“Üçüncü manâsıyla nefis, maddî/dünyevî hayatın esası olarak, bu hayatın ihtiyaçlarını duyan, zevklerini tadan ve insanı bu zevklere, bu ihtiyaçları gidermeye teşvik eden, bir manâda kötülükleri de emreden cevherdir: Nefis, daima ve ısrarla kötülüğü emreder (Yusuf Sûresi/12: 53). Bu nefis, sürekli terbiye gördüğü takdirde, insanı devamlı kötülüğe, şehvetlere çeken nefis olmaktan, artık imanda, Allah’ın rızasında tatmin bulmuş nefs-i nâtıka olmaya yükselebilir: “Ey (iman ve ibadetle, zikirle) doygunluğa ermiş nefis! Dön Rabbine, sen O’ndan razı, O da senden razı olarak!” (Fecr Sûresi/89: 27–28).”
