılık, itidal ve fedakârlıktır.

Thursday, October 10, 2013

Boykot Yılları ve Günümüzden Benzerlikler


Bilhassa Hazreti Hamza ile Hazreti Ömer’in Müslüman olması,
üstelik Habeşistan’a hicret edenleri geri getirmek için kucak
dolusu hediyelerle Necâşî’ye giden Mekke elçilerinin eli boş
geriye dönüşü, Ebû Cehilleri çileden çıkarmıştı. Mekke’de, kendilerine
rağmen ve kontrolleri dışında bir güç, dalga dalga büyüyordu.
Hatta bu güç, Mekke sınırlarını da aşmış, uzak diyarlara
kadar taşmıştı. Defalarca Ebû Tâlib’e “muhtıra” vermişlerdi ama
bir türlü istedikleri karşılığı göremiyorlardı!
Ebû Cehil tayfasında müthiş bir tedirginlik vardı; yarınlarda
dört bir yandan üzerlerine saldırıp kendilerini yok edecek devleri
hayâl ediyor ve yüreklerinin yağı eriyordu!
Böyle gitmezdi; gitmemeliydi! Yaşın yanında kuru da yanmalı,
Mekke “toptan” bir temizliğe şâhid olmalıydı!
Nihayet bir akşam, ittifak ettikleri bir mecliste toplanarak ölümden
beter bir karar aldılar. Buna göre, Muhammedü’l-Emîn’i kendilerine
teslim edecekleri âna kadar ehl-i imanla ilişkiler kesilecekti!
Hatta bu kararın içinde sadece mü’minler yoktu; bu karar, kendisi
müşrik bile olsa onlara destek veren herkes için geçerliydi!
Şüphesiz bu, kurunun yanında yaşın da yanması manasına geliyordu.
Ebû Cehil’e göre “vatan elden gidiyordu” ve vatanın söz
konusu olduğu yerde her şey “teferruat”tı. “Öteki”leştirdikleri
herkesi Mekke’den kovacak; yolları kesecek, yiyecek ve içecek temin
edebilecekleri bütün yolları da kapatacaklardı. Onlardan kız
alıp vermeyecek ve bütün bağlarını koparacaklardı; böylelikle geçmişle
bağlarını kopardıkları gibi bundan böyle istikbalde de akrabalık
yollarını ortadan kaldırmış oluyorlardı. “Sermaye”yi renklerle
kategorize eden Ebû Cehiller, böylelikle kaynakları kurutacak, kaynakların
kuruduğu yerde inananlardan da kurtulmuş olacaklardı!

Sayfa 125-126

O Günün Mekke'si ve Öne Çıkan İsimler


O günün Mekke’sinde, bu türlü önemli işleri yürüten on kişi bulunmaktaydı ve Ebû Cehil, bu isimler üzerindeki etkinliğini yavaş yavaş artırmaya başlamıştı. Mekke’de Ebû Cehil için Benî Ümeyye’den Ebû Süfyân, ikinci bir “rakip” gibi duruyordu; o gün itibarıyla o, Kureyş adına “Ukâb” denilen sancağı taşıma işiyle “kıyâde” tabir edilen kumandanlık
işlerini yürütüyordu. Efendimiz’in amcası Abbâs İbn-i Abdilmuttalib, Benî Hâşim
adına hacılara Zemzem ikram etme işi olan “sikâye” vazifesini deruhte ediyordu. Benî Nevfel’den Hâris İbn-i Âmir, hac ibadetini yerine getirmek için Mekke’ye gelen fakirlere, Mekkeli zenginlerden toplanan maddî yardımları dağıtma işi olan “rifâde” işini üstlenmişti.
Benî Abdiddâr’dan Osman İbn-i Talha, Mekke hâkimiyetinin remzi olan ve “Livâ” tabir edilen sancağı muhafaza edip gereğini yerine getirme vazifesiyle Kâbe’nin anahtarlarını taşıma işi olan “sidâne” işleriyle vazifeliydi. Kâbe’nin örtüsüyle ilgili işleri ifade
eden “hicâbe” işiyle, Mekkelilerin oturup karar aldıkları meclisleri “Nedve”nin işleyişi de aynı şahsın uhdesindeydi. Benî Esed’den Yezîd İbn-i Zem’a, Mekkeliler adına karar alınacağı zaman devreye giren istişare mekanizması “meşveret” işlerini
koordine eden isimdi. Kabilelerin kökenleri ve eskiye ait bilgilerine vukûfiyetiyle
tanınan Benî Teym’in bilgesi Hazreti Ebû Bekir (radıyallahu anh) o gün, husûmetleri çözme ve kan davalarını bir karara bağlama manasında “eşnâf” denilen bir çözümün mercii olarak biliniyordu. Ebû Cehil ile aynı kabileye mensup olan Hâlid İbn-i Velîd,
sefere çıkacak ordunun donatılması için herkesin üzerine düşen payı tahsil işi olan “kubbe” ile savaş esnasında Kureyşlilerin süvarikıtaları komutanlığı olan “e’ınne” işlerinden mes’uldü.

Gözü çok yükseklerde olan Ebû Cehil için Hâlid İbn-i Velîd’in bu görevleri ayrı bir ehemmiyet ifade ediyor, “kubbe” ve “e’ınne”yi ayrıca önemsiyordu. Bunun için Hâlid İbn-i Velîd’i el üstünde tutuyor, gelecekte elde edeceği misyona sahip olmada dayanak yapacağı
bu iki vazifenin hatırına, amca oğlu olan Hâlid İbn Velîd’e toz kondurmuyordu.
Benî Adiyy’den Hazreti Ömer (radıyallahu anh), “sifâre” denilen tam yetkili siyâsî temsilcilik ve elçilik işlerini yürütüyordu. Benî Cümah’tan Safvân İbn-i Ümeyye, “eysâr” denilen ve sözde alın yazısını okumak için kullanılan talih oyunu aletlerinden
sorumluydu. Benî Sehm’den Hâris İbn-i Kays ise, “emvâl-i muhaccere” denilen
tanrılara sunulmak üzere alıkonulmuş mallarla, “hükûmet” namıyla bunları muhafaza işinin sahibi bulunuyordu. Aslında Ebû Cehil’in ne dinle ne de diyânetle alakası vardı;
onun tek hedefi, ulaşmak istediği makamı elde edebilmek için bütün bunları basamak yapmaktı. Onun için zâhiren bu işleri destekliyor, böylelikle onları deruhte edenlerin sevgi ve desteğini de kazanmaya çalışıyordu. İşin gerçeğinde ise o, eyyâmcı tavrına devam ediyordu; gününü gün etmeye çalışıyor, iş başa düştüğünde ise çoğu kez başkalarını
kullanmayı tercih ediyordu!

Efendimiz (s.a.v.)'le Güreş


Bu kin ve nefretini tatmin etmek ve daha o günden itibaren “rakip” gördüğü Muhammedü’l-Emîn’i insanlar nezdinde “küçük” düşürmek için O’nunla güreşmek istemişti. Kendisinden o kadar
emindi ki bu güreşi, Mekke’deki herkesin görmesini arzu ediyordu. Böyle bir zemin gelip de insanlar bir araya toplandığında babası, amcaları ve ileri gelen ne kadar yakını varsa herkesi oraya davet etmiş ve onlara, nasıl bir “kahraman” olduğunu göstermek istemişti. Gözdağı vermek için öyle “caka” satıyor, öyle bir “peşrev” çekiyordu ki gören, dağları devirip altına alacak zannediyordu.

Ancak sonuç çok farklı gerçekleşmişti; “küçümse”diği, “tepeden”baktığı ve “itibarı”nı yok etmek istediği Muhammedü’l-Emîn, hiç beklemediği bir çeviklikle onu aldığı gibi yere serivermişti!

Onun gibi birisinde bu hâdisenin meydana getirdiği “şok”u tahmin etmek zor değildi; ne mübâlağa ve hamâsetlerle davet ettiği büyüklerinin önünde düştüğü durum, kin ve nefretini bir kat daha artırmış, Muhammedü’l-Emîn’e karşı duyduğu düşmanlık, âdeta zirveye çıkmıştı.

sayfa 31, 32



Arap Atı Hakkında


Arabistan'da akarsular ya da otlaklar yoktur ve develerden farklı olarak atlar diken yiyerek hayatta kalamazlar. Suya ve düzenli beslenmeye ihtiyaç duyarlar. Fakat Araplar, atlara gösterdikleri özenle birlikte soyla ilgili olağanüstü yeteneklerini kullanıp zamanın en büyük at üreticisi oldular. 19. yy.da İngiliz yetiştiriciler tarafından ithal edilen yalnızca üç at bugün dünyadaki tüm safkan atların atalarıdır.

Araplara göre Tanrının yeryüzündeki ya da öte dünyadaki en büyük armağanlarından biri Arap atının dostluğudur. Erken dönem Arap tarihçisi İbn Hişam (ö. 827) cocukken babasının kendisine şöyle söylediğini hatırlıyor: " İbrahim'in oğlu İsmail, ata ilk binen, meleklerin dili Arapça'yı ilk konuşan ve yay ile ilk ok atan insandır. Allah, ona olan sevgisinden dolayı denizden 100 saf kan at ihsan etti, İsmail onları Mekke civarında otlattı. "